Γιάννης Μακρυγιάννης

Έπρεπε επίσης να ξεκαθαρίσει ο ίδιος ο γγ του ΝΑΤΟ Στόλτεμπεργκ ότι το Σύμφωνο δεν ανακατεύεται στις διαφορές μελών του για να αντιληφθούμε πλήρως κάποια πράγματα που μας τα λένε έτσι κι αλλιώς ορισμένοι αμερικάνοι αξιωματούχοι, ότι δηλαδή είμαστε μόνοι μας απέναντι στην Τουρκία και την επιθετική στάση του Ερντογάν. Στον οποίο επέτρεψαν οι ίδιοι να συμπεριφέρεται ανεξέλεγκτα, όπως με την στρατιωτική εισβολή στη Συρία.

Αλήθεια όμως: τι χρειάζεται το ΝΑΤΟ εάν είναι εντελώς ουδέτερο στη μόνη ουσιαστική απειλή κατά της χώρας; Το έχουμε μήπως για ενδεχόμενη επίθεση από το… Τουρκμενιστάν, ή για να αντιμετωπίζουμε τη… Ζαμούντα;

Θα πει κάποιος – και εύλογα –, εδώ δεν κάνει τίποτα η Ευρώπη, από το ΝΑΤΟ περιμένετε; Η Ευρώπη αποδεικνύει και απέναντι στην Τουρκία το πόσο ανίκανη, αλλά κυρίως υποκριτική είναι. Όταν δεν χαϊδεύει τον Ερντογάν, τον ανέχεται και όταν δεν τον ανέχεται απλώς προτιμά να κάνει υπομονή από οτιδήποτε άλλο. Χρόνια τώρα παρακολουθεί αδύναμη τον Τούρκο πρόεδρο να αλωνίζει ανεξέλεγκτος, ενίοτε και να την προσβάλλει ευθέως. Να την απειλεί και να την κατηγορεί ακόμη και για… αντιδημοκρατικότητα. Και εκείνη παθητικά να ψελλίζει μόνο κάτι ακατάληπτα, χωρίς ουσιαστικά περιεχόμενο. Ο Ερντογάν δεν ενδιαφέρεται για την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας και αυτό έχει αποδυναμώσει την Ευρώπη ως προς τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να τον αντιμετωπίσει. Αλλά αυτό απέχει πολύ από το να αποδέχεται η Ευρώπη κάθε καπρίτσιο του Ερντογάν. Να του επιτρέπει στην πραγματικότητα να κάνει ό,τι θέλει στην ευρύτερη περιοχή. Μόνο και μόνο επειδή κάποιες, λίγες ευρωπαϊκές χώρες έχουν κάποια οικονομικά συμφέροντα στην Τουρκία.

Θα (ξανα)πει κάποιος ότι η Ευρώπη έτσι συμπεριφέρθηκε και στην οικονομική κρίση, προ δεκαετίας. Χειρίστηκε την κρίση αυτή με βάση των στενά συμφέροντα λίγων ισχυρών μελών της. Όπως και στο προσφυγικό, επίσης. Ο καθένας τον εαυτό του και τα στενά του συμφέροντα. Εάν αυτό δεν είναι η ισοπέδωσε κάθε έννοιας «κοινού σπιτιού», τότε τι είναι αλήθεια;

Είτε το ΝΑΤΟ λοιπόν, είτε η Ευρώπη από τίποτα έως ελάχιστα έχουν προσφέρουν σε μέλη, που δοκιμάζονται, όπως η Ελλάδα.

Βέβαια υπάρχει ένα ακόμη ερώτημα: τι ακριβώς κάνει η Ελλάδα; Έχει στρατηγική, εθνικό σχέδιο, ρεαλισμό και πλήρη κατανόηση των δεδομένων; Ή απλώς κινείται με βάση μία εθνικιστική ομφαλοσκόπηση και κοροϊδεύει απλώς τον εαυτό της; Γιατί φοβάμαι ότι ακόμη κι αν τα ρίχνουμε όλα στον Ερντογάν, ίσως να κάνουμε και μεις τα λάθη μας, νομίζοντας ότι έχουμε δίκιο σε όλα.