Γιώργος Ευγενίδης

Ομολογώ ότι το σκέφτομαι από τότε που μου το είπε. Και καταλήγω στο συμπέρασμα ότι πράγματι οι αριθμοί λένε την αλήθεια, αλλά δεν μας δίνουν πάντα όλη την εικόνα.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι δημοσκοπήσεις. Αν διαβάσει κανείς, ξερά, τα νούμερα της πρόθεσης ψήφου ή της εκτίμησης εκλογικού αποτελέσματος, αποκομίζει μια εικόνα για τη "φωτογραφία της στιγμής". Την αλήθεια, όμως, την λέει η ανάλυση των αριθμών και ειδικά των λεγόμενων ποιοτικών δεικτών. Αυτές τις μέρες, λοιπόν, όλοι οι πολιτικολογούντες, σχετικοί και άσχετοι, σοβαροί ή αρπακολλατζήδες, προσπαθούν να απαντήσουν σε φιλοσοφικά ερωτήματα του στυλ "¨θα έχουμε ή δεν θα έχουμε αυτοδύναμη κυβέρνηση;" και "αν υπάρξει κυβέρνηση συνεργασίας, ποιοι θα την απαρτίζουν;".

Συγγνώμη, αλλά αυτό είναι σαν να βάζουμε το κάρο μπροστά από το άλογο. Διότι, πριν φτάσουμε στο τι θα γίνει μετά τις κάλπες, ποια θα είναι η προοπτική διακυβέρνησης της χώρας και από ποιο κυβερνητικό σχήμα, πρέπει να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να δούμε τη μεγάλη εικόνα. Διότι, ομολογουμένως, η μεγάλη εικόνα μας ήταν πάντα μια αντανάκλαση της πραγματικότητας. Στις εκλογές του 2015, η κοινωνία "έβραζε" και ζητούσε πολιτική αλλαγή. Αντιθέτως, μετά από τέσσερα χρόνια ταρακουνήματος, το 2019 οι πολίτες ζητούσαν σταθερότητα και προβλεψιμότητα για να έρθουν καλύτερες μέρες.

Ποιο είναι το πολιτικό ζητούμενο αυτής της συγκυρίας, συνεπώς; Υπάρχει ένα αίτημα πολιτικής αλλαγής που σιγοβράζει και σε λίγο θα αρχίσει να κοχλάζει; Ένα κλίμα ακραίας, έστω και υποβόσκουσας, δυσαρέσκειας; Ένα "φτάνει πια" που είναι στην άκρη του στόματος όλο και περισσότερων πολιτών; Το τέλος της ανοχής με συμπεριφορές της άρχουσας τάξης;

Λυπάμαι, αλλά όπως και αν το ορίσουμε, δεν το βλέπω. Γκρίνια και παράπονα; Βεβαίως, να'ταν κι άλλα! Ειδικά στο σούπερ μάρκετ και στη λαϊκή, το καλάθι λειτουργεί ως ασπιρίνη. Προβληματισμός για τα φαινόμενα διαφθοράς; Βεβαίως και σε κανέναν δεν αρέσει να τα βλέπει, ιδίως όταν είχε περισσότερες προσδοκίες και η κυβερνώσα παράταξη ειρωνευόταν τον ΣΥΡΙΖΑ για το αλήστου μνήμης "ηθικό πλεονέκτημα" σε κάθε ευκαιρία.

Ούτε η γκρίνια, όμως, ούτε τα παράπονα, ούτε ο προβληματισμός συνιστούν "καύσιμη ύλη" για μια πορεία πολιτικής αλλαγής. Για πρώτη φορά ίσως μετά το 2000 και τις τότε εκλογές, το ζητούμενο από τους πολίτες είναι περίπου παρόμοιο με αυτό της προηγούμενης εκλογικής αναμέτρησης: συνέχεια, περιορισμός των αναταράξεων, καλύτερες μέρες από οικονομικής άποψης για όλους, με καλύτερους μισθούς και συντάξεις. Ούτε ρεβάνς, ούτε πολιτική ανατροπή, ούτε ασφυξία από το έλλειμμα δημοκρατίας που ασμένως επικαλούνται πολλά στελέχη της αντιπολίτευσης.

Αυτό το αίσθημα των πολιτών είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχει να ξεπεράσει ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα φύσει "αντιδραστικό" κόμμα, στοι οποίο το κοστούμι του κομφορμισμού πέφτει στενό. Αλλά και η μεγαλύτερη παγίδα για τον κ. Μητσοτάκη, ο οποίος αναμετράται με τον πήχη που θέτει ο ίδιος για τον εαυτό του.