Γιώργος Ευγενίδης

Μια γιορτή του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, με φιλάθλους και των δύο ομάδων σε ένα σύγχρονο στάδιο που συγκαταλέγεται ανάμεσα στα κορυφαία της Ευρώπης, εξ ου και επιλέγεται για έναν σημαντικό τελικό που παρακολουθούν εκατομμύρια ποδοσφαιρόφιλοι. Και πολλές φορές κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται, γιατί να μην είναι και τα ελληνικά ματς έτσι.

Ψευδαισθήσεις όσον αφορά το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έχω. Έχω, όμως, την ελπίδα ότι κάθε κατάσταση φτάνει κάποια στιγμή σε ένα ύστατο σημείο. Στο μη περαιτέρω. Στον πάτο, αν θέλετε να το δούμε έτσι. Για το ελληνικό ποδόσφαιρο η ώρα μηδέν ήταν η δολοφονία του Άλκη Καμπανού ενάμιση χρόνο πριν. Εξαγγέλθηκε μια σειρά μέτρων, εκ των οποίων τα περισσότερα έμειναν ανεφάρμοστα, με προφανή συνυπαιτιότητα και των ΠΑΕ. Και η οργανωμένη πολιτεία, όμως, δεν πίεσε ιδιαίτερα τις ποδοσφαιρικές εταιρίες να εφαρμόσουν την καθολικότητα των καμερών και να ξεδοντιάσουν τους στρατούς των οργανωμένων οπαδών.

Ήρθε, λοιπόν, η δολοφονία του άτυχου Μιχάλη από τους χούλιγκαν της Ντιναμό Ζάγκρεμπ, ένα τραγικό συμβάν από μια εξίσου τραγική επιχειρησιακή διαχείριση της ΕΛ.ΑΣ., για να μας θυμίσει ότι το γήπεδο εξακολουθεί να μην είναι γιορτή. Δεν μπορεί εύκολα ένας άνθρωπος να πάρει το παιδί ή τα παιδιά του και να τα πάει στο γήπεδο, χωρίς να αναζητήσει την προστασία των VIP κερκίδων. Προφανώς και το γήπεδο δεν είναι εκκλησία, αλλά δεν είναι υποχρεωτικό να είναι και κολαστήριο.

Η κυβέρνηση-που άργησε να εφαρμόσει τις δικές της πρόνοιες-έρχεται και λέει τρία σωστά πράγματα. Ναι, πρέπει να υπάρχουν κάμερες. Ναι, πρέπει να διαλυθούν οι λέσχες των οπαδών και να υπάγονται αυτές τις ΠΑΕ ή ΚΑΕ, οι οποίες και θα φέρουν την ευθύνη. Και ναι, η Αστυνομία πρέπει να είναι πολύ περισσότερο παρούσα και να κάνει καταστολή στις θύρες των οργανωμένων οπαδών. Θα πει κανείς και ευλόγως, γιατί αυτά τα πράγματα δεν γίνονταν ως τώρα, ενώ είναι σχεδόν αυτονόητα. Θα συμφωνήσω, αλλά τώρα είναι πραγματικά η ώρα. Διότι μετά θα είναι πολύ αργά.

Ο λόγος είναι σαφής: όλοι οι μεγάλοι του ελληνικού ποδοσφαίρου θα έχουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ευρωπαϊκή παρουσία αυτή τη χρονιά. Δεν νοείται, συνεπώς, οι ΠΑΕ και οι φίλαθλοι αυτών να είναι τύπος και υπογραμμός στις διεθνείς τους υποχρεώσεις και να μην μπορούν να διατηρήσουν ένα μίνιμουμ ευταξίας στις εγχώριες διοργανώσεις. Αν θέλουν, λοιπόν, οι ΠΑΕ να έχουν πρόσβαση στα παχυλά κονδύλια των ευρωπαϊκών διοργανώσεων και στο συνακόλουθο πρεστίζ της συμμετοχής σε αυτές, ο απλός τρόπος είναι να παίξουν μπάλα και να εφαρμόσουν τους νόμους που δεν είναι καινούργιο. Η Ελλάδα, άλλωστε, δεν πάσχει από απουσία ή αυστηρότητα νόμων, αλλά από την εφαρμογή τους.

Η κυβέρνηση δεν χρειάζεται να εφαρμόσει δρακόντειες πολιτικές που αποδίδονται τάχα στη Θάτσερ, ακόμα και αν δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Χρειάζεται να αξιοποιήσει το πρόσφορο έδαφος που υπάρχει σε αυτή τη συγκυρία, συνδυαστικά με το αίτημα των πολιτών για εφαρμογή του νόμου, και να υλοποιήσει όσα σωστά η ίδια διακηρύττει.

Αν, όμως, η κυβέρνηση δεν επιμείνει, το πρόβλημα θα είναι όλο δικό της. Και από μια τέτοια εξέλιξη, κανείς δεν έχει να κερδίσει τίποτα.