Γιώργος Διονυσόπουλος

Στην προκειμένη περίπτωση όμως δεν μιλάμε για κοινωνικές ανισότητες ούτε καν για την «πάλη των τάξεων», μιλάμε για το Ισλάμ και την απειλή που ορθώνει απέναντι στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, με όπλο τις αναχρονιστικές όσο και επικίνδυνες ιδέες και πρακτικές του.

Η ελληνική αριστερά εκπροσωπώντας, υποτίθεται, τη λογική της πολιτικής ορθότητας, την οποία άλλοτε καταδίκαζε, έχει αναγάγει την προστασία του ισλαμικού τρόπου ζωής, ακόμη και όταν αυτός έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τις φιλελεύθερες αρχές και αξίες της Δύσης, σε βασικό της διακύβευμα. Από τη μια αμφισβητούν οτιδήποτε έχει εθνικό ή ακόμη και χριστιανικό πρόσημο, από την άλλη επιχειρηματολογούν υπέρ του πολυπολιτισμού και της ισλαμικής μαντίλας. Την ίδια στιγμή που καταδικάζουν τους ψήστες όταν στήνουν ψησταριές που ενοχλούν με τις μυρωδιές τους τους μουσουλμάνους, χειροκροτούν τις «μεγαλοκοπέλες» που στην παρέλαση της Φιλαδέλφειας προσέβαλαν το εθνικό μας σύμβολο και περιφρόνησαν τον κόσμο, που με την παρουσία του απέδιδε τιμές τους νεκρούς του πολέμου του ’40. Η τακτική τους γνωστή, όποιος είναι απέναντί τους είναι είτε «φασίστας», είτε «ρατσιστής», είτε «σεξιστής». Από την τελευταία κατηγορία να εξαιρέσουμε βεβαίως τους οπαδούς του Ισλάμ, όπου η καταπίεση και η εκμετάλλευση της γυναίκας είναι μέρος του πολιτισμού τους και γι αυτό δικαιολογούνται… Ποτέ άλλοτε οι συγκεκριμένες έννοιες δεν είχαν χάσει σε τέτοιο βαθμό την αξία και τη σημασία τους. Το κατάφεραν και αυτό οι ταγοί του αριστερισμού πετυχαίνοντας μετά τους θεσμούς να ευτελίσουν και τις λέξεις.

Όποιος σκέφτεται με βάση την κοινή λογική σε αυτή τη χώρα, αυτόματα κηρύσσετε «αποδιοπομπαίος τράγος». Όποιος διατυπώσει φωναχτά μια άποψη εκφράζοντας τη σκέψη των πολλών μπαίνει στο στόχαστρο μιας αριστερής νομεκλατούρας που θεωρεί ότι κατέχει την μόνη αλήθεια σε αυτό τον τόπο. Το παραπάνω το ένιωσαν για τα καλά στο πετσί τους ορισμένοι βουλευτές της Ν.Δ - με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον Κώστα Κυρανάκη- που με επιχειρήματα τόλμησαν να διατυπώσουν διαφορετική θέση από αυτή που επέβαλε ο Σύριζα και οι ιδεοληψίες του. Στην προκειμένη περίπτωση ωστόσο δεν ήταν τόσο τα βέλη της «φιλοισλαμιστικής» πτέρυγας της αριστεράς που προκάλεσε το ζήτημα. Ήταν κυρίως η στάση ορισμένων κύκλων της συντηρητικής παράταξης που με το ψέγος τους επιχείρησαν να συνδυάσουν το «τερπνόν μετά του ωφελίμου». Από τη μια να προκαλέσουν την επιδοκιμασία των πολιτικών τους αντιπάλων και από την άλλη να στιγματίσουν τυχόν «φωνές» που θα μπορούσαν να μετεξελιχθούν σε εμπόδια για την υλοποίηση των μελλοντικών τους σχεδίων και επιδιώξεων.