Ποιοι και γιατί βρίζουν τον Σημίτη
Γρ. Νικολόπουλος
Ποιοι και γιατί βρίζουν τον Σημίτη
Το μίσος που βγαίνει με χυδαίο τρόπο από πολλούς εναντίον του Κώστα Σημίτη δεν είναι τυχαίο
Ο προσφάτως θανών πρώην πρωθυπουργός, παρότι εκφραζόταν ήπια και ευγενικά και παρόλο που ένα από τα βασικά του χαρακτηριστικά ήταν το μέτρο σε όλα, είχε «σπάσει αυγά» και είχε δημιουργήσει μανιασμένους εχθρούς.
Ο μεγαλύτερος ήταν η Εκκλησία διότι κατήργησε την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Μαζί της και η λαϊκή Δεξιά -όχι η κεντροδεξιά- με αφορμή το θρήσκευμα, αλλά στην πραγματικότητα διότι ο Σημίτης συμμάζεψε την οικονομία, ενίσχυσε πολύ τη δημοκρατία και κράτησε την εξουσία 8 χρόνια, ενώ όλοι περίμεναν ότι μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου δεν θα υπάρξει ισχυρός διάδοχος. Κι όμως, ο Σημίτης τα κατάφερε και ταυτόχρονα τους έκλεψε την ατζέντα, αφού πέτυχε μια πολύ θεαματική -μοναδική ιστορικά- βελτίωση των δημόσιων οικονομικών και ταυτόχρονα γρήγορη ανάπτυξη της οικονομίας.
Κάποιοι άλλοι αντιπαθούν τον Σημίτη γιατί δεν τους έμοιαζε. Γιατί δεν ήταν «παιδί του λαού», ήταν μορφωμένος, δεν έπινε τσίπουρα και δεν χόρευε ζεϊμπέκικα, δεν φώναζε, δεν έβριζε, δεν έταζε λαγούς με πετραχήλια. Παρ’ όλα αυτά τα «μειονεκτήματα», ο λαός τον ψήφισε και τον ξαναψήφισε. Και ο Σημίτης ανταπέδωσε την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων διότι πέτυχε περισσότερα από οποιονδήποτε άλλον πρωθυπουργό.
Ανέλαβε το 1995 με πληθωρισμό στο 9% και έβαλε τη χώρα στην πρώτη ταχύτητα του ευρώ το 1999, έχοντας μειώσει τον πληθωρισμό στο 2%. Στην ίδια περίοδο το έλλειμμα του Δημοσίου μειώθηκε από 9% σε λιγότερο από 3% και το χρέος από 97% στο 94% του ΑΕΠ. Ο μέσος ρυθμός ανάπτυξης κατά την περίοδο αυτή ήταν 3,5% όταν στην Ευρώπη ήταν 2,5% και οι επενδύσεις αυξήθηκαν από 17,7% του ΑΕΠ σε 21,6% του ΑΕΠ. Ετσι, η λεγόμενη ως τότε Ψωροκώσταινα μπήκε στην πρώτη ταχύτητα της ΟΝΕ.
Δεν χρειάζεται κανείς να επαναλάβει πως όποιο μεγάλο και χρήσιμο έργο χρησιμοποιούμε σήμερα φτιάχτηκε ή σχεδιάστηκε και ξεκίνησε η κατασκευή του επί Σημίτη. Το ξέρουμε όλοι, τα βλέπουμε όλα γύρω μας, το μετρό, το αεροδρόμιο, την Αττική Οδό, το τραμ, τη Γέφυρα Ρίου - Αντιρρίου και πολλά άλλα μεγάλα έργα σε όλη τη χώρα.
Την ίδια εποχή, ταυτόχρονα με τη μείωση του ελλείμματος και του χρέους, ο δείκτης αγοραστικής δύναμης των Ελλήνων αυξήθηκε από 71 σε 80. Πέραν αυτών, έγιναν μεγάλα εξοπλιστικά προγράμματα, επενδύσεις στην Παιδεία και στην Υγεία, κατοχυρώθηκαν οι ανεξάρτητες αρχές, ενισχύθηκε η δημοκρατία. Φυσικά υπήρξαν και λάθη και σκάνδαλα (Τσοχατζόπουλος), αλλά η εικόνα της χώρας βελτιώθηκε θεαματικά επί Σημίτη.
Ολα αυτά τα έκανε ένας πραγματικός σοσιαλδημοκράτης, ο οποίος μάλιστα δήλωνε αριστερός σοσιαλδημοκράτης. Και η λαϊκή Δεξιά είχε κάθε λόγο να τον μισεί.
Η χυδαιότητα, όμως, είναι ότι μετά τη θητεία Σημίτη η κυβέρνηση Καραμανλή ξεκίνησε μια ασύλληπτη εκστρατεία λασπολογίας που έφτασε στο ακραίο επίπεδό της με την οικονομική απογραφή του τότε υπουργού Οικονομικών Γιώργου Αλογοσκούφη, ο οποίος βάλθηκε να αποδείξει ότι τα στοιχεία που παρουσίασε ο Σημίτης για την οικονομία, ώστε να μπούμε στην ΟΝΕ, ήταν ψευδή. Παρουσίασε διογκωμένο το έλλειμμα και το χρέος, αναστάτωσε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ενωση, ανάγκασε τον επίτροπο Χοακίν Αλμούνια να πει ότι αυτά είναι εις βάρος της χώρας μας και πρέπει να σταματήσουν και να προφητεύσει ότι «με αυτά που κάνετε, θα σας τιμωρήσουν οι αγορές». Πράγμα το οποίο, όπως όλοι γνωρίζουμε, έγινε. Η δε απογραφή που έβαλε το θεμέλιο της πτώχευσής μας πετάχτηκε από την Ε.Ε. στα σκουπίδια. Η Ε.Ε. υιοθέτησε στη συνέχεια την ελληνική μεθοδολογία υπολογισμού των δαπανών στο έλλειμμα, αυτή που ακολουθούσε ο Σημίτης και κατήργησε ο Αλογοσκούφης.
Η αλήθεια είναι, όπως αποδεικνύουν οι αριθμοί των εθνικών λογαριασμών, τους οποίους ο καθένας μπορεί να βρει στο Διαδίκτυο, στη σελίδα της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας, πως ο Σημίτης παρέδωσε στην κυβέρνηση Καραμανλή το 2004 μια υγιή οικονομία, με το έλλειμμα ως ποσοστό του ΑΕΠ στο 3% και το χρέος στο 97%. Μέσα σε 6 χρόνια, μέχρι το 2010, οπότε και πτωχεύσαμε, η κυβέρνηση Καραμανλή είχε φτάσει το έλλειμμα στο 15,4% του ΑΕΠ και το χρέος πάνω από το 150% του ΑΕΠ.
Η χώρα είχε ήδη πτωχεύσει, καθώς έφευγε ο Καραμανλής και έσκασε στα χέρια του Γ. Παπανδρέου, ο οποίος δεν στάθηκε ικανός να ανατρέψει την πορεία προς την πτώχευση και μπήκαμε στα μνημόνια, τα οποία ο Σαμαράς έσκιζε στο Ζάππειο, προτού αναλάβει ο Ευάγγελος Βενιζέλος να σώσει την κατάσταση με τεράστιο προσωπικό πολιτικό κόστος. Ο Τσίπρας με τη σειρά του ξαναέσκιζε τα μνημόνια με τη βοήθεια του Βαρουφάκη και φτάσαμε να μας κοστίσουν 100 δισ. παραπάνω, προτού κάνει κι αυτός, όπως και ο Σαμαράς, τις θεαματικές κωλοτούμπες του ώστε να αρχίσει η χώρα να σταθεροποιείται οικονομικά, με τεράστιο κόστος βέβαια.
Σε όλη αυτή την πορεία, η λαϊκή Δεξιά και η Αριστερά έβριζαν και λασπολογούσαν τον Σημίτη. Και όλοι μαζί όχι μόνο δεν κατάφεραν να κάνουν ένα κλάσμα των όσων πέτυχε, αλλά διέλυσαν τη χώρα. Και πάλι, συνεννοημένοι, τα έριχναν όλα στον Σημίτη, ακόμη και την πτώχευση την οποία οι ίδιοι προκάλεσαν. Επιχειρήματα βεβαίως ποτέ δεν υπήρχαν σε αυτή τη λασπολογία, μόνο υποτιμητικοί χαρακτηρισμοί. Ο αρχιερέας της διαπλοκής, ο λογιστάκος, ο Αρούρης, ο καθηγητάκος.
Ευτυχώς, όμως, για τον Σημίτη, αλλά και για τις επόμενες γενιές στα αυτιά της οποίας δεν θα φτάνουν πια αυτά τα υβρεολόγια, υπάρχουν οι αριθμοί και τα έργα. Που αποδεικνύουν το μέγεθος της επιτυχίας του Σημίτη, ο οποίος πήρε μια φτωχή και περιθωριακή χώρα και την έβαλε στο ίδιο τραπέζι με τις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, στην πρώτη ομάδα της Ε.Ε. Για το ότι οι επόμενοι δεν κατάφεραν να μας κρατήσουν εκεί και μας έστειλαν να χτυπάμε παρακαλετά την πόρτα των Ευρωπαίων για να μας σώσουν και να μη μας πετάξουν έξω από το κλαμπ ο μόνος που δεν φταίει είναι ο Σημίτης. Και το γεγονός ότι κάποια χυδαία υποκείμενα, που θέλουν να κάνουν πολιτική καριέρα με τις ύβρεις, τα ψέματα και τον λαϊκισμό, τον βρίζουν ακόμη και την ημέρα της κηδείας του, καθόλου δεν σκιάζει τη μνήμη του και το έργο του, αλλά μόνο το μέλλον αυτών των ιδίων.
Ο μεγαλύτερος ήταν η Εκκλησία διότι κατήργησε την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Μαζί της και η λαϊκή Δεξιά -όχι η κεντροδεξιά- με αφορμή το θρήσκευμα, αλλά στην πραγματικότητα διότι ο Σημίτης συμμάζεψε την οικονομία, ενίσχυσε πολύ τη δημοκρατία και κράτησε την εξουσία 8 χρόνια, ενώ όλοι περίμεναν ότι μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου δεν θα υπάρξει ισχυρός διάδοχος. Κι όμως, ο Σημίτης τα κατάφερε και ταυτόχρονα τους έκλεψε την ατζέντα, αφού πέτυχε μια πολύ θεαματική -μοναδική ιστορικά- βελτίωση των δημόσιων οικονομικών και ταυτόχρονα γρήγορη ανάπτυξη της οικονομίας.
Κάποιοι άλλοι αντιπαθούν τον Σημίτη γιατί δεν τους έμοιαζε. Γιατί δεν ήταν «παιδί του λαού», ήταν μορφωμένος, δεν έπινε τσίπουρα και δεν χόρευε ζεϊμπέκικα, δεν φώναζε, δεν έβριζε, δεν έταζε λαγούς με πετραχήλια. Παρ’ όλα αυτά τα «μειονεκτήματα», ο λαός τον ψήφισε και τον ξαναψήφισε. Και ο Σημίτης ανταπέδωσε την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων διότι πέτυχε περισσότερα από οποιονδήποτε άλλον πρωθυπουργό.
Ανέλαβε το 1995 με πληθωρισμό στο 9% και έβαλε τη χώρα στην πρώτη ταχύτητα του ευρώ το 1999, έχοντας μειώσει τον πληθωρισμό στο 2%. Στην ίδια περίοδο το έλλειμμα του Δημοσίου μειώθηκε από 9% σε λιγότερο από 3% και το χρέος από 97% στο 94% του ΑΕΠ. Ο μέσος ρυθμός ανάπτυξης κατά την περίοδο αυτή ήταν 3,5% όταν στην Ευρώπη ήταν 2,5% και οι επενδύσεις αυξήθηκαν από 17,7% του ΑΕΠ σε 21,6% του ΑΕΠ. Ετσι, η λεγόμενη ως τότε Ψωροκώσταινα μπήκε στην πρώτη ταχύτητα της ΟΝΕ.
Δεν χρειάζεται κανείς να επαναλάβει πως όποιο μεγάλο και χρήσιμο έργο χρησιμοποιούμε σήμερα φτιάχτηκε ή σχεδιάστηκε και ξεκίνησε η κατασκευή του επί Σημίτη. Το ξέρουμε όλοι, τα βλέπουμε όλα γύρω μας, το μετρό, το αεροδρόμιο, την Αττική Οδό, το τραμ, τη Γέφυρα Ρίου - Αντιρρίου και πολλά άλλα μεγάλα έργα σε όλη τη χώρα.
Την ίδια εποχή, ταυτόχρονα με τη μείωση του ελλείμματος και του χρέους, ο δείκτης αγοραστικής δύναμης των Ελλήνων αυξήθηκε από 71 σε 80. Πέραν αυτών, έγιναν μεγάλα εξοπλιστικά προγράμματα, επενδύσεις στην Παιδεία και στην Υγεία, κατοχυρώθηκαν οι ανεξάρτητες αρχές, ενισχύθηκε η δημοκρατία. Φυσικά υπήρξαν και λάθη και σκάνδαλα (Τσοχατζόπουλος), αλλά η εικόνα της χώρας βελτιώθηκε θεαματικά επί Σημίτη.
Ολα αυτά τα έκανε ένας πραγματικός σοσιαλδημοκράτης, ο οποίος μάλιστα δήλωνε αριστερός σοσιαλδημοκράτης. Και η λαϊκή Δεξιά είχε κάθε λόγο να τον μισεί.
Η χυδαιότητα, όμως, είναι ότι μετά τη θητεία Σημίτη η κυβέρνηση Καραμανλή ξεκίνησε μια ασύλληπτη εκστρατεία λασπολογίας που έφτασε στο ακραίο επίπεδό της με την οικονομική απογραφή του τότε υπουργού Οικονομικών Γιώργου Αλογοσκούφη, ο οποίος βάλθηκε να αποδείξει ότι τα στοιχεία που παρουσίασε ο Σημίτης για την οικονομία, ώστε να μπούμε στην ΟΝΕ, ήταν ψευδή. Παρουσίασε διογκωμένο το έλλειμμα και το χρέος, αναστάτωσε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ενωση, ανάγκασε τον επίτροπο Χοακίν Αλμούνια να πει ότι αυτά είναι εις βάρος της χώρας μας και πρέπει να σταματήσουν και να προφητεύσει ότι «με αυτά που κάνετε, θα σας τιμωρήσουν οι αγορές». Πράγμα το οποίο, όπως όλοι γνωρίζουμε, έγινε. Η δε απογραφή που έβαλε το θεμέλιο της πτώχευσής μας πετάχτηκε από την Ε.Ε. στα σκουπίδια. Η Ε.Ε. υιοθέτησε στη συνέχεια την ελληνική μεθοδολογία υπολογισμού των δαπανών στο έλλειμμα, αυτή που ακολουθούσε ο Σημίτης και κατήργησε ο Αλογοσκούφης.
Η αλήθεια είναι, όπως αποδεικνύουν οι αριθμοί των εθνικών λογαριασμών, τους οποίους ο καθένας μπορεί να βρει στο Διαδίκτυο, στη σελίδα της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας, πως ο Σημίτης παρέδωσε στην κυβέρνηση Καραμανλή το 2004 μια υγιή οικονομία, με το έλλειμμα ως ποσοστό του ΑΕΠ στο 3% και το χρέος στο 97%. Μέσα σε 6 χρόνια, μέχρι το 2010, οπότε και πτωχεύσαμε, η κυβέρνηση Καραμανλή είχε φτάσει το έλλειμμα στο 15,4% του ΑΕΠ και το χρέος πάνω από το 150% του ΑΕΠ.
Η χώρα είχε ήδη πτωχεύσει, καθώς έφευγε ο Καραμανλής και έσκασε στα χέρια του Γ. Παπανδρέου, ο οποίος δεν στάθηκε ικανός να ανατρέψει την πορεία προς την πτώχευση και μπήκαμε στα μνημόνια, τα οποία ο Σαμαράς έσκιζε στο Ζάππειο, προτού αναλάβει ο Ευάγγελος Βενιζέλος να σώσει την κατάσταση με τεράστιο προσωπικό πολιτικό κόστος. Ο Τσίπρας με τη σειρά του ξαναέσκιζε τα μνημόνια με τη βοήθεια του Βαρουφάκη και φτάσαμε να μας κοστίσουν 100 δισ. παραπάνω, προτού κάνει κι αυτός, όπως και ο Σαμαράς, τις θεαματικές κωλοτούμπες του ώστε να αρχίσει η χώρα να σταθεροποιείται οικονομικά, με τεράστιο κόστος βέβαια.
Σε όλη αυτή την πορεία, η λαϊκή Δεξιά και η Αριστερά έβριζαν και λασπολογούσαν τον Σημίτη. Και όλοι μαζί όχι μόνο δεν κατάφεραν να κάνουν ένα κλάσμα των όσων πέτυχε, αλλά διέλυσαν τη χώρα. Και πάλι, συνεννοημένοι, τα έριχναν όλα στον Σημίτη, ακόμη και την πτώχευση την οποία οι ίδιοι προκάλεσαν. Επιχειρήματα βεβαίως ποτέ δεν υπήρχαν σε αυτή τη λασπολογία, μόνο υποτιμητικοί χαρακτηρισμοί. Ο αρχιερέας της διαπλοκής, ο λογιστάκος, ο Αρούρης, ο καθηγητάκος.
Ευτυχώς, όμως, για τον Σημίτη, αλλά και για τις επόμενες γενιές στα αυτιά της οποίας δεν θα φτάνουν πια αυτά τα υβρεολόγια, υπάρχουν οι αριθμοί και τα έργα. Που αποδεικνύουν το μέγεθος της επιτυχίας του Σημίτη, ο οποίος πήρε μια φτωχή και περιθωριακή χώρα και την έβαλε στο ίδιο τραπέζι με τις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, στην πρώτη ομάδα της Ε.Ε. Για το ότι οι επόμενοι δεν κατάφεραν να μας κρατήσουν εκεί και μας έστειλαν να χτυπάμε παρακαλετά την πόρτα των Ευρωπαίων για να μας σώσουν και να μη μας πετάξουν έξω από το κλαμπ ο μόνος που δεν φταίει είναι ο Σημίτης. Και το γεγονός ότι κάποια χυδαία υποκείμενα, που θέλουν να κάνουν πολιτική καριέρα με τις ύβρεις, τα ψέματα και τον λαϊκισμό, τον βρίζουν ακόμη και την ημέρα της κηδείας του, καθόλου δεν σκιάζει τη μνήμη του και το έργο του, αλλά μόνο το μέλλον αυτών των ιδίων.
Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr
ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
Ειδήσεις
Δημοφιλή
Σχολιασμένα