Γιώργος Π. Κουντούρης

Αφορμή για να θυμηθώ αυτή τη πετυχημένη μαύρη κωμωδία που πρωτοανέβηκε πριν σαράντα περίπου χρόνια, είναι ο καταιγισμός ειδήσεων και γεγονότων που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας την ίδια ακριβώς εορταστική περίοδο, από φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους προσωπικότητες.

Λίγες μέρες πριν, σαν αποσβολωμένοι θεατές , πληροφορηθήκαμε για κάποια τηλεοπτική περσόνα που κακοποιούσε ψυχολογικά τις εκάστοτε ερωτικές συντρόφους του αναρτώντας και διαρρέοντας τις ερωτικές τους συνευρέσεις. Και ναι μεν- από όσο μαθαίνουμε- οι παρτενέρ του είχαν συναινέσει στη καταγραφή και αποθήκευση των προσωπικών τους στιγμών πλην όμως δεν ενέκριναν την δημοσιοποίησή τους και την συνακόλουθη διαπόμπευσή τους.

Οι θεατές -εμείς- μασουλώντας από την αναπαυτική μας θέση τα εύγεστα ποπ-κορν οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι πουθενά στα πλαίσια της ελληνικής ποινικής νομοθεσίας μέχρι σήμερα δεν έχει προβλεφθεί ως αυτοτελές ποινικό αδίκημα η εν λόγω πράξη και συνεπώς το καταφύγιο της ποινικής μεταχείρισης της, αναζητάται στα πλαίσια του νόμου περί παραβίασης προσωπικών δεδομένων. Την ίδια στιγμή ο αιφνιδιασμός του μέσου θεατή υποχωρεί έναντι της αδηφαγίας του, κατατάσσοντας ως πρώτη αναζήτηση των τελευταίων ημερών στο utube αυτών των ίδιων – παρανόμως διακινηθέντων- ροζ βίντεο. Άλλωστε στο γιορτινό τραπέζι που θα στρωθεί το θέμα θα έχει τη τιμητική του και ο θεατής που θα διηγηθεί με όλες τις λεπτομέρειες την εικόνα, θα απολαύσει πρωταγωνιστικό ρόλο. Τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα θα τεμαχιστούν σαν την ροδοκόκκινη γαλοπούλα και θα είναι τόσο εύπεπτα όσο η γέμισή της.

Παράλληλα, μπροστά μας διαδραματίζονται και άλλα καθώς και πάλι αίφνης πληροφορούμαστε ότι παιδικές συμμορίες λυμαίνονται το κέντρο της Αθήνας, εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι συνομήλικοι τους κατεβαίνουν στα εμπορικά καταστήματα ενόψει των Χριστουγεννιάτικων αγορών. Υπό την απειλή βίας και μαχαιριών κλέβουν κινητά, χρήματα, ρούχα ακόμη και παπούτσια! Άγουροι παραβάτες, σε μια κοινωνία που δημιουργεί συναισθήματα δυσαναλογίας μεταξύ του «εξωπραγματικού κόσμου» που παρουσιάζεται κυρίως από τα κοινωνικά δίκτυα και της πραγματικής ανυπαρξίας των μέσων για την κατάκτησή του. Χωρίς δομημένη προσέγγιση της ανήλικης εγκληματικότητας και των αιτιών της, παραμένουμε θεατές βολεμένοι στις αποστασιοποιημένες θέσεις μας στην πλατεία, μακριά από τη σκηνή του θεάτρου.

Υποψιάζομαι ότι και οι δύο παραβατικές συμπεριφορές έχουν ως αφετηρία κοινά αδιέξοδα και φόντο τον ίδιο Αη Βασίλη! Επίσης έχουν το ίδιο κοινό, που επίσης υποψιάζομαι ότι θα τις καταναλώσει σαν πασπαλισμένο με μπόλικη άχνη κουραμπιέ. Το θέατρο, όμως, οφείλει να εξετάζει σχολαστικά, μοντέλα ανθρώπινης συμπεριφοράς και να αποτυπώνει κοινωνικά αντανακλαστικά. Το θέατρο για να δημιουργήσει απαιτεί και ενεργό κοινό. Θεατές με απαιτήσεις και δυναμική! Κοινό που να επεξεργάζεται την ιστορία , να μη ξεχνάει, να μην εφησυχάζει, να θυμάται , να προτείνει με τη στάση του.
Το έργο τελειώνει και οι θεατές ξεσπούν σε χειροκροτήματα. Ο θόρυβος που προκαλείται από το χτύπημα των παλαμών δεν είναι πάντα θόρυβος επιδοκιμασίας, μπορεί να είναι και θόρυβος ανακούφισης όπως όταν προσγειώνεται ένα αεροπλάνο μετά από μια πολύ δύσκολη πτήση. Έτσι και ο Αη Βασίλης, δεν είναι πάντα καλόκαρδος και τρυφερός, μπορεί να είναι και …σκέτη λέρα!


Γιώργος Π. Κουντούρης
Δικηγόρος