Γιώργος Λαμπράκος

Η πρώτη είναι εκείνη που έγραψε στην ανάρτηση του στο τουίτερ ο Ντόναλντ Τραμπ για να απειλήσει την Τουρκία με οικονομική καταστροφή και η δεύτερη αυτή που είπε ο Δημήτρης Παπαγγελόπουλος σε μια προσπάθεια να πείσει από το βήμα της ολομέλειας της Βουλής ότι δεν είναι ο Ρασπούτιν.

Όταν διαβάσαμε στον λογαριασμό του προέδρου των ΗΠΑ στο τουίτερ ότι "αν η Τουρκία κάνει οτιδήποτε το οποίο μέσα στη μεγάλη απαράμιλλη σοφία μου, θα θεωρήσω εκτός ορίων, τότε θα καταστρέψω ολοκληρωτικά και θα σβήσω την οικονομία της", στην αρχή θεωρήσαμε ότι πρόκειται για παραβίαση από κάποιους χάκερ, του επίσημου λογαριασμού του Ντόναλντ Τραμπ. Πέρασαν μερικές ώρες, μέχρι να αντιληφθούμε ότι ο αυτοέπαινος ήταν αυθεντικός. Είναι γνωστό, ότι ο πρόεδρος δεν χαρακτηρίζεται από σεμνότητα, ταπεινότητα και αυτοσυγκράτηση. Αντιθέτως, μας έχει συνηθίσει σε κυνικές συμπεριφορές αμετροέπειας, χωρίς ίχνος αναστολών και ντροπής. Γιατί να ντραπεί, άλλωστε, για κάτι που πιστεύει; Εδώ κολλάει η φράση του Αϊνστάιν ότι "δύο πράγματα είναι άπειρα: το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία. Και για το πρώτο δεν είμαι βέβαιος".

Από την άλλη, σου προκαλεί κάπως και αισθήματα συμπόνοιας να βλέπεις τον πλανητάρχη να έχει την ανάγκη αναγνώρισης και να μη βρίσκει πουθενά κάποια ανταπόκριση. Και πού να τη βρει; Οι μισοί συνεργάτες του στο Λευκό Οίκο παραιτήθηκαν και τους άλλους τους απόλυσε. Ποιος έχει μείνει να υμνεί τη σοφία του; Να σας πω την αλήθεια όταν διάβασα το μήνυμα του, θυμήθηκα τον κύριο Παπή. Έναν ηλικιωμένο κύριο από τον Πειραιά, τον οποίο καλούσαν κάποτε σε εκπομπές τα περιφερειακά κανάλια. Μια φορά λοιπόν, είχε πάει στην εκπομπή της Μαρίας Μπεκατώρου, στον τηλεοπτικό σταθμό του Καρατζαφέρη, όπου ο κ. Παπής τραγούδησε και η παρουσιάστρια τον χειροκρότησε με ενθουσιασμό. Τότε με απαράμιλλο ύφος και τόνο φωνής ακούγεται ο ίδιος να λέει: “Είμαι απίθανος! Το λέω κι εγώ!”. Νομίζω ότι ακόμα μπορεί να το βρει κάποιος στο διαδίκτυο. Έτσι και ο Τραμπ, θεωρεί ότι είναι απίθανος, ο πρώτος, ο καλύτερος, με απαράμιλλη σοφία, ακόμα κι αν μεγάλη μερίδα των Αμερικανών ή της παγκόσμιας κοινότητας έχει τελείως διαφορετική άποψη.

Με αντίστοιχο τρόπο και ο Δημήτρης Παπαγγελόπουλος, αισθάνεται ότι είναι ο πιο έντιμος και ο πιο καθαρός, πρώην εισαγγελικός λειτουργός, πρώην διοικητής της ΕΥΠ και εσχάτως πολιτικός και πρώην αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης. Τι κι αν μεγάλη μερίδα των πολιτών έχει σχηματίσει αντίθετη γνώμη; Εκείνος συνεχίζει τα... φάλτσα του, όπως ο κ. Παπής και αισθάνεται το ίδιο “απίθανος”. Η φράση του από το βήμα της Βουλής που προκάλεσε το ενδιαφέρον των βουλευτών αλλά και της κοινής γνώμης, ήταν όταν θέλησε να καταρρίψει τους ισχυρισμούς της κυρίας Ελένης Ράικου: «Είναι και ανιστόρητη. Ισχυρίζεται ότι αυτοαποκαλούμαι Ρασπούτιν. Για ιδιότητες μηχανορραφίες, σκευωρίες, ίντριγκες, παρεμβάσεις.

Που όμως δεν αποδίδονται στον Ρασπούτιν, αλλά σε άλλα ιστορικά πρόσωπα. Θα μπορούσα να αποκαλώ τον εαυτό μου αν είχα αυτές τις ιδιότητες Μακιαβέλι, Μέτερνιχ, Ταλεϋράνδο. Ο Ρασπούτιν έμεινε στην ιστορία όχι για μηχανορραφίες, ίντριγκες, σκευωρίες. Αλλά για κάποια φυσικά του προσόντα και για την θεωρία του ότι το αχαλίνωτο σεξ οδηγεί στην απόλυτη εξάντληση και μετά στην θέωση. Είναι άλλη μια απόδειξη ότι εγώ ποτέ δεν είπα τον εαυτό μου Ρασπούτιν”. Προς στιγμήν το φιλοθεάμον κοινό πίστεψε ότι ο κατηγορούμενος θα κατέβαζε και τα παντελόνια για να αποδείξει την...αθωότητα του. Δεν το έπραξε.

Ίσως, αν πιεστεί στην προανακριτική που αρχίζει την ερχόμενη Τρίτη, να προχωρήσει και σε άλλες αποκαλύψεις. Αλλά πέρα από τη φαιδρότητα των επιχειρημάτων υπάρχει και η ουσία. Ο ίδιος ο κ. Παπαγγελόπουλος παραδέχτηκε μηχανορραφίες και ίντριγκες κατά τη θητεία του και είπε ότι μεσολάβησε σε συγκεκριμένη διαπλοκή με πολιτικά πρόσωπα και ανώτατους εισαγγελείς. Το πιο θλιβερό δεν είναι να βλέπεις πρώην ανώτατο εισαγγελέα να μην έχει τη δυνατότητα να υπερασπιστεί επαρκώς τον εαυτό του. Ίσως ο καλύτερος νομικός να μην είναι ο καταλληλότερος συνήγορος του εαυτού του. Το πιο θλιβερό είναι να φανταστείς ότι στην κρίση του συγκεκριμένου ανθρώπου βρέθηκαν εκατοντάδες ή χιλιάδες ζωές ανθρώπων, για την τύχη των οποίων θα έπρεπε κάποτε να αποφασίσει εκείνος. Ήταν, είναι, “απαράμιλλη η σοφία” του Ρασπούτιν; Τώρα όλοι γνωρίζουμε.