Γιάννης Μακρυγιάννης

Δεν γίνεται στη ζωή να τα έχουμε όλα. Ούτε μπορούμε να λέμε τα πάντα και τα αντίθετά τους και να περιμένουμε να μας πάρουν στα σοβαρά. Ακόμα και η γελοιότητα (κανονικά πρέπει να) έχει όρια.

Όταν την περίοδο 2010 – 2014 τα τότε μεγάλα κόμματα βλέπανε τους βουλευτές τους να φεύγουν ο ένας μετά τον άλλο λόγω διαφωνιών με τα μνημόνια που εφάρμοζαν, μιλούσαν για αποστασίες και πάει λέγοντας. Ειδικά τους μήνες πριν την προεδρική εκλογή, που οδήγησε στην πτώση της κυβέρνησης Σαμαρά και στις πρόωρες εκλογές του 2015.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ οι τότε ανεξαρτητοποιήσεις βουλευτών ήταν πράξη ευθύνης και προέκυπταν λόγω προβλήματος συνείδησης. Δεν υπήρχε τίποτα κατακριτέο στις αποσκιρτήσεις και μεταγραφές εκείνες. Τουναντίον, οι περισσότεροι τιμήθηκαν και έγιναν βουλευτές και υπουργοί, επειδή βοήθησαν να πέσει η κυβέρνηση των κομμάτων, με τα οποία εξελέγησαν και βρέθηκαν οι ίδιοι στη Βουλή.

Το 2018 τα πράγματα είναι ανάποδα. Πόση οβιδιακή μεταμόρφωση και μετάλλαξη να αντέξει κανείς; Και μάλιστα τόσο ανερυθρίαστα.

Όποιος βουλευτής φεύγει από το κόμμα του επειδή διαφωνεί είναι συνωμότης και πουλημένος. Προσοχή. Όχι οποιασδήποτε βουλευτής από οποιοδήποτε κόμμα. Αλλά ο βουλευτής που φύγει από τους ΑΝΕΛ (προφανώς και όποιος φύγει, αν φύγει, από τον ΣΥΡΙΖΑ) και μόνο. Αν για παράδειγμα φύγει από την Ένωση Κεντρώων και πάει στον ΣΥΡΙΖΑ μονομιάς, λες και είδε το πολιτικό φως το αληθινό, το κάνει από ανιδιοτέλεια και επειδή θέλει να… προσφέρει στην πατρίδα! Ούτε για το πολιτικό του μέλλον, ούτε για τίποτα τέτοιο.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ, όσοι βουλευτές της συγκυβέρνησης διαφωνούν με πολιτικές της επιλογές είναι συνωμότες και πουλημένοι. Προσοχή. Όχι οποιασδήποτε βουλευτής από οποιοδήποτε κόμμα. Αλλά μόνον εκείνοι, που θα φύγουν από τους ΑΝΕΛ (προφανώς και όποιοι φύγουν, αν φύγουν, από τον ΣΥΡΙΖΑ) και μόνο.

Διότι οι «άλλοι», όσοι φύγουν δηλαδή από τα κόμματα της αντιπολίτευσης και πάνε προς τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι… «πάγκος», που λέει και ο Αλέξης Τσίπρας. Αυτοί δεν είναι πουλημένοι (αλίμονο), δεν είναι ιδιοτελείς (α, πα πα), ούτε καιροσκόποι ή νταραβεριτζήδες. Αυτοί θα κάνουν τη μεταγραφή επειδή αγαπάνε για τη φανέλα, θέλει να μας πει το Μαξίμου, ενώ οι άλλοι, που φεύγουν από τη συγκυβέρνηση, το κάνουν για τα… λεφτά! Τέτοια υποκρισία και κοροϊδία, δεν πρέπει να έχει ξαναπέσει.

Δεν γίνεται να καταφεύγεις σε τέτοιες θεωρίες, όταν είναι προφανές ότι την ίδια ώρα κάνεις ο ίδιος αυτό που κατηγορείς για τους άλλους! Καθότι είναι φανερό ότι η κυβέρνηση «ψήνει» μεταγραφές για να καλύψει τα όποια κενά προκαλέσει η φυγή βουλευτών από την συγκυβέρνηση.
Και λίγο στην ουσία: Ο Λαζαρίδης και όποιος Λαζαρίδης φεύγει από τους ΑΝΕΛ για το Σκοπιανό, είναι συνεπής στην άποψή του. Το θέμα είναι, αν όσοι πάνε προς τον ΣΥΡΙΖΑ, συμφωνούν όντως ιδεολογικά και πολιτικά μαζί του; Ή απλώς τον βρίσκουν στην ανάγκη και προσπαθούν να κερδίσουν ό,τι μπορούν;

Και σε κάθε περίπτωση, δεν είναι λογικό ότι κάποια στιγμή αυτή η ανίερη συμμαχία με το ψιλοακροδεξιό μόρφωμα θα έφτανε στο τέλος του;

ΥΓ: Και ναι. Υπάρχουν και παραδείγματα πολιτικών που έμειναν σταθεροί στις απόψεις τους, αρνούμενοι να τις «προσαρμόσουν» για χάρη προνομίων και ιδιοτέλειας. Απλώς δεν έμειναν στον ΣΥΡΙΖΑ το 2015, αλλά προτίμησαν τη δύσκολη πορεία της ανιδιοτελούς πολιτικής δράσης – συμφωνεί, διαφωνεί κανείς μαζί τους, αυτός έπραξαν. Επέλεξαν να χάσουν τις λιμουζίνες, αλλά κράτησαν τις ιδέες τους. Και κυρίως απέφυγαν τον διαρκή εξευτελισμό, που έφερε το με κάθε τίμημα κυνήγι της εξουσίας.