Γ. Δημητρομανωλάκης

 Όταν ανεστάλη η λειτουργία του συγκεκριμένου εντύπου το 2011 η ίδια και ο σύζυγος της άρχισαν να σκέφτονται τι θα κάνουν. Μετά από ώριμη σκέψη η Δέσποινα άρχιζε να δοκιμάζει συνταγές μακαρόν στο σπίτι της . Μετά έστησε μια μικρή επιχείρηση μέσω διαδικτύου . Και μετά ; Μεγαλούργησε ; Όχι είναι η απάντηση . Αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τα πάντα και να φύγει στις Βρυξέλλες. 

Αυτή είναι η Ελλάδα του 2014; Ναι αυτή είναι …. 


Διαβάστε το παρακάτω αφήγημα…


H Δέσποινα Αντύπα και ο σύζυγός της εργάζονταν σε μια μεγάλη εφημερίδα και αισθανόταν ασφαλής. Μέχρι που είδε ανθρώπους γύρω της να μένουν άνεργοι και αποφάσισε να μάθει κάτι καινούριο. Έτσι βρέθηκε τα απογεύματα να παρακολουθεί μέχρι τις 10 το βράδυ μαθήματα ζαχαροπλαστικής. 
Όταν το 2011 τόσο αυτή όσο κα ο σύζυγος της βρέθηκαν άνεργοι, η δημιουργία γλυκισμάτων έγινε η θεραπεία της για να αντιμετωπίσει την απόγνωση.  Έτσι αποφάσισε να φτιάξει το τέλειο μακαρόν. Ο τρόμος των απλήρωτων λογαριασμών αντικαταστάθηκε από την αγωνία της να καταφέρει να φτιάξει το τέλειο μακαρόν.  

«Αντί να κλαίω από απόγνωση για το μαύρο μέλλον, δάκρυζα πάνω από τον φούρνο μου επειδή οι μικρές λεπτεπίλεπτες δημιουργίες μου δεν μπορούσαν να κρατήσουν το σωστό σχήμα. Ύστερα από περισσότερες από 3.000 δοκιμές κατάφερα να φτιάξω τα τέλεια μακαρόν. Ήμουν πια έτοιμη να τα πουλήσω» λέει η ίδια.

Επένδυσε κάθε ευρώ που είχε για να βγάλει υψηλής ποιότητας φωτογραφίες, να σχεδιάζει ένα άψογο site, να φτιάξει μια κομψή συσκευασία.  
Έτσι γεννήθηκε το «Le macaron grec» μέσα σε μικρά κουτιά στο χρώμα της πράσινης ελιάς. Το «Le macaron grec» έγινε αυτομάτως επιτυχία, δεχόταν παραγγελίες, ακόμη και το περίφημο Huffington Post αφιέρωσε στη μικρή επιχείρηση ένα άρθρο τον Μάιο του 2013.

«Όμως, όπως συμβαίνει συχνά στην Ελλάδα, οι γραφειοκράτες είχαν άλλα σχέδια. Σε μια χώρα όπου σε βλέπουν θετικά όταν ξοδεύεις χρήματα, αλλά θεωρείσαι εγκληματίας όταν βγάζεις χρήματα, το να στήσεις μια επιχείρηση είναι εφιάλτης», λέει η Δέσποινα . «Οι απαιτήσεις ήταν εξωπραγματικές και συμπεριελάμβαναν προκαταβολή φόρων ύψους 50% των προσδοκώμενων κερδών την πρώτη διετία. Και οι φόροι αυτοί συλλέγονται ακόμα και αν η επιχείρηση έχει ζημίες. Χρειαζόμουν μόνο 20 τετραγωνικά μέτρα για την επιχείρησή μου, όμως οι επιθεωρητές μου είπαν ότι δεν θα μου δώσουν άδεια αν δεν έχω τουλάχιστον 150 τ.μ. Αναγκάστηκα να έχω ξεχωριστή τουαλέτα για τους πελάτες, αν και δεν δεχόμουν επισκέψεις πελατών. Η Πυροσβεστική ήθελε να έχω έξοδο κινδύνου εκεί που ο δήμος απαιτούσε να χτίσω έναν τοίχο».

Έτσι, τον χειμώνα του 2013 η επιχείρηση έκλεισε, λίγο πριν προλάβει να εκτιναχθεί.  Το site (το οποίο είναι ακόμα σε λειτουργία) και μερικά άδεια κουτιά στο πάνω ράφι της ντουλάπας είναι η μοναδική μαρτυρία του άδοξου τέλους ενός ονείρου. Τότε μια πρόταση προκειμένου να αναλάβει ο σύζυγός της ένα site στις Βρυξέλλες, την οδήγησε να πακετάρει τα πράγματα της και να μετακομίσει στο Βέλγιο αφήνοντας πίσω τα πάντα.

Σήμερα αυτό που λέει η ίδια είναι : «Το να επιβιώσεις από μια οξεία οικονομική κρίση είναι σαν να βγαίνεις ζωντανός από ένα αεροπορικό δυστύχημα. Δεν θα είσαι ποτέ ξανά ο ίδιος».