Γιάννης Μακρυγιάννης

Το μεγαλύτερο «κατόρθωμα» της σημερινής κυβέρνησης είναι κατέστησε ακόμα και το ΔΝΤ περιττό: δεν χρειάζεται η παρουσία του Ταμείου για να κάνει περίπου όλα όσα θέλουν οι περίεργοι αυτοί τύποι από την Ουάσιγκτον.

Ενδεχομένως δε, η κυβέρνηση να ξεπερνά ακόμα και τις περιοριστικές συνταγές του ΔΝΤ. Διότι, ακόμα και ο πιο κρετίνος τεχνοκράτης, ο πιο σαδιστής νεοφιλελές της αυλής της Λαγκάρντ δεν θα έφτανε στο σημείο να απαιτήσει από μία χώρα, που έχει εφαρμόσει μνημονιακές πολιτικές επί οκτώ χρόνια στη σειρά, πρωτογενή πλεονάσματα άνω του 5% επί του ΑΕΠ.

Το σχέδιο της κυβέρνησης είναι απίθανα κυνικό, σε βαθμό βλακώδες: είναι αντιοικονομικό και τελικά πολιτικά αφελές, παρότι η αιτία και ο σκοπός της σύλληψής του, έχει αποκλειστικά εκλογική λογική. Κοινώς, κάνουμε οικονομική πολιτική μόνο και μόνο για τις ψήφους κάποιων συγκεκριμένων κοινωνικών κατηγοριών. Κι ας πάει στα τσακίδια και η οικονομία και, μεσοπρόθεσμα και η χώρα. Με άλλα λόγια, όποιον κοροϊδέψουν.

Τι λέει το κυβερνητικό «σχέδιο»; Ας διαλύσουμε στους φόρους όσους ακόμα αντέχουν να πληρώνουν – τη μεσαία τάξη σίγουρα – και ας καλοπιάσουμε με ένα μέρος από τα υπερπλεονάσματα που θα προκύψουν κάποια χαμηλά κοινωνικά στρώματα, που έχουμε ελπίδες να μας ψηφίσουν επειδή θα τους δώσουμε κάποια ψίχουλα με τη μορφή επιδόματος!

Ας διατηρήσουμε, δηλαδή, τις ψευδαισθήσεις των λαϊκών στρωμάτων ότι μπορεί να γίνει δουλειά και η χώρα να πάει μπροστά με τις πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές και φυσικά κατ’ επιταγήν του σκληρού συντηρητικού ευρωκατεστημένου.

Τις οποίες πολιτικές βαφτίζουμε προκλητικά και χωρίς αιδώ «κοινωνικές», ακόμα και «προοδευτικές» ή «αριστερές». Λες και οι ακραία νεοφιλελεύθερες δυνάμεις δεν προβλέπουν στις πολιτικές τους τη χορήγηση επιδομάτων – ας πάνε να δούνε στη μητρόπολη του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, τι συμβαίνει!

Λένε δε οι κυβερνώντες, κλείνοντας το μάτι δήθεν πονηρά, ότι έτσι κάνουν «αναδιανομή» του πλούτου, υπέρ των αδυνάμων! Στην πραγματικότητα φτωχοποιούν όλο και περισσότερους και κάνουν αναδιανομή της φτώχειας.

Διότι, πλεονάσματα της τάξης του 5% με ανάπτυξη γύρω στο 2% σημαίνει λιτότητα. Και περαιτέρω εγκλωβισμό σε ένα φαύλο κύκλο μίζερης οικονομίας.

Προσπερνούν το εξής: ότι ένα κομμάτι του υπερπλεονάσματος πάει στους δανειστές! Δηλαδή δίνουν κάθε χρόνο περισσότερα χρήματα για την αποπληρωμή του χρέους, απ’ όσα υποχρεούνται. Και έτσι «αδειάζουν» την ελληνική οικονομία. Εξ ου και η ανάπτυξη που καταγράφεται είναι κυρίως από τις εξαγωγές και όχι από την εσωτερική κατανάλωση.

Δεν χρειάζεται κανείς να επιστρατεύσει κάποια φοβερά επιχειρήματα. Αρκεί να υπενθυμίσει τι έλεγαν ακόμη και μέχρι πέρσι οι σημερινοί κυβερνώντες για τα πλεονάσματα του Σαμαρά. Και είχαν δίκιο όταν τα έλεγαν. Απλώς στο μεταξύ έμοιασαν τόσο πολύ στον «εχθρό» τους, που το όλο σκηνικό είναι πολιτικά ανατριχιαστικό.

Τι έλεγαν λοιπόν; Ότι ο Σαμαράς έκανε το έγκλημα όταν ήταν πρωθυπουργός και συμφώνησε σε θηριώδη πλεονάσματα. Ότι συμφώνησε, έλεγαν, σε πλεονάσματα 3,5%, 4%, 4,5% και 5,5% και γι’ αυτό έπρεπε να φύγει. Η ειρωνεία είναι ότι έφυγε ο Σαμαράς για να έρθουν τούτοι εδώ και να φορτωθούν (να μας φορτώσουν δηλαδή) τα ίδια πλεονάσματα! Και μάλιστα με ανάπτυξη πολύ χαμηλότερη από εκείνη που προβλέπονταν επί Σαμαρά!

ΥΓ: Το να μας πουλάνε την ενδεχόμενη αποχώρηση του ΔΝΤ ως «επιτυχία» είναι απλώς το κερασάκι στη τούρτα της μνημονιακής, νεοφιλελεύθερης, ευρωλιγούρικης και εξουσιολαγνικής μετάλλαξής τους. Το ΔΝΤ έχει σημασία να φεύγει με κοινωνικές αντιδράσεις, όπως αυτές, που γίνονται τώρα στην Ιορδανία και όχι αφού έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της καταστροφής και έχει αφήσει πίσω του άξιους συνεχιστές τους.