Γιώργος Δ. Ανδρέου

Να εξετάσουν το ενδεχόμενο πως, αντί με τις επιλογές τους να ενισχύουν την εκκλησία υπονομεύουν το κύρος, μειώνουν την εμβέλειά της.

Η θέση της Ορθοδοξίας στην χώρα μας, εκτός από την πίστη της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών, ορίζεται από το Σύνταγμα που απηχεί την ιστορική συμπόρευσή της με τον Ελληνισμό, είκοσι και πλέον αιώνες. Αναφέρονται επί λέξει στην παράγραφο 1 του άρθρου 3 με τίτλο «Σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας»:
«…1. Eπικρατούσα θρησκεία στην Eλλάδα είναι η θρησκεία της Aνατολικής Oρθόδοξης Eκκλησίας του Xριστού. H Oρθόδοξη Eκκλησία της Eλλάδας, που γνωρίζει κεφαλή της τον Kύριο ημών Iησού Xριστό, υπάρχει αναπόσπαστα ενωμένη δογματικά με τη Mεγάλη Eκκλησία της Kωνσταντινούπολης και με κάθε άλλη ομόδοξη Eκκλησία του Xριστού τηρεί απαρασάλευτα, όπως εκείνες, τους ιερούς αποστολικούς και συνοδικούς κανόνες και τις ιερές παραδόσεις. Eίναι αυτοκέφαλη, διοικείται από την Iερά Σύνοδο των εν ενεργεία Aρχιερέων και από τη Διαρκή Iερά Σύνοδο που προέρχεται από αυτή και συγκροτείται όπως ορίζει ο Kαταστατικός Xάρτης της Eκκλησίας…».

Με απλά λόγια το Σύνταγμα διακηρύσσει πανηγυρικά τη θρησκευτική πρωτοκαθεδρία της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας - «επικρατούσα» θρησκεία - στην Ελληνική Επικράτεια και αναγνωρίζει ότι λειτουργεί ανεξάρτητα, αυτοδιοικούμενη. Την τοποθετεί πολύ ψηλά, σχεδόν ισότιμα με τις τρεις εξουσίες – πυλώνες - της Ελληνικής Δημοκρατίας, τη Νομοθετική, την Εκτελεστική, τη Δικαστική.

Στην διαδρομή της στη δημοκρατική Ελλάδα η Ελληνορθόδοξη εκκλησία στάθηκε ανεξάρτητη, με κάποιες εξαιρέσεις, απέναντι στην πολιτική εξουσία. Δεν πολιτεύθηκε, δεν κομματίσθηκε, δεν αναμείχθηκε στην διεκδίκηση της κοσμικής εξουσίας, εφαρμόζοντας την Ευαγγελική ρήση « τα του Καίσαρος τω Καίσαρι …».

Την ανεξαρτησία αυτή διακήρυξε πρόσφατα δημόσια ο Μακαριότατος Αρχιεπίσκοπος, μετά το θόρυβο που δημιουργήθηκε για πολιτικά κόμματα που διεκδικούν στις εκλογές την κοσμική εξουσία, κραδαίνοντας την ορθόδοξη πίστη, ως αυθεντικοί εκφραστές της - παράκλητοι - με την, δήθεν, πολιτική στήριξη της Εκκλησίας.

Η δύναμη και το κύρος της Ορθοδοξίας πηγάζουν από τη μεγάλη πλειοψηφία των πιστών, από όλους τους Έλληνες, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, κόμματος, οικονομικής καταστάσεως, τάξεως κλπ. Ξεπέφτει, περιορίζεται, συρρικνώνεται αν συνδεθεί με θνησιγενή κόμματα, συγκυριακά εκλεγόμενους βουλευτές και αρχηγίσκους αμφίβολης προέλευσης, διαδρομής, κινήτρων και βλέψεων, που την εκμεταλλεύονται για να αναρριχηθούν.

Το κακό είναι πως εκτός από τους «ηγέτες», η πολιτική εμπλοκή υιοθετείται και από κάποιους ιερωμένους που προτρέπουν, ακόμα και «από άμβωνος» τους πιστούς να στηρίξουν πολιτικούς που είτε κινούνται στο θρησκευτικό παρασκήνιο είτε, θεομπαίχτες και τσαρλατάνους που εμπορεύονται το Χριστό, καπηλεύονται την πίστη, την ευλάβεια, την ευπιστία και την ευαισθησία στα εθνικά θέματα μεγάλης μερίδας πολιτών.

Είναι πάντως αναγκαία η διάκριση ανάμεσα στους δόλιους, τους εγκάθετους, τους υποκινητές και τους απλούς ιερωμένους και πολίτες που έχουν παραπεισθεί και καλόπιστα τους ακολουθούν πιστεύοντας πως έτσι στηρίζουν την Εκκλησία και το Έθνος.

Ειδικά αυτοί, οι καλόπιστοι, ιερωμένοι και απλοί πολίτες, οφείλουν να προβληματισθούν ιδιαίτερα. Να αναλογισθούν μήπως ενισχύοντας αυτούς που προτάσσουν τη θρησκεία ως λάβαρο στη διεκδίκηση της πολιτικής εξουσίας, που τοποθετούν την Εκκλησία και την Ορθοδοξία, πίσω και κάτω είτε από περιθωριακά κόμματα που εμφανίζονται από το πουθενά με αφελείς, εθνικά επικίνδυνους και ακραίους προσανατολισμούς, είτε πίσω από απατεώνες και θεομπαίχτες, μήπως έτσι :
-Υποβιβάζουν το κύρος της Εκκλησίας και της ορθόδοξης πίστης, πολλά σκαλιά κάτω από το ψηλό βάθρο που είναι τοποθετημένη στην εθνική συνείδηση.
-Περιορίζουν την εμβέλειά της που εκτείνεται και σκεπάζει - ομπρέλα - αδιάκριτα την κοινωνία ολόκληρη

-Δυναμιτίζουν την πρωτοφανή ισότητα και ενότητα των πολιτών μπροστά στην Ωραία Πύλη.
-Ενισχύουν την καχυποψία όσων την αντιμάχονται ιδεολογικά, και όχι μόνο και δίνουν αφορμή να μιλάνε πολλοί για έξωθεν υποκίνηση, διεθνείς παρεμβάσεις, οικονομικές συναλλαγές, εθνικά προβληματικές διασυνδέσεις και άλλα πολλά.

Ειδικά οι ιερωμένοι που πολιτεύονται «από άμβωνος» φορώντας «το σχήμα», καλό είναι να αναλογισθούν ότι εμπλέκοντας την Εκκλησία στην πολιτική διαμάχη για την κοσμική εξουσία:
-Από διάκονοι ψυχών μετατρέπονται σε διακινητές ψήφων,
-Ζημιώνονται οι ίδιοι εν τέλει, ενισχύοντας και πολλαπλασιάζοντας όσους πιστεύουν στο «χωρισμό» της Εκκλησίας από το κράτος, με τις εντεύθεν συνέπειες για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.

Τον τελευταίο όμως λόγο έχουν οι πολίτες – ψηφοφόροι - που οφείλουν να αντιληφθούν τις συνέπειες των λαθεμένων επιλογών. Να προστατεύσουν, ως κόρη οφθαλμού τος κύρος και την ανεξαρτησία της Εκκλησίας, την Ορθοδοξία.

Να απομονώσουν με την ψήφο τους όσους χρησιμοποιούν και εκθέτουν την Εκκλησία για προσωπική ανέλιξη και προβολή.
Να επιστρέψουν στα τάρταρα τους θεομπαίχτες και καπηλευτές της πίστης, της ευλάβειας, του έθνους.

Επιλέγοντας παρατάξεις και πρόσωπα από το δημοκρατικό τόξο αξιόπιστα, αξιόλογα, ικανά να εγγυηθούν τη θεσμική θέση της Εκκλησίας, να προστατεύσουν την εθνική ακεραιότητα. Το επιτάσσει το αληθές συμφέρον της Ορθοδοξίας, το συμφέρον της χώρας.




*O Γιώργος Ανδρέου είναι δικηγόρος (www.andreoulaw.gr)