Γιώργος Κουβαράς

Η απάντηση της Κατερίνας Νοτοπούλου στην πρώτη της συνέντευξη ως υφυπουργού στην ΕΡΤ έστειλε αδιάβαστους αυτούς που έσπευσαν να την υποστηρίξουν ως θύμα σεξισμού και ταξικής διάκρισης για την κριτική που δέχτηκε όταν μπήκε στην κυβέρνηση. 

Σύμφωνα με τους συντρόφους της στον ΣΥΡΙΖΑ, η κυρία Νοτοπούλου υπέστη πολιτικό bullying επειδή είναι μια νέα κοπέλα που διορίστηκε καθαρίστρια στον Δήμο Θεσσαλονίκης και επειδή οι επικριτές της είναι σεξιστές και κοινωνικά ανάλγητοι την υποτιμούν και τη σνομπάρουν.

Ερχεται λοιπόν τώρα η ίδια η κυρία Νοτοπούλου και διαλύει τις ψευδαισθήσεις που μπορεί να είχαν ορισμένοι, ότι δήθεν με την υπουργοποίησή της κορυφώθηκε η ταξική πάλη που ξεκίνησε η «πρώτη φορά Αριστερά» στη διακυβέρνηση του τόπου. Διότι, όπως εξηγεί, διορίστηκε μεν ως καθαρίστρια, αλλά ουδέποτε εργάστηκε ως τέτοια. Εργάστηκε στο περίπτερο του δήμου για δύο χρόνια και μετά ασχολήθηκε με την επικοινωνία του υποψηφίου του ΣΥΡΙΖΑ Τριαντάφυλλου Μηταφίδη. Η συνέχεια είναι γνωστή: επικεφαλής του πρωθυπουργικού γραφείου στη Θεσσαλονίκη και τώρα υφυπουργός Μακεδονίας-Θράκης.

Η Κατερίνα Νοτοπούλου είναι γνήσιο τέκνο του ΣΥΡΙΖΑ και της αντίληψής του για το λεγόμενο «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς». Οταν η ίδια διοριζόταν καθαρίστρια για να δουλέψει στο περίπτερο του δήμου, το κόμμα της χρησιμοποιούσε τις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών για να πουλήσει αντιμνημονιακό, λαϊκό προφίλ. Η σημερινή υπουργός, που «θα ήταν τιμή της» να είχε δουλέψει έστω μια ώρα ως καθαρίστρια, δεν πήρε ποτέ σκούπα και φαράσι.

Το ηθικό πλεονέκτημα, που κρίνεται από τη στάση ζωής και όχι από την αφ’ υψηλού υποστήριξη των μη προνομιούχων, δεν έχει προφανώς καμία σχέση με τον τρόπο που το αντιλαμβάνονται στον ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν μπορεί να ορίζεται ως «ηθικό πλεονέκτημα» ούτε το βόλεμα των στελεχών της νεολαίας στα γραφεία των υπουργών και βουλευτών, ούτε η ανέλκυση στα ρετιρέ της εξουσίας μέσω κομματικού σωλήνα. Αν η Δεξιά και το Κέντρο άφησαν πίσω τους ένα κομματικό κράτος πρώην «ημετέρων» βολεμένων, η Αριστερά υποτίθεται πως ήρθε να το αλλάξει, όχι να το αντικαταστήσει με δικό της. Κι αν το «παλιό» πολιτικό σύστημα δεν μπόρεσε να υπερβεί τις ταξικές διακρίσεις ή έφτιαξε καινούριες, το «νέο» υποτίθεται πως ήρθε να τις τελειώσει και όχι να τις επιβεβαιώσει με τη συμπεριφορά και τη στάση ζωής αυτών που το παίζουν «λαϊκοί», ενώ προσπαθούν να επιβληθούν ως μια νέα ελίτ.

Σε μια ιστορική συνέντευξή του στην εφημερίδα «Ρεπούμπλικα» το 1981, ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, μιλώντας για την ηθική διάσταση της κρίσης της πολιτικής, με το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα τότε έξω από το πάρτυ της εξουσίας και με συμμετοχή μόνο στους δήμους (π.χ. στην «κόκκινη» Μπολόνια), έλεγε μεταξύ άλλων:
«Τα κόμματα έχουν καταλάβει το κράτος και τους θεσμούς του, ξεκινώντας από την κυβέρνηση. Εχουν καταλάβει τους ΟΤΑ, τους οργανισμούς πρόνοιας, το πανεπιστήμιο, τη ραδιοτηλεόραση, κάποιες μεγάλες εφημερίδες [...].Τέλος πάντων, όλα έχουν πια διαμοιραστεί - ή θα ήθελαν να τα διαμοιράσουν. Η κατάσταση είναι δραματική. Οτιδήποτε καλούνται να διαχειριστούν ή να διεκπεραιώσουν οι ποικίλοι θεσμοί και οι σημερινοί διοικητές τους αντιμετωπίζεται κυρίως σε συνάρτηση με τα συμφέροντα του κόμματος ή του ρεύματος ή της φατρίας η οποία διεκδικεί το αξίωμα».

Για τον Μπερλινγκουέρ το πρόβλημα δεν βρίσκεται στους διεφθαρμένους πολιτικούς. Το ηθικό ζήτημα έχει να κάνει με τη «συστηματική κατάληψη του κράτους από τα κόμματα που κυβερνούν». Το πρόβλημα είναι στην κομματικοποίηση του κράτους, το βόλεμα των ημετέρων, τον νεποτισμό, την ευνοιοκρατία, την πελατειακή λογική. 
Θα αναρωτηθείτε βέβαια τι σχέση μπορεί να έχουν οι απόψεις του ηγέτη του ευρωκομμουνισμού με τις απόψεις και τις πρακτικές του ΣΥΡΙΖΑ. Ρητορικό το ερώτημα, εκτός και δώσει απάντηση η κυρία Νοτοπούλου στην επόμενη συνέντευξή της...