Γρηγόρης Αποστολάκος

Η κρισιμότητα της χρονικής συγκυρίας υποχρεώνει κάθε πολίτη, να εκφράζει και να διαδίδει, προφορικά, γραπτά και διά του Τύπου τους στοχασμούς του τηρώντας τους Νόμους του Κράτους (άρθρ. 14§1 Συντ.).Το κείμενο είναι σπονδή για τα 2.500 χρόνια από την μάχη των Θερμοπυλών και τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας. Τότε διαμορφώθηκε ο σύγχρονος ελλαδικός και ευρωπαϊκός χώρος.

Η σημερινή Ελλάδα κινείται στο επίκεντρο μιας διαχρονικής και πολύμορφης κρίσης. Με κύριο συνθετικό τις έμπρακτες απειλές και ενέργειες κατά της Εθνικής μας κυριαρχίας και των Εθνικών μας συμφερόντων. Εκπτώσεις και αδράνεια, προστασίας της Εθνικής κυριαρχίας δεν χωρούν, ούτε χάριν της ευκταίας ειρήνης, ούτε χάριν της ασφάλειας ή των άλλων συμφερόντων Ε.Ε. ή ΝΑΤΟ. Η διαφύλαξη και προστασία των εθνικών συμφερόντων είναι αποκλειστικό μας δικαίωμα αλλά και πατριωτική ευθύνη, έστω και αν μείνουμε μόνοι. Η υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας και ακεραιότητος της χώρας (άρθρ. 33 παρ. 2 Συντ.) είναι θεμελιώδης υποχρέωση του Προέδρου της Δημοκρατίας και της Νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας. Παρόμοια θεμελιώδη υποχρέωση προβλέπεται (άρθρο 120 παρ. 2 & 3 Συντ.) για τους Έλληνες.

Ο Ελληνικός λαός ήδη διαβλέπει την ατραπό και την ανελέητη ανάγκη. Με ελπίδα, εμπιστοσύνη και γενναιοδωρία αναφέρεται στους ταγούς της Ελληνικής Πολιτείας, κυρίως στην Κυβέρνηση και τον Πρωθυπουργό. Αναφέρεται ακόμη στο σύνολο των πολιτικών δυνάμεων, η αρωγή των οποίων είναι απαραίτητος όρος της ευκταίας εθνικής συστράτευσης. Η επίτευξή της προϋποθέτει πολιτική ευθύνη και θεσμική σύνθεση απόψεων με ειλικρινή σύγκλιση δράσεων αντί την ανέξοδης σύγκρουσης. Προσδοκά ότι η ηγεσία της χώρας έχει συνείδηση για την «προ των θυρών» συνάντηση της πατρίδας μας με την Ιστορία της και προετοιμάζεται για αυτή. Σε αντίθετη εκδοχή η εκδίκηση της ιστορίας θα είναι αμείλικτη και επώδυνη.

Η ΣΤΕΝΗ ΑΤΡΑΠΟΣ
Οριοθετείται, από τέσσερις προϋποθέσεις: Την ορθή και έγκαιρη διάγνωση του διεθνούς και περιφερειακού καταμερισμού ισχύος, την αξιολόγηση της γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής θέσης της Ελλάδας, την ρεαλιστική αποτίμηση της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κατάστασης της Χώρας, την ορθολογιστική διάγνωση της αποτρεπτικής ισχύος των ενόπλων δυνάμεων. Άγνοια αυτών οδηγεί σε ολέθρια αποτελέσματα.

Στο σύγχρονο κόσμο υπάρχουν δύο πρακτικές κρατικής πολιτικής: α) η σχολή της Εθνικής απομόνωσης β) η σχολή της Εθνικής εξωστρέφειας. Η πορεία της χώρας από το 1830 θυμίζει τις συνέπειες της συμμόρφωσης με την πρώτη ή της δεύτερη επιλογή. Κατά κανόνα, ακολουθήσαμε δύο δόγματα: 1) του Κωνσταντίνου Καραμανλή: «Η ένταξη της Ελλάδος στον Δυτικό κόσμο είναι μονόδρομος. Εκεί πρέπει να αναζητήσουμε και να θωρακίσουμε τα εξωτερικά ερείσματα της Χώρας. Εκεί που βρίσκονται οι ισχυρότεροι παράγοντες της διεθνούς ισχύος και για το παρόν και για το προβλέψιμο μέλλον» και 2) του Ελευθερίου Βενιζέλου «Η Ελλάς δεν μπορεί να επιβιώσει αντιτιθέμενη στους ισχυρούς του κόσμου». Οι ρεαλιστικές αυτές θέσεις απέκλειαν κάθε σκέψη ή δράση εθνικής υποχώρησης. Η Ελλάδα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν κινδύνευσε, επειδή δεν ήταν διαπραγματεύσιμη μεταξύ Η.Π.Α. και ΕΣΣΔ. Μόνον η Ελληνική αριστερά το παραγνώρισε. Μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού το 1990, η Ελλάδα με δεδομένες της επιλογές της (Ε.Ε. - ΝΑΤΟ) οφείλει ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΑ να αποτιμήσει ποιοι είναι τελικά οι ισχυροί του κόσμου σε παγκόσμιο και περιφερειακό επίπεδο. Σίγουρα είναι ένα δυσχερές έργο και μια θηριώδης ευθύνη για την ηγεσία του τόπου.

Σήμερα η Ελλάδα, δεν είναι όαση σταθερότητας. Η αναθεωρητική στάση της Άγκυρας διεκδικεί νέο ζωτικό χώρο (Γαλάζια Πατρίδα). Ο στόχος της να μετασχηματισθεί σε περιφερειακή δύναμη σε συνδυασμό με την γεωγραφική θέση της χώρας μας έθεσε στο κέντρο του κυκλώνα. Η Τουρκική στάση ωριμάζει σταδιακά από το 1955 μέχρι σήμερα. Δηλώνει επισήμως ότι ζητά κατάργηση της συμφωνίας της Λωζάνης του 1923. Το στρατηγικό της σχέδιο είναι η τελική λύση αφού προηγηθεί η αποσταθεροποίηση της Ελλάδος. Εδράζεται στην εκτίμησή της ότι διέρρηξε υπέρ αυτής την ισορροπία πολεμικής ισχύος μεταξύ των δύο χωρών. Η Ελλάδα δεν δικαιούται να υποτιμήσει τον κίνδυνο που απειλεί την κρατική της οντότητα. Χωρίς εθνικά παραληρήματα και ανέξοδους εθνικισμούς με πρωτοπόρους την πολιτική, την πνευματική, την κοινωνική, την θρησκευτική, την εκπαιδευτική, την στρατιωτική και την αυτοδιοικητική της ηγεσία, οφείλει να κηρύξει Εθνικό συναγερμό και να ενταφιάσει οριστικά τα μειοδοτικά Εθνικά άλλοθι.

ΤΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΜΕΙΟΔΟΤΙΚΑ ΑΛΛΟΘΙ
Το πρώτο είναι ότι τα δεινά της χώρας, τα δημιουργεί πάντα ο ξένος παράγοντας, ως δικαιολογία για τα λάθη και τις παραλείψεις μας. Ο ξένος παράγοντας παρεμβαίνει όταν του δίνεις το δικαίωμα και του παραχωρείς χώρο. Το δεύτερο νομιμοποιεί ένα ανεύθυνο ρομαντισμό με κοινωνικό ωχαδερφισμό, που αποβλέπει σε υποτιθέμενους σωτήρες. Το τρίτο διακονεί ο εθνομηδενιστικός Δούρειος ίππος των δήθεν εκφραστών της επιστημονικής αυθεντίας και της πολιτικής ορθότητος. Με ιδιοτελή κίνητρα και ύποπτα επιχειρήματα, δημοσιολογούν, υποστηρίζοντας κεκαλυμμένως έναν ολέθριο εθνικό συμβιβασμό. Το τέταρτο είναι ο μονόδρομος του διαλόγου. Όταν ο Πρόεδρος της Τουρκίας αρνείται να συναντήσει ή να φωτογραφηθεί με τον Έλληνα Πρωθυπουργό - σύμφωνα με την δήλωση του Βουλγάρου Προέδρου κ. Μπορισώφ - ορθά αντιδρά ο Κυρ. Μητσοτάκης. Γνωρίζει την ρήση του Wilson Tsortsill «Δεν διαπραγματεύεσαι με μία τίγρη, έχοντας το κεφάλι σου στο στόμα της». Είναι αντίθετος στο Διεθνές Δίκαιο διάλογος που στηρίζεται στην επικράτηση της «ισχύος» έναντι του «Δικαίου». Δεν νοείται διάλογος υπό την απειλή δημιουργίας τετελεσμένων γεγονότων. Η πρόσφατη πρωτοβουλία επικοινωνίας είναι πράξη ευθύνης και σοβαρότητος του Πρωθυπουργού.

Η ΑΝΕΛΕΗΤΟΣ ΑΝΑΓΚΗ
Α- Η Ελλάδα αντιμετωπίζει έκτακτη ανάγκη. Οφείλει να αποβάλλει κάθε φόβο και να εξοστρακίσει κάθε αδράνεια. Ο λαός θα δοκιμάσει τις εθνικές του αντοχές και η ηγεσία της Χώρας θα αναμετρηθεί με την Ιστορία του Έθνους και τις ευθύνες της έναντι της πατρίδος. Η χώρα είχε, έχει και θα έχει ανεξάντλητο απόθεμα εθνικών εφεδρειών ως παρακαταθήκη και ασπίδα ασφαλείας στα πλαίσια του Συντάγματος και της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Θεμελιώδης στόχος είναι η υπεύθυνη προετοιμασία του ελληνικού λαού και η δημιουργία αρραγούς εθνικού μετώπου παράλληλα με τη μεγιστοποίηση της διπλωματικής δράσης. Ο ελληνικός λαός έχει εθνική αυτογνωσία και πατριωτισμό που αν απαιτηθεί αναδύεται σύμφωνα με τους κανόνες της Δημοκρατίας, της κοινωνικής αλληλεγγύης και του ευρωπαϊκού κεκτημένου παρά την ενδημούσα κρίση.

Β- Επιβάλλεται η συνεχής ενίσχυση και θωράκιση της αποτρεπτικής ισχύος των ενόπλων δυνάμεων. Η έκτακτη ανάγκη θα επιμηκυνθεί σε μη ορατό και προβλέψιμο μέλλον. Οι προτεραιότητες είναι πασίδηλες: 1) η ενίσχυση του Πολεμικού Ναυτικού. Ο Δελφικός χρησμός για τα «Ξύλινα τείχη» και το αξίωμα του Θουκυδίδη «για το μέγα το της θαλάσσης κράτος» μας καθοδηγούν. Οι εμπειρίες των Βαλκανικών Πολέμων (π.χ. Πολεμικό Αβέρωφ) μας συμβουλεύουν, 2) η οργανωτική μεταρρύθμιση του επιχειρησιακού μοντέλου λειτουργίας των και η ενίσχυσή τους με μόνιμο και έφεδρο ανθρώπινο δυναμικό με στόχο τη μεγιστοποίηση της αποτρεπτικής τους ισχύος, 3) η άμεση μετάβαση των Ε.Δ. και του Λ.Σ. από την αναλογική στην ψηφιακή εποχή, 4) η βελτίωση της υλικοτεχνικής υποδομής τους στο μέτρο των δυνάμεων της εθνικής οικονομίας, με ρήτρες αμυντικής συνδρομής ως όρος οιουδήποτε εξοπλισμού, 5) η έναρξη εθνικής πρωτοβουλίας οικονομικής στήριξης του προϋπολογισμού των.

Γ- Η Ελλάδα έχει τεράστια στρατηγικά πλεονεκτήματα όχι μόνον με το θαλάσσιο περιβάλλον (π.χ. EAST MED). Τα χερσαία σύνορα της προς τα Βαλκάνια και την Κεντρική Ευρώπη συνιστούν παράλληλο μείζονος σημασία στρατηγικό πλεονέκτημα. Μπορεί να ενισχύσει την εθνική μας ακεραιότητα, την ειρήνη, την σταθερότητα και την ευημερία του Ελληνικού λαού. Είναι «ένα πεδίο δόξης λαμπρό» για τους ταγούς της Ελληνικής Πολιτείας. Είναι η πρακτική κατάργηση του ανιστόρητου δόγματος «ότι δεν διεκδικούμε τίποτα» όταν πλείονες του ενός διεκδικούν από τη χώρα πάσης φύσεως παραχωρήσεις.

Δ- Το Δικαστήριο της Χάγης δεν είναι πανάκεια. Η πολιτική εκδοχή της λειτουργίας του προέχει της δικανικής. Η Άγκυρα εμφανώς μεθοδεύει την Χάγη σε βάρος της Ελλάδος με όρους ευθιδικίας. Το Έθνος μας ουδέποτε ετεροπροσδιορίσθηκε αναφορικά με τα συμφέροντά του. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις (π.χ. Εμφύλιοι) επιβεβαιώνουν τον κανόνα της ιστορικής αυτής αλήθειας. Είναι ο άρρηκτος δεσμός των Ελλήνων με την ιστορία τους. Όσοι το παραβλέπουν, εκτός ή εντός της Χώρας «πλανώνται πλάνην οικτρά».

Ε- Απαιτείται η άμεση ενεργοποίηση του Ελληνισμού της διασποράς. Πέραν του επηρεασμού των αποφάσεων των ισχυρών κρατών της γης, μπορεί να καταστεί πρωτοπόρος ενός νέου φιλελληνικού κινήματος ανά την Υφήλιο.

Στ- Εκστρατεία διαφώτισης των Ευρωπαίων πολιτών. Η Τουρκία δεν απειλεί μόνο την Ελλάδα, στρέφεται κατά των Ευρωπαϊκών Κρατών, του ευρωπαϊκού κεκτημένου και του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής. Η κοινωνία των Ευρωπαίων πολιτών μπορεί να αφυπνίσει τις ευρωπαϊκές Κυβερνήσεις από το τέλμα της αδράνειας που οδηγεί στην αποσταθεροποίηση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ
Ο Γεώργιος Γεμιστός – Πλήθων είναι ο γενάρχης της νεοελληνικής αυτογνωσίας και ο γεννήτωρ της Εθνικής συνείδησης των νεοελλήνων αρκετά χρόνια πριν την άλωση της Κωνσταντινούπολης που ήδη είχε μετασχηματισθεί από Ρωμαϊκό σε Ελληνικό και Χριστιανικό κράτος. Ως γνήσιος συνεχιστής της Πλατωνικής φιλοσοφίας στα έργα του (π.χ. Νόμων συγγραφή) στα μαθήματά του στους κατοίκους του Μυστρά και της Κωνσταντινούπολης αλλά και ενώπιον του Ηγεμόνος του Μυστρά Θεοδώρου Β’ Παλαιολόγου υποστήριζε μεταξύ των άλλων:

Α) «Έλληνες εσμέν το γένος, ως η τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί».

Β) Ο λόγος που προοδεύουν ή που διαλύονται τα κράτη δεν είναι άλλος από την ορθή ή όχι οργάνωση της κοινωνίας και του κράτους.

Γ) Διαβλέποντας την άλωση μιλούσε για την νομοτελειακή ανάγκη μεταρρύθμισης και αναδιοργάνωσης του Κράτους, της Οικονομίας και της Θρησκείας αλλά και την ανάγκη εξαφάνισης της διεφθαρμένης πολιτικής εξουσίας.

Οι αναφορές αυτές του μεγάλου φιλοσόφου και Ελληνιστή Πλήθωνος είναι η συνεισφορά του στην Ιστορία του Γένους μας και στην ασφαλή εθνική πορεία της πατρίδας μας. Είναι μία έμμεση συνεισφορά του στον εορτασμό των 200 χρόνων από την Παλιγγενεσία του 1821. Το Ελληνικό Έθνος προϋπήρχε τόσο της Επανάστασης του 1821 όσο και της Ίδρυσης του Ελληνικού Κράτους το 1830.

Αισιοδοξώ και ειλικρινώς πιστεύω ότι η κραυγή αγωνίας του Βησσαρίωνος (μαθητού του Πλήθωνος) που βλέποντας την παρακμή του Ελληνισμού θρηνούσε γράφοντας «το Έθνος ημών βλακίεται και μαλακίεται» δεν θα βρει στις μέρες μας πεδίο εφαρμογής.

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΑΚΟΣ
Π. ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ – Π. ΝΟΜΑΡΧΗΣ ΛΑΚΩΝΙΑΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΑΘΗΝΩΝ