Γιώργος Ευγενίδης

Με 454 ψήφους εκλεγόταν Αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, δείγμα της διακομματικής της αποδοχής στις Βρυξέλλες. Οχτώ χρόνια μετά την πρώτη εκλογή της το 2014, η κοπέλα που πολλοί θεωρούσαν την «ξανθιά» των Βρυξελλών, τους έβαλε τα γυαλιά. Επανεξελέγη το 2019 κόντρα στην προτίμηση του κόμματος της, δούλεψε μεθοδικά και με το καλό team της, έχτισε όνομα και επιρροή και έγινε σημείο αναφοράς στις Βρυξέλλες για όποιον ήθελε θεσμικές επαφές με το Κοινοβούλιο για τα χαρτοφυλάκια της τεχνολογίας, της κυβερνοασφάλειας και των κρυπτονομισμάτων.

Η Εύα Καϊλή είχε και έχει πολλά πλεονεκτήματα. Ήταν ευχάριστη και χαμογελαστή, πολιτικά καπάτσα και αρκετά ευέλικτη. Εργατική και προσηλωμένη στην στόχο της, έφτιαξε το δικό της όνομα στην πόλη. Δεν ετεροκαθορίστηκε, δεν χρειάστηκε το brand του ΠΑΣΟΚ, το οποίο, ούτως ή άλλως, δεν λέει τίποτε σε κανέναν στις Βρυξέλλες και το Στρασβούργο αυτή την περίοδο. Ένα μικρό κεντροαριστερό κόμμα της Ελλάδος με 2 έδρες είναι, για να μην έχουμε ψευδαισθήσεις. Στο μεγάλο γήπεδο των Βρυξελλών, όμως, η κ. Καϊλή έπαιξε μπάλα και μάλιστα στην πρώτη κατηγορία.

Και μετά ήρθε η οικογένεια. Γνώρισε τον Φραντσέσκο Τζιόρτζι, τον εντυπωσιακό Ιταλό. Έγιναν ζευγάρι και γιατί όχι άλλωστε; Δύο ωραίοι, εμφανίσιμοι και ανερχόμενοι άνθρωποι, εντός της ίδιας πολιτικής οικογένειας, βρήκαν ο ένας τον άλλον. Έπειτα, ως φυσική συνέχεια, ήρθε το παιδί, η συγκατοίκηση, το σύμφωνο συμβίωσης. Η Εύα είχε φτάσει 44 ετών και εκτός της καριέρας, είχε ένα αποκούμπι στο σπίτι της. Κάπου να γυρνά, ένα σημείο αναφοράς.

Αν ο Νίκος Ανδρουλάκης την μπλόκαρε από το να είναι ξανά υποψήφια ευρωβουλευτής, όπως λέει και ξαναλέει αυτές τις μέρες ότι της είχε προαναγγείλει, δεν έχω αμφιβολία ότι η κ. Καϊλή θα ανοιγόταν στη μεγάλη θάλασσα του ιδιωτικού τομέα και της «φούσκας» των Βρυξελλών. Αυτό θα ήταν και το έξυπνο να κάνει, για να κεφαλαιοποιήσει την πολιτική της παρουσία των τελευταίων ετών. Γιατί να γυρίσεις στην Α’ Θεσσαλονίκης, φερ ειπείν, όταν μπορείς να κάνεις τη ζωή σου αλλιώς; Συγχωρήστε μου τον κυνισμό, αλλά έτσι είναι τα πράγματα.

Τώρα ήρθε η πτώση ή η έκπτωση από τον παράδεισο, επί το θεολογικότερον. Γιατί να το κάνει αυτό; Γιατί να ρισκάρει να χάσει τα πάντα, ενώ τα είχε σχεδόν όλα; Ήταν η αυταπάτη ότι δεν θα πιαστεί; Η αλαζονεία; Η τυφλή εμπιστοσύνη σε έναν άνθρωπο; Η ακόρεστη επιθυμία να έχεις όλο και περισσότερα; Ο κυνισμός της εξουσίας και της κορυφής; Η ψευδαίσθηση ότι έτσι παίζεται το παιχνίδι; Κανείς δεν μπορεί να δώσει μια απάντηση, παρά μόνο η ίδια η κ. Καϊλή. Να το σκέφτεται, άραγε, στο κελί της στη φυλακή Χάρεν; Άξιζαν όλα αυτά, για να βρεθεί πίσω από τα κάγκελα, μακριά από το παιδί της;

Ο Φάουστ, στο έργο ζωής του Γκαίτε, πούλησε την ψυχή του στον Διάβολο σε αντάλλαγμα με την εκπλήρωση των πιο μύχιων επιθυμιών του. Για την Εύα, ποιο ήταν το αντάλλαγμα; Ομολογώ, απάντηση δεν έχω. Είμαι, όμως, βαθιά πεπεισμένος ότι το όποιο αντάλλαγμα ήταν ευτελές μπροστά σε όσα χάνει. Και έχει, δυστυχώς, όλη τη ζωή μπροστά για να συμβιώνει με την πτώση της.