Γεωργία Σαδανά

Πέρα από την νεολαιίστικη αργκό, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα σημαίνει τελικά πολλά περισσότερα. Κάπως έτσι, ένα μεσημέρι Κυριακής και αφού υπό μορφή ντόμινο «έβρεξε» υπογραφές υπουργών και βουλευτών της πλειοψηφίας, τα Σώματα Ασφαλείας παρακάθισαν έμπλεα ικανοποίησης γύρω από το μεσημεριανό τραπέζι. Η κλεψύδρα για την επέκταση των αυξήσεων στην Αστυνομία, το Λιμενικό και την Πυροσβεστική είχε γυρίσει, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά πως ο πελατειακός συντεχνιασμός παραμένει αήττητος.

Μια ημέρα πριν κάπου πιο βόρεια, 1.300 Ελληνίδες και Έλληνες στην πιο παραγωγική τους ηλικία, άτομα υψηλών τυπικών προσόντων, νέοι γονείς με τα παιδιά τους στα καροτσάκια προσήλθαν σε μια αίθουσα ξενοδοχείου στο Λονδίνο, αναζητώντας μια θέση εργασίας, για να επιστρέψουν στην Ελλάδα. Θα ήταν ευτύχημα, ωστόσο, αν το κεντρικό ξενοδοχείο της βρετανικής πρωτεύουσας χωρούσε όσες και όσους νέους Έλληνες έφυγαν τα προηγούμενα χρόνια στο εξωτερικό, 660.000 άτομα σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, τα οποία επικαλέστηκε η οικοδέσποινα της εκδήλωσης, Υπουργός Εργασίας, Νίκη Κεραμέως. Αυτήν την κρίσιμη μάζα, ηλικιακά, παραγωγικά, δημογραφικά, πολιτισμικά «κυνηγάει» να φέρει πίσω η ελληνική Πολιτεία.

Με τον Έβρο, τα νησιά του βόρειου Αιγαίου και τα Δωδεκάνησα να ερημώνουν, με εκατοντάδες ακίνητα να περνούν αθόρυβα σε τουρκικά και αλλότρια χέρια, σε μια χώρα που απειλείται ανοιχτά από τη δημογραφική γήρανση και την ερήμωση, το Υπουργείο Εργασίας δίνει μάχη, επιστρατεύοντας ηγέτιδες εταιρίες του ιδιωτικού τομέα, για να πείσει αυτούς που έφυγαν χωρίς προοπτική, να επιστρέψουν για ένα καλύτερο μέλλον.

Ποιο μέλλον, άραγε; Στην Ελλάδα μετά τη δεκαπενταετή κρίση χρέους; Στην Ελλάδα ανακάμπτουσα από τη χρεοκοπία; Αλήθεια; Γιατί, η επανάληψη δεν συνιστά αναγκαστικά την μητέρα της μαθήσεως, αν δεν μαθαίνεις από τα λάθη σου. Τα λάθη του δημοσιονομικού εκτροχιασμού, της ακατάσχετης παροχολογίας, της εκβιαστικής εκχώρησης προνομίων υπέρ «εκείνων που μπορούν», έναντι εκείνων που δεν ευτύχησαν να έχουν άμεση πρόσβαση στην εκάστοτε εξουσία.

Γιατί, αν η χρεοκοπία είχε παρέλθει ανεπιστρεπτί, θα ήταν ίσως αδιανόητο για κάποιους να διεκδικούν ως κακομαθημένα νήπια τον ελάχιστο δημοσιονομικό χώρο, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν άλλη μια συνδικαλιστική τους διεκδίκηση (ας μην μιλήσουμε για τα εκτός έδρας και τα νυχτερινά). Γιατί θα ήταν εξίσου ανεδαφικό να αφήνεται η όποια χαραμάδα μείωσης φόρων ή ελάφρυνσης των χαμηλοσυνταξιούχων βορρά στις «ψήφους των ενστόλων». Γιατί, σε μια κανονική χώρα ίσως να ήταν ύβρις, να αφήνεις μια νέα επιστημόνισσα να περιμένει με το καροτσάκι σε μια αίθουσα ξενοδοχείου στο Λονδίνο, ψάχνοντας ένα εισιτήριο επιστροφής στην πατρίδα, ακόμη και αν όπου και να βρίσκεται αυτή η Ελλάδα, εξακολουθεί να μας πληγώνει.

Όταν και αν το «αφού μπορώ», γίνει «δεν με παίρνει», τότε μπορεί στην όποια επόμενη ΔΕΘ, να δουν φως στον ορίζοντα και οι μισθωτοί του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα. Μέχρι τότε, κάπου, ώπα!