Γιάννης Μακρυγιάννης

Το ίδιο λάθος από την ανάποδη έκανε η σημερινή κυβέρνηση. Πίστευε ότι το πρόβλημα είναι μονοδιάστατο και αφορούσε απλώς τη φύλαξη των συνόρων και την εκδίωξη κακήν κακώς όσων είναι εδώ παρατύπως.

Μόλις αυξήθηκαν οι ροές, κάτι για το οποίο δεν ευθύνεται μεν, αλλά θα έπρεπε να το είχε υπολογίσει, κατέρρευσε η θεώρησή της όλη.

Αντί να ενισχύσει και να το φτιάξει κανονικό το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής, το κατήργησε, μεταφέροντας όλες τις αρμοδιότητες στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης (ή Προστασίας του Πολίτη, όπως το λένε τώρα) και νομίζοντας ότι το μήνυμα της καταστολής θα απέτρεπε τις ροές.

Φυσικά «στεγανοποίηση» συνόρων, όπως την είχε υποσχεθεί όμως δεν μπορούσε να γίνει. Δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες ήρθαν και έμειναν.

Άλλο λάθος: ενώ παρέλαβε δεκάδες χιλιάδες εκκρεμείς αιτήσεις ασύλου, αντί να επιταχύνει τις διαδικασίες και να ενισχύσει τις δυνατότητες του συστήματος, έχασε πολύτιμο χρόνο κι ακόμα έργο δεν φαίνεται ότι μπορεί να κάνει.

Κάποια στιγμή, που κατάλαβε ότι τα νησιά είναι στο βαθύ κόκκινο, επιχείρησε μετεγκαταστάσεις στην υπόλοιπη Ελλάδα. Μόλις οι ακροδεξιοί, πολλοί εκ των οποίων είναι και στις τάξεις των ψηφοφόρων της ΝΔ, αλλά και πιο μετριοπαθείς άνθρωποι, που αιφνιδιάστηκαν γιατί είχαν ακούσει προεκλογικά άλλα από τους νυν κυβερνώντες, αντέδρασαν, η κυβέρνηση εγκατέλειψε το σχέδιο πανικόβλητη.

Εκεί ακριβώς επέλεξε να «θυσιάσει» τα πέντε προσφυγονήσια, φορτώνοντάς τους όλο το βάρος, προκειμένου να αποφύγει το πολιτικό κόστος σε άλλες περιοχές της χώρες.

Μετά ήρθαν αποσπασματικές κινήσεις, κάποιες από τις οποίες κινούνται στο όριο της γελοιότητας (πλωτό φράγμα) και άλλες στο όριο της αναξιοπιστίας (κέντρα, που ναι μεν θα είναι… κλειστά, αλλά θα είναι και λίγο… ανοιχτά, από τα οποία θα βγαίνουν κάποιες ώρες, αλλά θα κρατούνται κιόλας – και άλλα περίεργα, που αλλάζουν κάθε μέρα).

Αποτέλεσμα; Να έχει χάσει τον έλεγχο, να μην την πιστεύουν ούτε οι δικοί της παράγοντες στις τοπικές κοινωνίες και να έχει μπερδευτεί, χωρίς να υπάρχει ορατή διέξοδος, ανάμεσα στον προεκλογικό λαϊκισμό της και τη σκληρή πραγματικότητα της διακυβέρνησης.

Δεν ξέρω αν είναι αργά, αλλά τουλάχιστον ας προσπαθήσει έστω και τώρα να κινηθεί σωστά. Να πει κατ’ αρχάς την αλήθεια: ότι το προσφυγικό μεταναστευτικό θα αντιμετωπιστεί με ρεαλισμό και ανθρωπισμό μαζί, ότι πολλοί πρόσφυγες και μετανάστες θα πρέπει να μείνουν και να ενσωματωθούν στη χώρα και δεν απειλούν τίποτα και κανέναν. Να αποσυμφορήσει τάχιστα τα νησιά, συγκρουόμενη με όσους αντιδρούν στο όνομα της εθνικής «καθαρότητας». Να κάνει ό,τι πρέπει για την επιτάχυνση των διαδικασιών ασύλου και επιστροφών. Και βεβαίως να κινηθεί αποφασιστικά προς την ευρωπαϊκή πλευρά – έρχεται νέο σχέδιο, που πρέπει να έχει πρόνοιες για την Ελλάδα. Και να επιδιώξει για τα πάντα συναίνεση με τις πολιτικές δυνάμεις, που καταλαβαίνουν ορθά το πρόβλημα. Όλα τα άλλα χειροτερεύουν και τη γενική κατάσταση και τη θέση της κυβέρνησης.