Η αβάσταχτη ελαφρότητα της αλαζονείας

Με τόσα προσόντα, τίτλους, σπουδές, γλώσσες, πληθωρική - σκηνική - παρουσία, απαράμιλλη ρητορική δεινότητα και τόσα άλλα. Να μην θέλουν ούτε να τον δουν.

Προτίμησαν, από το συνεχίσουν με αυτόν επικεφαλής:
- να διαλυθεί η παράταξη που ίδρυσε ο αείμνηστος ηγέτης τους,
- να επιλέξουν μέτριους αντικαταστάτες του,
- να αυτομολήσουν, να στοιχηθούν και να πορεύονται, οι περισσότεροι (όσοι απέμειναν …άσε καλύτερα), πίσω από ανεπάγγελτους πολιτικάντηδες, με απαίδευτη ηγεσία. Ουρά της μειοψηφίας που έστειλε στο ειδικό Δικαστήριο τον Ηγέτη που αυτός υπερασπίστηκε.
Τι να φταίει άραγε;

Το ερώτημα, αν και ρητορικό, είναι εν πολλοίς αρμοδιότητας άλλων επιστημονικών κλάδων.
Πολιτικά, η απάντηση επιβεβαιώνεται κάθε μέρα για όσους παρακολουθούν την επικαιρότητα. Πάνε χαμένα τα προσόντα, οι σπουδές, οι γνώσεις, η παρουσία, η γλαφυρότητα και η επιστημοσύνη αν απουσιάζουν, επί της ουσίας αλλά και από τη δημόσια εικόνα, σπουδαία χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης: η μετριοφροσύνη και η ταπεινότητα.

Πολλώ μάλλον όταν είναι έκδηλη στη συμπεριφορά η υπεροψία και η αλαζονεία. Ισοπεδώνονται τα πάντα, όχι μόνο από την αδικαιολόγητη υπεροψία, από κάποιους που δεν έχουν τα προσόντα, αλλά και από τη δικαιολογημένη, από αυτούς που τα έχουν, ως εν προκειμένω, και μάλιστα στον υπέρτατο βαθμό.

Ο υπερόπτης – αλαζόνας πιστεύει πως είναι ανώτερος από όλους, περιφρονεί τους γύρω του, συμπεριφέρεται με εγωιστική απρέπεια, υποτιμά τους άλλους. Εκδηλώνεται με υπερβολική αυτοπεποίθηση, επιθυμία κυριαρχίας, αίσθηση – κόμπλεξ - ανωτερότητας. Επακολουθεί αναπόφευκτα η υπέρμετρη φιλοδοξία, η ματαιοδοξία, η αγωνία και το άγχος της κατάκτησης των χωρίς όρια επιθυμιών. Ο υπερόπτης δεν έχει υπομονή, βιάζεται να ικανοποιήσει τους διακαείς πόθους και τις φιλοδοξίες του, ειδικά στην εξουσία και ειδικότερα στην πολιτική. Δεν ανέχεται, δεν αντέχει, βασανίζεται να βλέπει άλλους, που θεωρεί υποδεέστερους - «μικρούς» - να κατέχουν θέσεις, αξιώματα και κυρίως εξουσία που πιστεύει ακράδαντα πως ανήκουν δικαιωματικά σε αυτόν. Αντιδρά σπασμωδικά, ενστικτωδώς, χωρίς ψυχραιμία και κυρίως χωρίς αντίληψη του κατάλληλου χρόνου, το timing που λένε στα χωριά μας.

Ο Κομφούκιος δίδασκε πως «ο ανώτερος άνθρωπος είναι ψύχραιμος χωρίς να είναι υπερόπτης. Ο κατώτερος άνθρωπος είναι υπερόπτης χωρίς να είναι ψύχραιμος».

Η υπομονή, η επιμονή και συνακόλουθα η ψυχραιμία και η αντίληψη του κατάλληλου χρόνου, αποτελούν βασικά προσόντα του ηγέτη, που καλείται να διαχειριστεί κρίσεις και προβλήματα. Το γνωρίζουν καλά οι πολίτες από την καθημερινή τους δράση, ειδικά όσοι επιχειρούν και διοικούν.

Παρακολουθώντας, υπό το πρίσμα των παραπάνω, την πολιτική διαδρομή συγκεκριμένου πολιτικού, οι απαντήσεις στις απορίες κάθε καλόπιστου «αντικειμενικού» πολίτη επιβεβαιώνονται πλήρως. Αλάνθαστο το ένστικτο της πλειοψηφίας.

Η επιλογή, παλαιότερα, ακραίο δείγμα υπεροψίας και αλαζονείας, της «οιονεί κατάληψης» της κομματικής εξουσίας, που οδήγησαν στο πολιτικό του Βατερλώ, δεν απέχουν πολύ από την προσπάθειά του έκτοτε να διατηρείται στην επικαιρότητα, πάση θυσία. Δείχνει έτοιμος, με το κουστούμι σιδερωμένο, να αναλάβει την τύχη της χώρας, αρκεί να του την προσφέρουν. «Μόνο αυτός μπορεί» να την οδηγήσει, ως παράκλητος, στο κολοφώνα και τα εθνικά πεπρωμένα.

Τα τελευταία χρόνια έκανε υπομονή, έχοντας προφανώς κατά νου πως θα τον φωνάξουν αυτοί που κυριαρχούν στην πολιτική σκηνή να συμμετάσχει , κάπου ψηλά εννοείται, όπως παλαιότερα. Πρόσφατα μάλλον κατάλαβε πως αναμένει ματαίως, πλησιάζουν και οι εκλογές και κανένας δεν τον βολιδοσκόπησε για τίποτα, περνάνε και τα χρόνια. Κατάλαβε πως η κυβερνητική παράταξη δεν τον θέλει. Δεν θέλουν στα πόδια τους προβλήματα, πέρα από την αντίθεση της συντριπτικής πλειοψηφίας των οπαδών σε μια τέτοια επιλογή.

Έτσι αποφάσισε να συνταιριάξει με την άλλη πλευρά. Με αυτούς που του «έχουν σούρει» μύρια όσα, από το 2012 μέχρι το 2015, όταν έδειξε τον καλό εαυτό του.

(Αν και με την πρόσφατη συμπεριφορά και τις τοποθετήσεις του έθεσε σε αμφισβήτηση ακόμα και την προσφορά του εκείνη, αν ήταν από αίσθημα εθνικής ευθύνης ή κίνηση υπαγορευμένη από το χαρακτήρα του).

Πρόσχημα η «υπεράσπιση της δημοκρατίας», που εσχάτως έκανε σημαία της η αξιωματική αντιπολίτευση των «δημοκρατών» Σπίρτζη, Πολάκη και Σία στην οποία πρόσθεσε και την, δικής του επινόησης, προστασία του Ευρωπαϊκού προσανατολισμού της χώρας.

Ως εάν κινδύνευαν, η δημοκρατία και ο Ευρωπαϊκός προσανατολισμός, από αυτούς που εδραίωσαν τη δημοκρατία, έβαλαν και κράτησαν τη χώρα στην δημοκρατική Ευρώπη, όταν πολλοί άλλοι, σύντροφοί του τότε, φώναζαν ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο. Ή όταν αυτοί που τώρα φλερτάρει έκαναν δημοψήφισμα με θέμα τη συμμετοχή μας ή όχι στην ΕΕ, υπερασπιζόμενοι το όχι.

Είχε να διαλέξει :
- είτε να «παίξει» με υπομονή και συνέπεια το ρόλο του υπεράνω, της ανεξάρτητης υπερκομματικής προσωπικότητας κοινής αποδοχής που θα καλούνταν όταν το επέβαλαν οι συνθήκες,
- είτε να ταυτισθεί με τους υβριστές του και αυτούς που αποχώρησαν από τον παλαιότερα κοινό τους κομματικό φορέα, λόγω της δικής του παρουσίας και πολιτικής συμπεριφοράς.

Θεώρησε προφανώς, αυτοκαταστροφικά για μια ακόμα φορά, πως η μόνη ελπίδα που έχει να αξιοποιηθεί, άμεσα, είναι δίπλα σε αυτούς που έχουν εισάγει στην παγκόσμια πολιτική ορολογία τον όρο κωλοτούμπα.

«Μωραίνει κύριος», Ευάγγελε Βενιζέλο. Το άγχος και η αγωνία να προλάβεις να πρωταγωνιστήσεις - αυτά εκπέμπει δημόσια η παρουσία και η εν γένει συμπεριφορά σου - δείχνουν αβάσταχτα και εκδηλώνονται, όπως πάντα, σε λάθος χρόνο, με έλλειψη υπομονής και ψυχραιμίας.

«Τα στερνά τιμούν τα πρώτα», λέει σοφά ο λαός, εις ώτα όμως κάποιων, «μη ακουόντων».




O Γιώργος Ανδρέου είναι δικηγόρος (www.andreoulaw.gr)