Γιώργος Διονυσόπουλος

Δεν είναι λίγες οι συμπλοκές τους τελευταίους μήνες που καταλήγουν με τον τραυματισμό κάποιου αστυνομικού, την ίδια στιγμή που οι δράστες όχι μόνο βγαίνουν, συνήθως, αλώβητοι, αλλά ούτε καν συλλαμβάνονται, αν και όταν γίνεται ακόμη και αυτό, είθισται, - με ευθύνη άλλων- να αφήνονται ελεύθεροι και μάλιστα με συνοπτικές διαδικασίες προκειμένου να συνεχίσουν το… «θεάρεστο» έργο τους. Για τη συγκεκριμένη κατάντια υπάρχουν ευθύνες, πρωτίστως πολιτικές και δευτερευόντως επιχειρησιακές.

Τι να πρωτοθυμηθούμε; Την επίθεση 50 αντιεξουσιαστών στο αστυνομικό τμήμα Ομόνοιας, όπου είχαμε 8 τραυματίες αστυνομικούς, εκ των οποίων οι μισοί κόντεψαν να καούν από τις μολότοφ, χωρίς να γίνει ούτε μία σύλληψη; Τις επιχειρήσεις επιβολής της τάξης στους προσφυγικούς καταυλισμούς όπου οι τραυματίες αστυνομικοί είναι συνήθως διπλάσιοι σε αριθμό από τους οικονομικούς μετανάστες; Το πρόσφατο περιστατικό στο Βόλο όπου ένας μεθυσμένος Αλβανός έδειρε δύο αστυνομικούς που επιχείρησαν να τον συλλάβουν; ή μήπως αυτό που συνέβη πριν από λίγες ημέρες στην Πειραιώς, όπου 4 Ρομά έβγαλαν τις καραμπίνες και πυροβολούσαν λες και βρίσκονταν στο Ελ Πάσο και τους οποίους οι αστυνομικοί αντί να αντιμετωπίσουν πράττοντας τα δέοντα, κάθισαν και τις έφαγαν απ’ όλο το τσαντίρι;

Το εύκολο θα ήταν να πει κανείς ότι οι έλληνες αστυνομικοί στερούνται εκπαίδευσης. Δεν είναι όμως έτσι. Η ΕΛ.ΑΣ όπως κάθε άλλη αστυνομία του δυτικού, τουλάχιστον, κόσμου, εκπαιδεύεται στη βάση συγκεκριμένων στάνταρ που υπάρχουν. Οι άλλες χώρες όμως έχουν κάτι επιπλέον που στερείται η δική μας και αυτό δεν είναι άλλο από την πολιτική βούληση και την ύπαρξη ενός σύγχρονου νομικού πλαισίου.

Η ελληνική κυβέρνηση της «γιαλατζί» αριστεράς χαμένη στις δικές της φαντασιώσεις, ζει σε μία παράλληλη πραγματικότητα που όμοιά της, δεν υπήρχε, δεν υπάρχει και μάλλον δεν θα υπάρξει ποτέ και πουθενά αλλού σε αυτόν τον πλανήτη. Είτε μιλάμε για τις χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού (εκεί κι αν ήταν), είτε για τις σύγχρονες αριστερές «δημοκρατίες» τύπου Κούβας ή Βενεζουέλας, αν υπάρχει ένας κοινός παρανομαστής, αυτός ήταν και είναι η ισχυρή αστυνόμευση. Για λόγους βεβαίως αλλότριους, ενδεχομένως, ως προς την καταπολέμηση του κοινού εγκλήματος, αλλά πάντως «μαζί με τον βασιλικό ποτίζονταν και η γλάστρα».

Στην δική μας αριστερή περίπτωση ωστόσο υπάρχει και μια άλλη πρωτοτυπία, ή αν θέλετε αυτό τουλάχιστον προέκυψε μέσα από την εκτέλεση του Κωνσταντίνου Κατσιφά από τα πυρά της αλβανικής αστυνομίας. Επί της ουσίας, η κυβερνώσα αριστερά στο συγκεκριμένο γεγονός δικαιολόγησε την αλβανική αστυνομία για την υπέρμετρη βία εναντίον του έλληνα ομογενή, αφού ο τελευταίος κρατούσε όπλο και άρα… «τα ήθελε και τα έπαθε». Αυτά σε ότι αφορά την αλβανική αστυνομία η οποία πυροβόλησε και σκότωσε έναν έλληνα, που, εάν πραγματικά η ίδια το ήθελε, θα μπορούσε απλά να συλλάβει. Σε ότι αφορά όμως τη δική μας αστυνομία, η ίδια αριστερά και τα διαδικτυακά τρολ της, εμφανίζονται να τηρούν μια διαφορετική στάση, αφού ακόμη και σε περιπτώσεις που ο αστυνομικός βρίσκεται σε άμυνα ή που καλείται να προστατέψει τη ζωή ή την περιουσία του πολίτη, βρίσκεται στο τέλος τυλιγμένος στο χαρτί κάποιας ΕΔΕ για κατηγορούμενος, το λιγότερο για… «υπερμετρη βία».

Μόλις πριν από λίγες ημέρες το World Economist Forum κατέταξε την Ελλάδα, από άποψη ασφάλειας, στην ίδια μοίρα με τη Βοσνία - Ερζεγοβίνη, με το Κόσσοβο, με τις χώρες του Καυκάσου ακόμη και με ορισμένες χώρες της υποσαχάριας Αφρικής. Θα είναι καλό για όλους αν αφήσουν την αστυνομία να κάνει τη δουλειά της. Έστω και τώρα, ας γίνει το υπουργείο «Προστασίας του Πολίτη» αυτό ακριβώς που φέρει στην ταμπέλα του, προστάτης δηλαδή του πολίτη και όχι του κάθε κοπρίτη. Πραγματική δουλειά της ΕΛ.ΑΣ δεν είναι να εξιχνιάζει εγκλήματα, είναι να προλαμβάνει εγκλήματα, αλλά αυτό για να γίνει χρειάζεται πρώτα απ’ όλα, η σημερινή πολιτική ηγεσία της χώρας να σταματήσει τον «ευνουχισμό» της.