Ηλίας Κ. Μάτσικας

Μέχρι τώρα, η μόνη επαφή που είχα με τα συμπαθέστατα αυτά έμβια όντα ήταν όταν στις θαλάσσιες περιπλανήσεις μου τύχαινε να τις συναντήσω να κολυμπούν σε απόσταση αναπνοής από τη βάρκα ή να αναπαύονται στην επιφάνειά της.

Τον περασμένο μήνα βρέθηκα σε παραλίες της Ηλείας και της Μεσσηνίας, όπου όπως είχα ενημερωθεί μπορεί και να υλοποιούνταν η ενδόμυχη επιθυμία μου. Βέβαια πληροφορήθηκα ότι η περιοχή προστασίας που έχει οριοθετηθεί με ΠΔ αφορά μια ακτογραμμή 45(!) χιλιομέτρων, οπότε μόνο αν υπήρχαν μιλιούνια χελωνάκια θα μπορούσα να τα απαθανατίσω....

Δυστυχώς, από πληροφορίες που συνέλεξα ελάχιστοι ήταν αυτοί που είχαν καταφέρει να δουν χελώνα στην περιοχή τους, εκτός από κάποιες νεκρές που ξεβράστηκαν στις ακτές....

Και ενώ μια μέρα αντιμετώπιζα τον καύσωνα στη θάλασσα της Ζαχάρως, μια κοπελίτσα που περιφερόταν στην παραλία μου ενεχείρισε ένα φυλλάδιο, στη μία πλευρά του οποίου υπήρχε εγκύκλιος του υπουργείου Περιβάλλοντος (τμήμα Βιοποικιλότητας) και στην άλλη μήνυμα του Δήμου της Ζαχάρως που έθετε τα ζητήματα που δημιουργούν πρόβλημα επιβίωσης στους κατοίκους των περιοχών με τις διάφορες απαγορεύσεις που προβλέπονται υπέρ των χελωνών και εις... βάρος των κατοίκων. Δεν θα σχολιάσω τις αιτιάσεις της δημοτικής αρχής, δεν είναι αυτό το θέμα μου, ίσως αποτελούν αντικείμενο ευρύτερης έρευνας.

Αυτό που θα σχολιάσω όμως είναι το περιεχόμενο της εγκυκλίου του υπουργείου, που, αν είναι δυνατόν, απαιτούσε τον περιορισμό της τουριστικής κίνησης στην περιοχή, στο πλαίσιο της ελεύθερης πρόσβασης των χελωνών στην ακτογραμμή των 45 χιλιομέτρων!

Αυτό που δεν διευκρινιζόταν στην εγκύκλιο είναι το πώς θα μπορούσε να εφαρμοστεί η οδηγία της αρμόδιας αρχής....

Δηλαδή, πώς θα γίνεται η επιλογή των τουριστών στους οποίους θα επιτρέπεται η είσοδος; Και ποιος θα έχει την αρμοδιότητα να την εφαρμόσει; Δηλαδή, θα ερχόταν οικογένεια τουριστών από τη Γαλλία και θα αποφάσιζε κάποιος υπάλληλος, λιμενικός, αστυνομικός να επιδείξει την εγκύκλιο και να τους απαγορεύσει την είσοδο ως ...υπεράριθμων; Αυτό δεν λέει η εγκύκλιος; Πώς αλλιώς θα μπορούσε να υλοποιηθεί ο περιορισμός; Με μονά-ζυγά;

Και πόσους υπαλλήλους θα χρειάζονταν για να αστυνομεύσουν τις παραλίες των 45 χιλιομέτρων;

Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ευκολότερο είναι να χτίζεις στην άμμο παλάτια, παρά να προστατεύεις την άμμο για τις χελώνες.
Η αστεία πλευρά της υπόθεσης, έχει και μια άλλη, τραγική πλευρά....

Σε μια χώρα που επί ενάμιση χρόνο ταλαιπωρείται από τις επιπτώσεις της πανδημίας και περιμένει να διασωθεί από τα έσοδα του τουρισμού, εγχώριου και αλλοδαπού, που διαφημίζει στους τουρίστες όλου του Κόσμου τις θάλασσες, τα τοπία, τα χωριά, τις ομορφιές της Ελλάδας και τους καλεί να την επισκεφθούν, από την άλλη τους διώχνει...

Νομίζω ότι πιο φρόνιμο θα ήταν, να υπάρξει πιο ορθολογική αντιμετώπιση του θέματος. Για παράδειγμα, δεν θα μπορούσαν να οριστούν – και να οριοθετηθούν – συγκεκριμένα τμήματα ανά διαστήματα, μεγάλου μήκους, που να μην μπορεί να εισέλθει κανείς, παρά μόνον οι συμπαθείς χελώνες, και στα υπόλοιπα να αναπτύσσονται περιοχές για λουόμενους?

Δεν είμαι ειδικός για την επιβίωση και την αναπαραγωγή των χελωνών, αλλά νομίζω ότι μπορεί να βρεθεί λύση που να μην πλήττει τη διαιώνιση του είδους των συμπαθεστάτων χελωνών αλλά και την επιβίωση των κατοίκων της περιοχής, που επαπειλούνται με μετανάστευση.
Γιατί με αυτές τις μεθοδεύσεις είμαι βέβαιος ότι ακόμη και οι καρέτα-καρέτα σκάνε στα γέλια...

--------------------------------------------------------------------
* Ο Ηλίας Μάτσικας (imatsikas@gmail.com) είναι δημοσιογράφος