Γιώργος Δ. Ανδρέου

Έλλειμα ήθους και αγωγής δείχνουν οι δηλώσεις της κ. Λατινοπούλου – ευρωβουλευτή και αρχηγού κόμματος παρακαλώ - για τον αποδημήσαντα Κωνσταντίνο Σημίτη, εκλεγμένο πρωθυπουργό της χώρας για οκτώ σχεδόν χρόνια. Μεγάλη η χάρη της να ασχολούμαστε, αλλά το θέμα είναι ευρύτερο.

Είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κάποιος με την πολιτική και τα πεπραγμένα του ανδρός, ο χαρακτηρισμός του από την εν λόγω «κυρία» με άταφο ακόμα το σώμα του, ευθέως και απροκάλυπτα, ως ανθρώπου που εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των Τούρκων ( τουτέστιν «προδότης» - για του λόγου το αληθές είπε επί λέξει «για το Σημίτη πρέπει να πενθούν οι Τούρκοι») , αλλά και το γεγονός ότι δεν μετρίασε καν το χαρακτηρισμό με τις εκ των υστέρων δηλώσεις της δείχνει, αυταπόδεικτα έλλειμα αγωγής, ήθους και ενσυναίσθησης. Λέγοντάς τα μάλιστα για να χαϊδέψει τα αυτιά κάποιων που πιστεύει πως την ακολουθούν και θέλουν να τα ακούνε, έδειξε και αμοραλισμό, απύθμενο αριβισμό, ξεπεσμό, κατάντια.

Η δικαιολογία που εφεύρε εκ των υστέρων - βασιλικότερη του βασιλέως - ήταν η επίκληση του χαρακτηρισμού του εκλιπόντος από τον Κώστα Καραμανλή, αρχηγό τότε της Νέας Δημοκρατίας, ως «αρχιερέα της διαπλοκής» επιβεβαιώνει το έλλειμα ήθους, αφού ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής «έχει πάρει πίσω», το χαρακτηρισμό, όπως φαίνεται καθαρά και από τη δήλωση αποχαιρετισμού του πολιτικού του αντίπαλου.

Να την χαίρονται οι οπαδοί και οι ψηφοφόροι του κόμματος που ηγείται. Όσοι:

δεν έχουν πρόβλημα και δικαιολογούν τις δηλώσεις, τον τρόπο και το χρόνο εκφοράς τους.

ταυτίζονται με τη λογική της,

πρεσβεύουν τον ίδιο αρρωστημένο «πατριωτισμό»,

αποδέχονται το διχαστικό της λόγο.

Βρίσκονται στο σωστό χώρο, να συνεχίσουν στο κατόπι της, καμαρώνοντας.

Οι άλλοι που συνυπήρξαμε για κάποιο διάστημα μαζί της στη Νέα Δημοκρατία – αγνοώντας, ευτυχώς, την ποιότητα και το «πολιτικό της μέγεθος» - λυπούμαστε για την σύμπτωση, χαιρόμαστε ιδιαίτερα για την απόσχισή της και βέβαια μελαγχολούμε για το επίπεδο εκπροσώπησης της χώρας μας στην Ευρωβουλή.

Η ΝΔ υπό την ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν έχει σχέση με τέτοιες λογικές και πρακτικές. Δικαίωμα καθενός να έχει όποιες απόψεις θεωρεί πως τον εκφράζουν για πρόσωπα και πολιτικές. Δεν συνάδει όμως με το ήθος της φιλελεύθερης κεντροδεξιάς η υπέρβαση των ορίων που επιβάλλει η οικογενειακή αγωγή, η κοινωνική ευπρέπεια, ο σεβασμός των νεκρών, η εθνική παράδοση.

Εκτός αυτού, η συγκεκριμένη συμπεριφορά, δείχνει πως ο λαϊκισμός δεν έχει χρώμα και ιδεολογία. Ευδοκιμεί σε «εδάφη» με έλλειψη ήθους και αυξημένη εξουσιολαγνεία. Η εν λόγω «κυρία» επιβεβαιώνει έμπρακτα πως δεν ενστερνίστηκε, δεν πίστεψε, ποτέ, στην αντίθεση της κεντροδεξιάς προς το λαϊκισμό και τον γεννήτορά του στη χώρα μας, τον «αείμνηστο» Ανδρέα. Αν πίστευε θα έπρεπε να είναι προσεκτικότερη στις εκφράσεις ειδικά για τον Κώστα Σημίτη, που ει μη τι άλλο προσπάθησε σοβαρά να εκσυγχρονίσει «αποπαπανδρείζοντας» το κόμμα του και δι’ αυτού την πολιτική ζωή της χώρας. Να περιορίσει το λαϊκισμό, τον αμοραλισμό και την χωρίς αρχές σπέκουλα. Ανεπιτυχώς εν τέλει γιατί νικήθηκε, έχοντας απέναντί του – στην καρδιά του στελεχιακού δυναμικού του κόμματος που ηγήθηκε - δήθεν «αριστερούς», Άκηδες, Γιάννους, Φωτόπουλους,, κάποιοι μάλιστα τον αποκαλούσαν υποτιμητικά Κινέζο. την παλαιοπασοκική νομενκλατούρα, αυτούς που αργότερα αυτομόλησαν στο Σύριζα, μη αντέχοντας να ζήσουν μακριά από την εξουσία.

Όφειλε τουλάχιστον να σταθμίσει και τα θετικά του εκλιπόντος. Τον ανεπιφύλακτο Ευρωπαϊσμό, την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ και το Ευρώ , την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, την επιτυχή διεκδίκηση και οργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων και άλλα θετικά που έγιναν επί των ημερών του. Να μην σταθεί μόνο στα Ίμια – αλήθεια, αυτή και κάποιοι άλλοι «πατριώτες», τι θα έκαναν τότε αν διαχειρίζονταν τις τύχες της χώρας, πόλεμο με την Τουρκία;- τον Οτσαλάν και το Χρηματιστήριο που καταγράφονται στα αρνητικά της διαδρομής του.

Η πολιτική κριτική είναι η βάση, η καρδιά, της δημοκρατίας , επιβεβλημένο καθήκον και δικαίωμα, ειδικά των πολιτικών. Όπως όμως όλα τα δικαιώματα πρέπει να ασκείται στα πλαίσια και με σεβασμό στους άγραφους διαχρονικούς, πανανθρώπινους κανόνες που διέπουν τη ζωή ειδικά των Ελλήνων, ανάμεσα στους οποίους το ήθος, η ηθική, η κοινωνική ευπρέπεια.