Γιώργος Δ. Ανδρέου

Πρώτο βήμα και ευκαιρία να αποτελέσει τον πόλο διεκδίκησης, με αξιώσεις, της διακυβέρνησης της χώρας, λαμβανομένης υπόψη της κυβερνητικής φθοράς και της αρχέγονης εθνικής μας ψυχολογικής ανάγκης για εναλλαγή προσώπων και πολιτικού σκηνικού. Αρχής γενομένης βέβαια από τις μεθεπόμενες εκλογές – στις αμέσως επόμενες δεν διαφαίνεται τέτοια πιθανότητα, παρά την κυβερνητική φθορά.

Η προοπτική αυτή της εξουσίας θα έπρεπε, όχι μόνο να ήταν ορατή αλλά και να αποτελεί κριτήριο και κύριο στόχο, των πολιτών που πήγαν να ψηφίσουν για την εκλογή νέου αρχηγού. Άλλωστε ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος είναι εθισμένος στην εξουσία.

Η απλή λογική έλεγε πως ο αρχηγός που θα προκύψει τελικά από την «ανοιχτή» ψηφοφορία θα είναι αυτός που θα ηγηθεί του κόμματος στις δύο τουλάχιστον επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις - δεν αντέχει το «κίνημα» και τρίτη αλλαγή αρχηγού μέσα σε λίγα χρόνια. Θα έπρεπε συνεπώς να επιλεγεί η προσωπικότητα που θα μπορέσει:

• να επιβεβαιώσει και εδραιώσει, στην πρώτη προσεχή εκλογή, τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και να δώσει στο κόμμα δυναμική και ποσοστό - αέρα - κυβερνησιμότητας.

• να εμπνεύσει εμπιστοσύνη και ασφάλεια στους πολίτες, ειδικά του ευρύτερου μεσαίου χώρου, να πείσει ότι μπορεί να κυβερνήσει τη χώρα και να αποτελέσει την εναλλακτική πρόταση, στον αντίποδα της ΝΔ του Κυριάκου και των επιγόνων του. Το δημοκρατικό πολίτευμά μας είναι, ελέω Ανδρέα, πρωθυπουργοκεντρικό.
Με απλά λόγια τα μέλη και οι φίλοι του Πασόκ που ψήφισαν στις εσωκομματικές διαδικασίες επιλογής αρχηγού θα έπρεπε να έχουν κατά νου, ότι επιλέγουν, όχι μόνο τον αρχηγό του «μικρού» κόμματος που είναι σήμερα, αλλά τον εν δυνάμει μελλοντικό πρωθυπουργό της χώρας.

Προσωπικότητα με ξεκάθαρες θέσεις και απόψεις για τη θέση και την πορεία της χώρας, χωρίς προκαταλήψεις, κόμπλεξ και κολλήματα, ανοιχτή σε συζητήσεις, συνεργασίες, συμμαχίες. Προσωπικότητα ικανή να κρατήσει σθεναρά τα ηνία της χώρας στο εσωτερικό, να την εκπροσωπήσει επάξια στην Ευρώπη και στον κόσμο, να εμπνεύσει την πλειοψηφία των πολιτών.

Το ερώτημα είναι αν από τα αποτελέσματα της πρώτης Κυριακής προκύπτει ότι όσοι πήγαν να ψηφίσουν ήξεραν ή όχι τι ψήφιζαν, με ποιο στόχο ψήφιζαν και αν επέλεξαν εν τέλει σωστά. Η απάντηση είναι ότι επέλεξαν εν γνώσει των συνεπειών και γνωρίζοντας τις προεκτάσεις της επιλογής τους, αλλά διάλεξαν λάθος. Επέλεξαν, από τους έξη μονομάχους, πρώτον αυτόν που μέχρι χθες κατηγορούσαν οι ίδιοι ως την κύρια αιτία που το κόμμα παραμένει καθηλωμένο στην τρίτη θέση και δεύτερο έναν κομήτη που πήραν τα μυαλά του αέρα από μια συγκυριακή επιτυχία και κατάφερε σε λιγότερο από ένα χρόνο να χάσει την εμπιστοσύνη και αυτών που τον ψήλωσαν. Επέλεξαν δύο από αυτούς που είχαν σημαία την άρνηση κάθε συνεργασίας με τη ΝΔ, πιστεύοντας πως μπορούν να νικήσουν (!!!) τον Κυριάκο και να κυβερνήσουν (!!!) επάξια τη χώρα.

Προφανώς τα λοιπά «μέλη και οι φίλοι» του Πασόκ πάνε, εν πολλοίς απογοητευμένοι – η συμμετοχή θα δείξει το μέγεθος της απογοήτευσης - σε επαναληπτική εκλογή για να επιλέξουν ανάμεσα στο κακό και στο χειρότερο. Αυτόν, από τους δύο εκλεκτούς τους, που θα ζητήσει στις επόμενες εκλογές από τους πολίτες της μεσαίας τάξης και του πολιτικού κέντρου να του δώσουν την εντολή να αντικαταστήσει τον Κυριάκο στην πρωθυπουργία , ακόμα και να καταφέρει να διατηρήσει τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Εκείνο πάντως που απέδειξαν σίγουρα με τις επιλογές τους – τώρα και παλαιότερα – είναι πως διακατέχονται αθεράπευτα από κολλήματα και προκαταλήψεις δεκαετιών, κάτι σαν σύνδρομο « κομματικού ιδρυματισμού» - το κόμμα και ο έλεγχός του πάνω και πέρα από όλα - που δεν τους αφήνουν να δουν καθαρά ακόμα και το κομματικό τους συμφέρον. Να κρίνουν πρόσωπα, δυνατότητες, προοπτικές. Ούτε λόγος βέβαια για το συμφέρον της χώρας.
Η ιστορία πάντως είναι γεμάτη χαμένες ευκαιρίες.

Γιώργος Δ. Ανδρέου είναι δικηγόρος (www.andreoulaw.gr)