Γιάννης Μακρυγιάννης

Όλοι είμαστε προσεκτικοί. Όχι γιατί δεν μπορούμε να μιλήσουμε. Αλλά διότι είμαστε σοκαρισμένοι. Πώς να καταλάβει κανείς αυτό που (μας) συνέβη; Πώς να δεχθούμε ότι μας έλαχε μία τέτοια τραγωδία. Στα 2018, μόλις λίγα χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας. Υπάρχει κάτι, που να μπορεί να δώσει μία απάντηση, μία εξήγηση; Μπροστά σε ένα τέτοιο δράμα σταματά ο νους του ανθρώπου. Είναι ανείπωτος ο πόνος, αβάσταχτη η θλίψη, βλέπεις τις εικόνες, ακούς τις κραυγές, λυγίζεις. Δεν σου μένει ικμάδα να φωνάξεις, νιώθεις δέος μπροστά στην ασύλληπτη μανία της πύρινης λαίλαπας, αδύναμος, παραδομένος, με ένα τεράστιο «γιατί» μαγκωμένο στα χείλη, αγκιστρωμένο στην καρδιά. Θα πάει καιρός γι’ αυτή τη χώρα να απαλύνει την οδύνη.

Προσπαθείς απλά να συμβιβαστείς με τη σκληρότητα της ζωής. Και πολλοί από μας – αυτό είναι το παρήγορο της ιστορίας – να βοηθήσουμε όσο μπορούμε. Είναι συγκινητική η ανταπόκριση χιλιάδων πολιτών στην έκκληση για στήριξη και συμπαράσταση στους πληγέντες. Δεν είναι μόνο η υλική βοήθεια. Είναι κυρίως η ψυχολογική.

Και κει που σκέφτεσαι όλα αυτά, βλέπεις, βλέπεις τους κυβερνώντες. Σήμερα, αυτούς τους κυβερνώντες, χθες τους προηγούμενους. Και σκέφτεσαι ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα. Στα ίδια και στα ίδια εγκλωβισμένοι, να παρακολουθούμε την αδυναμία του κρατικού μηχανισμού, τις ελλείψεις, την ανικανότητα. Και κυρίως το θράσος και την προκλητικότητα της πολιτικής ηγεσίας. Συμπεριφέρονται σαν να μην συμβαίνει και κάτι τρομερό. Δεν ιδρώνει το αυτί κανενός. Όλα είναι αέρας, ένα τίποτα, μία δήλωση, μία υπεκφυγή. Γενικόλογες αηδίες, με τις οποίες τα ρίχνουν στους προηγούμενους, όπως οι προηγούμενοι στους πιο προηγούμενους και πάει λέγοντας. Ποτέ και κανείς τους δεν φταίει αρκετά, ώστε να κάνει κάτι παραπάνω από μία δήλωση, για να ξεφύγει από την κριτική και να ελπίζει ότι όλοι, σύντομα θα ξεχάσουν.

Είναι τόσο εκκωφαντική η διαπίστωση ότι η λέξη και η έννοια της ευθιξίας εξαφανίστηκαν όπως ολόκληρες περιοχές από την καταστροφική πυρκαγιά. Όσοι άνθρωποι κι αν χαθούν, όσες περιουσίες και να καταστραφούν, όσο μεγάλο κι αν είναι το έγκλημα, κατά της κοινωνίας και του περιβάλλοντος. Αυτοί εκεί. Να μιλάνε γενικόλογα για τις φυσικές καταστροφές, που ταλαιπωρούν λέει, ολόκληρο τον πλανήτη (τι μας λέτε;;;!!!), για φυσικά φαινόμενα, που προέρχονται μάλλον από το πουθενά ή από κάτι σκοτεινά σοκάκια και δεν τα προλαβαίνει κανείς, για το φαινόμενο του θερμοκηπίου (μεγάλη ανακάλυψη αυτό), για τις κλιματικές αλλαγές, που τόσο έχουν εντυπωσιάσει τους πολιτικούς μας.

Τους βλέπεις να κάνουν τις κενές δηλώσεις, να οργανώνουν επικοινωνιακά σόου και να εμφανίζονται ουσιαστικά εντελώς αδιάφοροι για οτιδήποτε άλλο, πέρα από την πολιτική διαχείριση του προβλήματος και τη μείωση του πολιτικού τους κόστους, που αναρωτιέσαι αν έχουν όντως καταλάβει τι έχει συμβεί ή απλά είναι τόσο κυνικοί. Μέσα σε λίγες ώρες, χάθηκαν δεκάδες άνθρωποι, ίσως και πάνω από εκατό. Είναι τόσο σοκαριστικός ο απολογισμός, που πιστεύεις ότι δεν μπορεί, κάποιος θα πει ότι δεν αντέχει το βάρος. Κι όμως. Τη μια σου λένε, ότι πνίγηκαν επειδή έβρεχε, λέει, πολύ. Τούτη τη φορά κάηκαν, επειδή, έκαιγε και φύσαγε, λέει, πολύ. Μα, αν είναι να κυβερνούν υπό τον όρο να μην βρέχει (πολύ) και να μην φυσάει (πολύ και δω), δεν θα βγάλουμε άκρη. Απλώς κάποιοι θα θρηνούν και κάποιοι θα κοροϊδεύουν.

Πάρτε ρε μία φορά την πολιτική ευθύνη και δώστε μία λύτρωση στην κοινωνία. Υπάρχουν πολιτικές ευθύνες, που είναι και δικές σας.