Γιάννης Μακρυγιάννης

Είναι απορίας πώς δεν μας είχε περάσει από το μυαλό νωρίτερα! Και καθόμασταν και σπαζοκεφαλιάζαμε. Απειλείσαι; Παίρνεις όπλα. Θα πρέπει οι προηγούμενοι, με ελάχιστες εξαιρέσεις να κοιμόντουσαν όρθιοι. Να νόμιζαν για παράδειγμα ότι δεν χρησιμεύουν τα όπλα σε τίποτα ή ότι δεν υπάρχουν στην αγορά όπλα για να τα αγοράσουμε. Αλλά ευτυχώς οι τωρινοί το κατάλαβαν και βρήκαν λύση.

Ναι, η αποτρεπτική ισχύς έχει κρίσιμο ρόλο στην αμυντική θωράκιση και την προστασία μίας χώρας. Αλλά ούτε αρκεί, ούτε μπορεί ποτέ να είσαι σίγουρος ότι σε μία κούρσα εξοπλισμών, θα υπερισχύσεις. Για πολύ απλούς λόγους - δεν χρειάζεται περισσότερη ανάλυση, ειδικά όταν έχεις να κάνεις με την Τουρκία.

Αλλά υπάρχουν κι άλλα πεδία: Η ισχυρή οικονομία της χώρας, η πολυδιάστατη εξωτερική της πολιτική, η προσήλωση στο διεθνές δίκαιο και η διάθεση για διάλογο και εξεύρεση μόνιμων ειρηνικών λύσεων στα προβλήματα. Όλα αυτά χρειάζονται για να μην αναγκαζόμαστε να πληρώνουμε του σκασμού σε όπλα, διαφορετικά τον ξέρουμε τον δρόμο: sopping therapy (εκτός κι αν τα κάνουν όλα τελικά – και εξοπλισμούς και συμβιβασμούς, θα δούμε)!

Μέσα σε δύο χρόνια αγοράσαμε ή κλείσαμε συμφωνίες για αγορές 24 Rafale, τριών (συν 1, λέει), φρεγατών, τριών (συν 1 και δω, διότι έτσι είναι οι προσφορές, αλίμονο) και επίσης κάναμε και μία συμφωνία (κάπως πανάκριβη, όπως λένε οι γνωρίζοντες) με το Ισραήλ για κέντρο εκπαίδευσης, λέει, πιλότων στην Καλαμάτα.

Το κουστουμάκι πάει (ίσως πολύ) πάνω από 10 δις ευρώ. Σε μία χώρα με 390 δις χρέος (σε ποσοστό ΑΕΠ είμαστε περίπου στο διπλάσιο απ’ όσο μπήκαμε το 2010 στα μνημόνια), τα 10 δις δεν το λες και μικρό ποσό. Για την ακρίβεια αναρωτιέσαι: με τόση ευκολία διαθέτουμε τα δισεκατομμύρια; Κι αν η προηγούμενη «αγορά του αιώνα», συνέβαλε στη χρεοκοπία της χώρας, γιατί να μην συμβεί, αργά ή γρήγορα και με τούτη την αγορά;

Και τα ερωτήματα είναι πολλά και ανεξάρτητα από τους πανηγυρισμούς:

Αν ήταν τόσο αναγκαία, επιβεβλημένη και πολλαπλώς επωφελής αυτή η συμφωνία με τη Γαλλία (μπορεί να είναι όντως), γιατί το παιδεύαμε τόσο καιρό; Οι σχετικές διαπραγματεύσεις είχαν ξεκινήσει από την προηγούμενη κυβέρνηση. Έπρεπε να ταλαιπωρούμαστε δύο χρόνια με τα πλοία του Ερντογάν, που βόλταραν ανενόχλητα εντός της ζώνης των 12 μιλίων και μπερδεύονταν τα καλώδιά τους από τον αέρα; Δημιουργώντας ως ένα βαθμό τετελεσμένα μάλιστα!

Αν ήταν τόσο αναγκαία, επιβεβλημένη και πολλαπλώς επωφελής αυτή η συμφωνία με τη Γαλλία γιατί έπρεπε να συμβεί ό,τι συνέβη με την περίφημη Aukus (το σύμφωνο ΗΠΑ-Μ. Βρετανίας – Αυστραλίας στον Ειρηνικό, που έβαλε το Παρίσι στη γωνία) και να προκύψει σε χρόνο dt δίνοντας την εντύπωση ότι απλώς οι μεγάλες δυνάμεις «μοίρασαν» σφαίρες επιρροής, πίτες και πελάτες; Άλλο να εκμεταλλεύεσαι μία συγκυρία – διότι λέγεται κι αυτό – κι άλλο να πληρώνεις εσύ σπασμένα άλλων, βέβαια.

Διότι, αν δεν κάνω λάθος, με τη Γαλλία έχουμε έτσι κι αλλιώς σύμπτωση συμφερόντων στην ανατολική Μεσόγειο, άρα γιατί έπρεπε να φορτώσουμε το καλάθι με τα ψώνια, ενώ θα μπορούσε να ήταν αρκετά τα Rafale, άντε και οι φρεγάτες για την ευρύτερη στρατιωτική συνεργασία; Τόσο large είμαστε; Βάλτε ό,τι έχετε προς πώληση;

Πώς έγινε και ενώ ξεκινήσαμε για φρεγάτες, πήραμε τελικά και κορβέτες;

Γίναμε λοιπόν… «αστακός» και περιμένουμε τον εχθρό! Μόνο που οι αστακοί είναι πανάκριβοι!

Άννα μην κλαις, που έλεγε και ο Μπρεχτ!