Γιώργος Ευγενίδης

Υπό αυτή την έννοια, δεν χρειάζεται πολλή φαντασία ή πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς τι κάνουν οι δύο πρώην πρωθυπουργοί, ο Αντώνης Σαμαράς και ο Κώστας Καραμανλής. Θα πάνε παντού, στα βραβεία του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου, σε μια παρουσίαση βιβλίου, ακόμα και σε μια κοινωνική εκδήλωση, αρκεί να μην πέσουν πάνω στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Αρκεί να μην ερμηνευτεί η παρουσία τους ως έμμεση στήριξη στις πολιτικές επιλογές του πρωθυπουργού, από τις οποίες είναι προφανές ότι έχουν απόσταση.

Έχουν φροντίσει να το καταστήσουν σαφές, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Ο Σαμαράς ρίχνει τροχιοδεικτικές βολές εδώ και καιρό, πότε μιλώντας για «ποταμοποίηση», πότε λέγοντας ότι δεν διαπραγματεύεσαι με τον «πειρατή». Μέχρι που ξεσπάθωσε στο Πολεμικό Μουσείο εφ’ όλης της ύλης. Ο Καραμανλής που είναι κάπως πιο comme il faut από τον Σαμαρά, «τα είπε» από τα Ανώγεια προ διετίας για τις υποκλοπές, αποσύρθηκε από τα ψηφοδέλτια της ΝΔ και στη συνέχεια είπε και αυτός τη δική του άποψη το καλοκαίρι, μιλώντας σε μια παρουσίαση βιβλίου που αφορούσε την πολιτική του υστεροφημία.

Σαμαράς και Καραμανλής ή Καραμανλής και Σαμαράς-ανάλογα με το ποια ερμηνεία πιστεύει κανείς για το ποιος παρακινεί ποιον-ανακάλυψαν τα τελευταία χρόνια την αραχνιασμένη φιλία τους. Και οι δύο διηγούνται ιστορίες για το πώς γνωρίζονται από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 και δεν λένε ψέματα. Αλλά παραγνωρίζουν βασικές πτυχές της ιστορίας. Πράγματι, ο Σαμαράς επέστρεψε στη ΝΔ επί Καραμανλή, εξελέγη ευρωβουλευτής του κόμματος μετά την περιπλάνηση στην πολιτική έρημο και στηρίχτηκε σε οργανωτικούς μηχανισμούς του προκατόχου του για να βγει πρόεδρος το 2009. Αλλά η μετέπειτα συμβίωση τους δεν ήταν ανέφελη. Όσοι βιώσαμε την περίοδο διακυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, θυμόμαστε τι έλεγαν ο Σαμαράς για τον προκάτοχο του και ο Καραμανλής για τον διάδοχο του. Εν συνεχεία, στήριξαν διαφορετικά πρόσωπα: ο μεν Καραμανλής τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη ο δε Σαμαράς τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Ο ιστορικός απολογισμός πλέον μικρή σημασία έχει. Ο πιο αρχάριος στην πολιτική, άλλωστε, δεν αργεί να καταλάβει ότι ο σημερινός εχθρός είναι ο αυριανός σύμμαχος και τούμπαλιν. Αυτό που δεν είναι σαφές είναι τι ζητούν οι δύο πρώην πρωθυπουργοί. Θέλουν να ικανοποιήσουν το γινάτι τους ή να διασκεδάσουν κάποια προσωπική πικρία, επειδή ο Μητσοτάκης δεν τους συμβουλεύεται αρκούντως; Να «συνετίσουν» τον «απείθαρχο» διάδοχο τους; Βλέπουν μια «μεγάλη εικόνα» και επιδιώκουν να «βάλουν πόδι» για τις μετέπειτα εξελίξεις;

Ό,τι και να συμβαίνει, οι δύο πρώην πρωθυπουργοί πλέον κινούνται συντονισμένα. Δεν μας λένε όμως την επιδίωξη τους, πέρα από το να απασχολούν τις παραπολιτικές στήλες και τα «πηγαδάκια» πέριξ της πλατείας Κολωνακίου. Κάποιος τελικός στόχος θα υπάρχει, τον οποίον ως τώρα καταλαβαίνουν οι ίδιοι. Διότι, αν δεν υπάρχει μια σαφής στρατηγική, τόσο το χειρότερο γι’ αυτούς και για την υστεροφημία τους. Ρισκάρω, πάντως, την εκτίμηση ότι οι δύο πρώην πρωθυπουργοί κάνουν ένα σοβαρό λάθος εκτίμησης, σε μια κοινωνία που έχει εντελώς διαφορετικά προβλήματα. Προφανώς εγείρουν και μια σειρά ζητημάτων που δεν είναι αβάσιμα, αλλά το λάθος είναι ότι η στάση τους, με τον τρόπο που εκδηλώνεται, στο τέλος αφορά ορισμένους πιστούς υποστηρικτές τους.

Να, λοιπόν, ένα ερώτημα του μέλλοντος. Ο κ. Σαμαράς είναι ακόμα βουλευτής της ΝΔ. Θα ψηφίσει τον προϋπολογισμό σε δύο μήνες από τώρα;