Γιάννης Μακρυγιάννης

Είναι δύσκολο έτσι κι αλλιώς να παρακολουθήσει κανείς και να κατανοήσει αυτά που κάνει και λέει η κυβέρνηση. Ειδικά όταν λέει όσα έλεγαν οι προηγούμενοι και νομίζει ότι δεν τρέχει κάστανο.

Αλλά υπάρχει και ένα όριο αδέλφια. Δεν μπορείς να πανηγυρίζεις επειδή εφαρμόζεις όσα απέρριπτες και καυτηρίαζες. Εντάξει, σου τα επέβαλαν, δεν τα επέλεξες. Αλλά οι πανηγυρισμοί προς τι;

Τώρα, λέει, ετοιμάζει η κυβέρνηση φιέστες, με την ευκαιρία της ολοκλήρωσης του τρίτου μνημονίου και της… «εξόδου» από την επιτροπεία.

Είμαστε για φιέστες σύντροφοι; Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να κομπορρημονεί όντως ότι πέτυχε «εκεί, που απέτυχαν οι άλλοι». Να επαίρεται που αποδείχθηκε πειθήνιος και αποτελεσματικός συνεργάτης των δανειστών και των πιο αντιδραστικών κύκλων της ευρωζώνης. Ακόμα κι αν έχει (;) δίκιο στο επιχείρημά του ότι άσκησε και κάποιες πολιτικές ή έφερε κάποιες προοδευτικές τομές σε ορισμένους τομείς, το βασικό νόημα και το πηλίκο της διακυβέρνησης δεν αλλάζει.

Δεν είναι ώρα για φιέστες λοιπόν. Καθαρές κουβέντες. Τίποτα δεν δικαιολογεί καμιά «γιορτή»:

Πρώτον, δεν βγαίνουμε από τα μνημόνια και την επιτροπεία. Το πλαίσιο που γνωρίσαμε ως «μνημόνιο», με περιορισμένη εθνική κυριαρχία, θα συνεχιστεί γιατί απλά το χρέος συνεχίζει να παραμένει μοχλός υποτέλειας. Ούτε βιώσιμο έγινε, ούτε διαχειρίσιμο. Απλώς έγινε ελεγχόμενο, μέσα σε ένα συγκεκριμένο καθεστώς στις σχέσεις της χώρας με τους εταίρους, τους δανειστές και τις αγορές. Παραμένει βραχνάς και θα παραμείνει για δεκαετίες. Εξ ου και τα αδιανόητα μεσοπρόθεσμα πρωτογενή πλεονάσματα και τα πολύ υψηλά μακροπρόθεσμα.

Δεύτερον, όταν λέμε ότι πανηγυρίζουμε γιατί επιτέλους απαλλασσόμαστε από τα μνημόνια, είναι σαν να πανηγυρίζει μία βιασθείσα γιατί επιτέλους τέλειωσε ο βιασμός – που δεν τέλειωσε ακριβώς, αλλά τέλος πάντων. Η κυβέρνηση το έκανε σύμφωνα με το περίφημο, που λεγόταν στις παρέες εν είδει αστεϊσμού, «αν δεν μπορείς να αποφύγεις έναν βιασμό, απόλαυσέ τον». Όταν πήρε εντολή ο ΣΥΡΙΖΑ να μας βγάλει από τα μνημόνια, οι εντολείς δεν εννοούσαν να τα εφαρμόσει τόσο πιστά, όπως κανείς άλλος στο παρελθόν, αλλά να μην τα εφαρμόσει. Αν ήταν έτσι, ας αφήναμε τον Παπανδρέου, τον Παπαδήμα και τον Σαμαρά να την κάνουν τη δουλειά, θα έκλειναν και νωρίτερα τον κύκλο.

Τρίτον και πιο σημαντικό: έχει αποφευχθεί στα αλήθεια η κοινωνική καταστροφή; Όταν ο μέσος μισθός έχει διαμορφωθεί στα 929,26 ευρώ και για τη μερική απασχόληση (που οργιάζει και θα οργιάζει) στα 378,21 ευρώ, είναι να πανηγυρίζει κανείς;