Γιώργος Δ. Ανδρέου

Το συγκεκριμένο πρόβλημα,   έχει εν τέλει και αυτό εξόχως κοινωνική και πολιτική  διάσταση. Ανάγεται στη γενικότερη πολιτική λειτουργία του κράτους και συγκεκριμένα στην ευρύτερη πολιτική  διαχείρισης και εκμετάλλευσης της γης.

 Η πολιτική αυτή,  υπό το καθεστώς του Συντάγματος 1975   αποδίδεται με τη  λέξη  Ομηρία: 

• του πολιτικού συστήματος στην αριστερά, μην τύχει και λάβουν  οι κυβερνώντες αποφάσεις που ευνοούν ιδιώτες, θα  χαρακτηριστούν  πουλημένοι στο κεφάλαιο και τα συμφέροντα. Η πολιτική ομηρία αυτή  δεν επέτρεψε τον αστικό εκσυγχρονισμό της οικονομικής ζωής της χώρας, που δολιχοδρομεί μεταξύ υπαρκτού σοσιαλισμού και καπιταλισμού, σαν το ναυτικό του Καρκαβίτσα (Λόγια της Πλώρης) εγκατεστημένο,  ως ανεπιθύμητο,  σε τέντα ανάμεσα σε κόλαση και  παράδεισο.
• της ακίνητης περιουσίας της χώρας στους πάσης φύσεως και προελεύσεως «προοδευτικούς»,  αυτόκλητους «προστάτες του περιβάλλοντος», περιβαλλοντολόγους, περιβαλλοντολάγνους, αλλά και πονηρούς συμφεροντολόγους, που δεν επέτρεψαν την παραγωγική διαχείριση και εκμετάλλευσή της, ως πλουτοπαραγωγικής  πηγής. 

Η κοινωνία διαποτίστηκε με    ψευδεπίγραφη παράφραση της  έννοιας του δημόσιου συμφέροντος. Κυριάρχησε στους διαχειριστές της πολιτικής εξουσίας, πολιτικό  και υπηρεσιακό προσωπικό  κρατικίστικη λογική,   μίζερη και  στενόκαρδη, ότι: 

• Η γη, σχεδόν το  σύνολο  της χώρας, είναι υπό  τον άμεσο  έλεγχο του κράτους. 
• Το κράτος – ιδιοκτήτης να  επιτρέπει, σταγόνα  – σταγόνα,   την  εκμετάλλευσή της   από τους πολίτες – ιδιώτες. 
• Τα δημόσιο συμφέρον  βρίσκεται απέναντι,   σε διαρκή ακήρυκτο πόλεμο,  με το ιδιωτικό συμφέρον και  τη δράση   των πολιτών.  
• Η οικονομική εκμετάλλευση της γης δεν μπορεί να συνυπάρξει με την προστασία του περιβάλλοντος  και το αντίστροφο.

Αποτέλεσμα,  γη, παραγωγική και μη, να  παραμένει, ανεκμετάλλευτη, σε πολύ μεγάλο ποσοστό. 

Βολική άποψη.  Για την αριστερά  ιδεολογική  δικαίωση, για  την παραδοσιακή  δεξιά, μοχλός  εκλογικής πίεσης.

Χρειάστηκαν πολιτικά άλματα  για να επιτραπεί, κυρίως στα πλαίσια της επιβεβλημένης  προσαρμογής της Ελληνικής στην Ευρωπαϊκή νομοθεσία,  η εκμετάλλευση των  δυνατοτήτων της  γεωγραφικής μορφολογίας της χώρας , με  κάποιες ειδικές  χρήσεις. Αυτονόητα πράγματα. 

Οι δασικοί χάρτες υπηρετούν στη βάση τους την υπερσυγκεντρωτική  κρατικίστικη αντίληψη αυτή. Την αντίληψη που  υπηρετούν οι νομικοί κανόνες και οδηγίες,  με βάση τους οποίους συντάχθηκαν. Το αποτέλεσμα που αναρτήθηκε και αμφισβητείται ήταν αναμενόμενο για τους παροικούντες στην Ιερουσαλήμ.  Το   «τεκμήριο κυριότητας»  του Δημοσίου στη γη, συνεπικουρούμενο από τις επίσημες οδηγίες προς τις υπηρεσίες προς τους δασικούς υπαλλήλους να «βλέπουν» παντού δασική βλάστηση, είναι η καρδιά του προβλήματος.   Οι δασικοί  χάρτες,  αναγνωρίζουν  και αποδίδουν  στην αδιαφιλονίκητη ιδιοκτησία και εκμετάλλευση των ιδιωτών, μόνο τις κατηγορίες εδαφών που χαρακτηρίζονται με ΑΑ (αγροί  το 1945 και σήμερα) και  με  ΑΧ ( αγροί το 1945,  χορτολιβαδική έκταση σήμερα),  πολύ μικρό ποσοστό επί του συνόλου.      

Όλες οι άλλες κατηγορίες, ανήκουν στο κράτος, κατά τεκμήριο (Τρέξε πολίτη) :

• ΔΑ =  Οι εκτάσεις που εκχερσώθηκαν  μετά το  1945 (στατιστικά στην πλειοψηφία τους πριν το 1970)  και φαίνονται στις Α/Φ ότι είχαν τότε δασική βλάστηση. Ακόμα και αυτές που έχουν παραχωρηθεί επίσημα για κτηνοτροφική εκμετάλλευση, έστω και αν καλλιεργούνται συστηματικά επί πολλές δεκαετίες.  
• ΑΔ: Αγροί Δασωθέντες. Καλλιεργούμενα χωράφια  το 1945 και το 1960, που  σήμερα απόκτησαν διαφόρων  μορφών  βλάστησης, χαμηλή, ψηλή, πυκνή ή αραιή. 
• ΧΧ: Ανέκαθεν Χορτολιβαδικές   εκτάσεις. Χαμηλή βλάστηση, φρύγανα και αφάνες και σπάρτα. 
• ΧΑ= Χορτολιβαδικές το 1945, οποιασδήποτε  άλλης μορφής σήμερα. 

Λύσεις βέβαια υπάρχουν πάντα και είναι πάντα πολιτικές που πρέπει  να αναζητηθούν με  τόλμη, καθαρό μυαλό και κυρίως ριζοσπαστική λογική. Οι δασικοί χάρτες δίνουν  μοναδική ευκαιρία, την οποία δεν φαίνεται να εκμεταλλεύεται η κυβέρνηση. 

Πρώτο βήμα η πολιτική αναθεώρηση της έννοιας του δημοσίου συμφέροντος αλλά και της πολιτικής διαχείρισης και  εκμετάλλευσης της γης στη χώρα.  Προϋποθέτει όμως θαρραλέα ρήξη και    απελευθέρωση  του τόπου και της  κοινωνίας από την  ομηρία της αριστεράς.

Έπεται  η απενοχοποίηση της  ατομικής ιδιοκτησίας, της  ιδιωτικής πρωτοβουλίας και  της  επιχειρηματικότητας από την ρετσινιά  της περιβαλλοντικής υποβάθμισης.  Να γίνει κάποτε αντιληπτό πως χωρίς την ιδιωτική πρωτοβουλία, που παράγει και δημιουργεί,  δεν υπάρχει  κράτος, ανάπτυξη και μέλλον. 

Εννοείται πως η εκμετάλλευση της γης  πρέπει να γίνεται, με κανόνες, που θα συνδυάζουν την προστασία  του περιβάλλοντος  και το δημόσιο συμφέρον.  Να επαναπροσδιοριστούν όμως ξεκάθαρα και κατά τρόπο μη επιδεχόμενο αμφισβητήσεων  οι  έννοιες και οι  κανόνες  των χαρακτηρισμών για το τι είναι δάσος και τι όχι. Να κλείσουν τα  παράθυρα για παρερμηνείες και μαγαζιά.

Έτσι θα πάψει  να αναλώνεται το Ελληνικό δημόσιο σε αδικαιολόγητες διαμάχες:  

• με  τους πολίτες που διεκδικούν στο χωριό το χωράφι που εγκατέλειψε ο παππούς τους το 1966, επειδή  φύτρωσαν πουρνάρια, φρύγανα και βάτα. Αν τους επιτραπεί να    το εκμεταλλευτούν ως   δικό τους κάτι    καλύτερο θα προκύψει   από το  να παραμένει  ανεκμετάλλευτο.  
• Με τον  αγρότη που ξεχέρσωσε το 1968 το χαρτολίβαδο που παραχωρήθηκε στον πατέρα ή τον παππού του, κτηνοτρόφους, για βόσκηση  και το καλλιεργεί,  δεκαετίες, παράγοντας, επιβιώνοντας και  ωφελώντας την  εθνική οικονομία. Το «δικαίωμα εξαγοράς»    του χωραφιού  αυτού που δίνεται στον αγρότη από το κράτος, με καταβολή όμως οικονομικού ανταλλάγματος, είναι ηθικά αδικαιολόγητο και  αντιπαραγωγικό. 
• Είναι αυτονόητο ότι άλλο εκχέρσωση για αγροτική εκμετάλλευση, και άλλο  για ανοικοδόμηση. 

Λύσεις υπάρχουν, αρκεί να υπάρχουν κότσια,  καθαρό μυαλό και πολιτική τόλμη  να ειπωθούν αλήθειες και  να γίνουν αποφασιστικά βήματα απεξάρτησης από τις ιδεολογικές τοξίνες. Για το καλό της χώρας. 

O Γιώργος Ανδρέου είναι δικηγόρος (www.andreoulaw.gr)