Γιάννης Λούλης

Ουδέποτε στο παρελθόν της Μεταπολίτευσης υπήρξε ανάλογο φαινόμενο. Και τούτο όχι διότι ο νυν πρωθυπουργός είναι μια ιδιαίτερα χαρισματική προσωπικότητα. Από εκεί και πέρα πάντως -αρέσει δεν αρέσει- ο νυν πρωθυπουργός έχει αξιοποιήσει τις όποιες ικανότητές του για να κυριαρχήσει. Και στο κόμμα του και γενικότερα.

Και μία από αυτές είναι ασφαλώς η βούληση για πολιτική κυριαρχία. Στο ερώτημα αν είναι ικανός πρωθυπουργός οι απόψεις μπορεί να ακουμπούν διάφορες εκτιμήσεις, ωστόσο η βούληση είναι αναντίλεκτη. Συνολικά, παντως, όλα φωτίζουν ένα μιζερο συνολικά πολιτικό σκηνικό.

Καί τούτο διότι ουδέποτε στη χώρα υπήρξε μια τόσο ισχνή αντιπολίτευση.

Τώρα ο μεν ΣΥΡΙΖΑ κυριολεκτικά αποσυντίθεται, ενώ το ΠΑΣΟΚ πιθανότατα θα γίνει μια χλωμή αξιωματική αντιπολίτευση, χωρίς να διαθέτει στοιχειώδη δυναμική.

Ετσι, το όλο πολιτικό σκηνικό μοιάζει, για την ώρα, λειψό χωρίς έναν πραγματικό ανταγωνιστή στον Κυριάκο Μητσοτακη που δυνάμωσε τη Ν.Δ., χωρίς βεβαίως να την αλλάξει ουσιαστικά, στο πλαίσιο ένος σκηνικού που τείνει να ερημοποιείται. Διότι βεβαίως και η κυρίαρχη Ν.Δ. διαθέτει απειροελάχιστα ικανά στελέχη που να ξεχωρίζουν. Το υλικό της είναι συνολικά κάτω του μετρίου, αλλά πάντως υπερτερεί των ανταγωνιστών της.

Επίσης, ενώ περνά ο χρόνος, γίνεται αντιληπτό πως μια (ως ένα σημείο) χαρισματική φυσιογνωμία, που ήταν ο Αλέξης Τσίπρας, σχεδόν εξαϋλώθηκε!
Αυτοκτονώντας πολιτικά βήμα-βήμα και αυτοαναιρούμενος διαρκώς, με αποτέλεσμα η Ν.Δ., παρά την αισθητη καί καταγεγραμμένη φθορά της, να παραμένει τελικά άνετα κυρίαρχη.
Ιδίως μάλιστα σε επίπεδο ηγεσίας. Αλλωστε είναι γεγονος ότι ειδικά η διεθνής παρουσία του Μητσοτακη είναι έντονη, ενισχύοντας έτσι την ηγετικότητά του και στο εσωτερικό της χώρας.

Τούτο το τελευταίο είναι η ωμή πραγματικότητα είτε αρέσει είτε δεν αρέσει.

Πάντως, είναι επίσης γεγονός ότι αρκετές επιλογές του Μητσοτάκη σε θέσεις-κλειδιά δεν έχουν αποδειχθεί οι καλύτερες.

Το πρόβλημα εδώ είναι, όμως, ότι οι επιλογές των προσώπων από μέρους ηγετών στη χώρα μας άνοιξαν πολύ λίγες πόρτες σε ποιοτικά στελέχη εκτός του κομματικού μικρόκοσμου. Και ειδικά μάλιστα εκείνα των διαφόρων «πιστών ανθρώπων του προέδρου».

Συνήθειες δεκαετιών, με τους πιστούς φίλους σε θέσεις εξουσίας, είναι μια παθογένεια που δεν απαλείφεται - ειδικά στη χώρα μας. Αλλωστε οι πολιτικοί της χώρας αποζητούν τα πρόσωπα αυτά διότι είναι οι «άνθρωποί τους».

Παρατηρώντας, πάντως, τη μεγάλη εικόνα του πολιτικού σκηνικού, είναι δεδομένο ότι το σημερινό σύστημα πάσχει. Και δύσκολα θα διορθωθεί.
Ετσι, λοιπόν, τώρα, ο μεν προγενέστερα ακόμη πιο κυρίαρχος και ισχυρός είναι αποδυναμωμένος, αλλά πάντα κυρίαρχος.

Με τον νυν πρωθυπουργό να θεωρείται η μοναχική στιβαρή παρουσία. Ιδίως μάλιστα στη διεθνή σκηνή. Και τούτο διότι η μέχρι τώρα αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ διαφαίνεται πως από καιρό ήθελε να αυτοκτονήσει! Και τα κατάφερε τελικά μια χαρά. Ενώ γιατρειά γενικώς στο πολιτικό τοπίο δεν μοιάζει να υπάρχει. Αρα λίγο ή πολύ φθείρονται τα πάντα γύρω μας.

Ηδη η κυβέρνηση περνάει τη χειρότερη φάση της. Παρ’ όλα αυτά, όμως, σε καμία περίπτωση δεν απειλείται εκλογικά, διότι η αντιπολίτευση βιώνει την ακόμη χειρότερη φάση της. Η υπέροχη του Κυριάκου Μητσοτάκη και του κυβερνώντος κόμματος είναι πλέον κυριολεκτικά απόλυτη.
Η δε ειρωνεία είναι ότι η κυριαρχία αυτή καταγράφεται σε μια συγκυρία όπου η Νέα Δημοκρατία και η κυβέρνηση Μητσοτάκη περνούν τη δική τους χειρότερη φάση.
Τελικό συμπέρασμα: ήδη, λοιπόν, κυβέρνηση και κοινή γνώμη, και οι δύο κατάκοπες, σύρονται πίσω από ένα μίζερο τοπίο, που δύσκολα θα μας εκπλήξει με κάτι στοιχειωδώς καλύτερο. Ας ελπίσουμε λοιπόν σε μια προοπτική: απλώς να μη βιώσουμε κάτι ακόμη χειρότερο.