Γιάννης Αντύπας

Θα πω μόνο ότι χωρίς Rafale το ερώτημα μπορεί κάποια στιγμή στο μέλλον να το απαντήσει για λογαριασμό μας ένας διάδοχος του… Ερντογάν. Και χωρίς τα Beriev τα Rafale να υπερασπίζονται μία χώρα που θα μοιάζει με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.

Είναι ψευτοδίλημμα και μπορώ να αντιληφθώ τους ανθρώπους που κάτω από την πίεση της φωτιάς το ακούν και το διαβάζουν με ενδιαφέρον, αλλά δεν μπορώ να δείξω καμία συμπάθεια σε εκείνους τους επαγγελματίες αγανακτισμένους που το θέτουν. Η άμυνα της χώρας και της κοινωνίας από φυσικούς κινδύνους και εξωτερικές απειλές δεν υπακούει σε τελεσίγραφα και διλήμματα αυτού του τύπου. Οφείλουμε να κάνουμε σε κάθε τομέα ότι καλύτερο μπορούμε. Αναζητώντας πάντα τη βέλτιστη ισορροπία, το περίφημο value for money κοκ.

Από εκεί και πέρα, θα πρέπει να αντιληφθούμε ορισμένες διαφορές. Τα Rafale, επειδή απευθύνονται σε ανθρώπινη απειλή έχουν αποτρεπτική αξία. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι κυρίως προληπτικό και όχι κατασταλτικό μέτρο. Ίσως χάρις στα Mirage ή τα F-16 να έχουμε τόσα χρόνια να πολεμήσουμε με τους Τούρκους. Όσα Beriev και να αγοράσουμε, όμως, οι φλόγες δεν θα το μάθουν ποτέ. Ούτε η ύπαρξή τους θα αποτρέψει εκούσιους και ακούσιους εμπρησμούς. Δε θα περιορίσει την ανθρώπινη βλακεία ή αδιαφορία, ούτε βεβαίως θα αλλάξει τα «γούστα» της η κλιματική αλλαγή επειδή η Ελλάδα θα αγοράσει Beriev.

Τα Beriev δεν μπορούν να προλάβουν μια πυρκαγιά. Μόνο εμείς μπορούμε. Και για αυτό θα πρέπει να απαντήσουμε στα σωστά ερωτήματα;

-Τι δάση θέλουμε;
-Πόσο κοντά ή μέσα σε αυτά θέλουμε να ζούμε;
-Τι πρέπει να κάνουμε ανάλογα με την απάντηση που θα δώσουμε σε κάθε ένα από τα δύο πρώτα ερωτήματα;

Σε ό,τι αφορά στο πρώτο ερώτημα είναι προφανές ότι το πεύκο θα πρέπει σε κάθε ευκαιρία που θα δίνεται να αντικαθίσταται.

Σε ό,τι αφορά στο δεύτερο η δική μου απάντηση είναι «ναι» δίπλα στο δάσος, «όχι» μέσα στο δάσος.

Και με βάση αυτές τις δύο απαντήσεις να ανοίξουν οι απαιτούμενες αντιπυρικές ζώνες και να ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα προστασίας σε κάθε δάσος.

Όταν λέω αντιπυρικές δεν εννοώ χωραφάκια 100 μέρων. Εννοώ μεγάλους διαδρόμους, που θα χωρίζουν τα δάση σε τμήματα και θα καθιστούν την επέκταση της φωτιάς από το ένα τμήμα στο άλλο αδύνατη. Ειδικά με βάση τα μέσα πυροπροστασίας που θα εγκατασταθούν στις ενδιάμεσες ζώνες.

«Είσαι τρελός; Θα κόψουμε τα δάση;» με ρώτησε φίλος πυροσβέστης που του το είπα. «Αλλιώς θα τα βλέπουμε να καίγονται» του απάντησα.

Και, μιας και αναφέρθηκα σε πυροσβέστη: η ιστορία με τη σύνταξη στα 50 και ίσως αρκετά πριν από αυτά πρέπει να τελειώσει. Χθες. Κανείς δεν λέει στα 50 να ανεβαίνουν στα βουνά ή σε σκάλες στις αστικές πυρκαγιές. Μπορούν όμως να περιπολούν στα δάση, να εκπαιδεύουν μαθητές και κατοίκους και να βοηθούν τους νεώτερους συναδέλφους τους στην πρώτη γραμμή από τα μετόπισθεν.

Και, με την ευκαιρία: τα ίδιο να γίνει σε όλα τα σώματα ασφαλείας και στις ένοπλες δυνάμεις. Δεν είναι δυνατόν να δαπανούμε εκατομμύρια για την εκπαίδευση ενός πιλότου και στη συνέχεια να τον προσφέρουμε σε ξένες αεροπορικές εταιρείες (και όχι πάντα πολιτικές).

ΥΓ. Όπου Beriev ο καθένας μπορεί να βάλει το πυροσβεστικό μέσο της αρεσκείας του, όπως βεβαίως στη θέση των Rafale ο καθένας μπορεί να βάλει το αεροσκάφος, τη φρεγάτα ή το αγαπημένο του τανκ…