Γιώργος Κουβαράς

Η δήλωση που ξεπέρασε κάθε φαντασία κι έγινε viral μέσα στην τραγωδία των δεκάδων νεκρών και αγνοουμένων ήταν αυτή του υπουργού Επικρατείας Χριστόφορου Βερναρδάκη στο ΑΠΕ: «Αν θεωρούμε ότι η πολιτική ευθύνη γίνεται απολύτως προσωποποιημένη ευθύνη και πρέπει να οδηγεί σε παραιτήσεις, πρώτοι θα έπρεπε να παραιτηθούν περίπου το 1/3 των βουλευτών της σημερινής Βουλής.

Αυτό θα ήταν μια πράξη που θα έδειχνε πραγματικά μια εντιμότητα σε αυτή την πολιτική θέση, θα έδειχνε μια στάση ευθύνης, διότι εδώ έχει συντελεστεί ένα ζήτημα που αγγίζει πολλές δεκαετίες, έχει πάρα πολλές πλευρές - και οικονομικές πλευρές. Να μη βάλλεται ένας άνθρωπος, ο οποίος είναι 44 ετών και έχει φορτωθεί όχι μόνο τις πολεοδομικές, χωροταξικές αδυναμίες της πολιτικής προστασίας, τις αδυναμίες πυρόσβεσης, αλλά και το οικονομικό έγκλημα που έχει συντελεστεί απέναντι στη χώρα, αλλά και το έγκλημα στο κοινωνικό κράτος».

Κατά τον κ. Βερναρδάκη, ο Αλέξης των 44 Ιούληδων είναι υπεράνω κριτικής απλώς και μόνο λόγω ηλικίας. Είναι κρίμα κι άδικο να του φορτώνουμε τις αμαρτίες αυτού του κόσμου και τα εγκλήματα που έχουν συντελεστεί σε αυτή τη χώρα γιατί είναι μικρός ακόμη για να αναλάβει τέτοιες ευθύνες. Ας παραιτηθούν λοιπόν καμιά εκατοστή βουλευτές, που σαν δε ντρέπονται που μιλάνε κιόλας και πιάνουν στο στόμα τους τον 44χρονο Αλέξη...

Υπάρχουν αρκετά ερωτήματα όπου θα έπρεπε να απαντήσει ο Χριστόφορος Βερναρδάκης για να καταλάβουμε τι ακριβώς θέλει να μας πει:
Πρώτον, από ποια ηλικία και πέρα μας επιτρέπει να καθιστούμε υπεύθυνο τον πρωθυπουργό για θέματα που διαχειρίζεται; Από τα 50, από τα 60, από τα 70 ή ακόμη αργότερα; Και πώς ακριβώς το σκέφτεται; Θα διεκδικεί ψήφο τώρα που είναι μικρός ως ανεύθυνος και όταν μεγαλώσει θα τη διεκδικήσει ως υπεύθυνος; Ή θα μας αδειάσει στο μεταξύ τη γωνία και θα επανέλθει όταν ενηλικιωθεί πραγματικά;

Δεύτερον, όταν ο Τσίπρας διεκδίκησε και κέρδισε την πρωθυπουργία ως νέος και άφθαρτος, εννοούσε ότι θα ήταν και ανεύθυνος; Δεν μας το είχε ξεκαθαρίσει αυτό ως 40χρονος τότε... Τώρα που το ξέρουμε θα το λάβουμε προφανώς υπόψη για τον 44χρονο πρωθυπουργό, πηγαίνοντας στις κάλπες.

Τρίτον, έχουν καταλάβει άραγε ο 44χρονος και οι συνεργάτες του ότι όταν κυβερνάς μια χώρα η αποστολή σου είναι να λύνεις προβλήματα, να διορθώνεις τα κακώς κείμενα και να αντιμετωπίζεις κρίσεις και όχι να κουνάς το δάχτυλο και να βγάζεις τον λογαριασμό στους προκατόχους σου; Ή μήπως θεωρούν ότι ο λαός τούς ψήφισε ως αιώνιους τιμωρούς όσων προηγήθηκαν και τους έχει δώσει προκαταβολικά άφεση αμαρτιών για δικά τους εγκληματικά λάθη ή παραλείψεις;

Τέταρτον, μήπως έχουν ξεχάσει στον ΣΥΡΙΖΑ ότι κυβερνούν τριάμισι ολόκληρα χρόνια; Μήπως έχουν ξεχάσει ότι οι ίδιοι σταμάτησαν τις μπουλντόζες που θα γκρέμιζαν αυθαίρετα και επίσης ότι πανηγύριζαν τις δικές τους ρυθμίσεις νομιμοποίησης αυθαιρέτων; 

Ο Αλέξης των 44 Ιούληδων θα έχει για πάντα τουλάχιστον δύο από αυτούς τους Ιούληδες να τον βαραίνουν. Ο ένας είναι ο Ιούλιος του 2015 με το δημοψήφισμα και το τρίτο μνημόνιο που χρέωσε τη χώρα περί τα 100 δισ. ευρώ. Ο άλλος είναι ο φετινός Ιούλιος, με τους 89 νεκρούς και τις βαριές ευθύνες που τις ανέλαβε, χωρίς όμως κανείς να καταλάβει πώς, χωρίς ούτε μια παραίτηση ή μια αποπομπή.

Στα 44 είναι κάπως αργά για να δώσει η αλαζονεία της νεότητας τη θέση της στην υπευθυνότητα και στην ωριμότητα. Θα έπρεπε να έχει συμβεί νωρίτερα. Οσο πιο αργά ενηλικιώνεται κανείς τόσο πιο τραυματική είναι η εμπειρία. Θα έχει σύντομα την ευκαιρία να το διαπιστώσει και ο Αλέξης Τσίπρας.