Κωνσταντίνος Γάτσιος

Αυτό συνιστά ένα τεράστιο ιστορικό επίτευγμα, το οποίο ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει. Μπορεί να έκανε πολλά λάθη, κάποια από τα οποία διαιωνίζονται με οδυνηρό τρόπο μέχρι σήμερα, μπορεί να μην πέτυχε τον βαθύ κοινωνικό και οικονομικό εκσυγχρονισμό που όλοι θα επιθυμούσαμε, και μπορεί να μην κατάφερε να εμποδίσει τις δυνάμεις της διαχρονικής κοινωνικής οπισθοδρόμησης από το να λεηλατήσουν τη χώρα και να την οδηγήσουν στην χρεοκοπία.

Όμως, η βασική ιστορική συνεισφορά του είναι αδιαμφισβήτητη και αφορά τις πιο νευραλγικές και ουσιαστικές λειτουργίες μίας κοινωνίας: τον σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες, την παγίωση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, και την ισονομία των πολιτών. Αυτά ήταν τα επιτεύγματα του ΠΑΣΟΚ, από αυτά επωφελούνται αλλά και αυτά απολαμβάνουν σήμερα ακόμη και όσοι το συκοφαντούν και το δυσφημούν.

Η ιστορική μοίρα, όμως, τα έχει φέρει έτσι ώστε στη δεκαετία του 2020 να είναι το ΠΑΣΟΚ και πάλι εκείνο που καλείται να δώσει την απάντηση στο μεγάλο, διαχρονικό πρόβλημα της χώρας, στη διαιώνιση του οποίου έχει και το ίδιο μερίδιο ευθύνης: την ανάγκη άμεσης κατεδάφισης του πελατειακού και κομματικού κράτους. Του κοινωνικοπολιτικού, δηλαδή, καθεστώτος, που χρεοκοπεί τη χώρα, διαμελίζει την κοινωνία, υπονομεύει την εθνική ασφάλεια και τέλος –το χειρότερο από όλα– δολοφονεί, κυριολεκτικά, τα παιδιά μας.

Όλοι μας έχουμε συχνά την ανάγκη να ξεχνάμε τα δυσάρεστα: πως η χώρα μας, δηλαδή, βρίσκεται σε μία πορεία παρακμής και η κοινωνία μας σε μία πορεία αποσύνθεσης. Όμως, το τραγικό περιστατικό των Τεμπών μας αφύπνισε όλους οδυνηρά. Η Ελλάδα είναι μία χώρα στην οποία κάθε νέος, εάν το μπορεί, αναχωρεί για το εξωτερικό και δεν επιστρέφει. Είναι μία χώρα που, σύμφωνα με τις στατιστικές, ο πληθυσμός της απομειώθηκε μέσα σε 10 χρόνια κατά ένα εκατομμύριο.

Είναι μία χώρα που μονίμως περιμένει τη σωτηρία να έρθει «από έξω» –από την Ευρώπη, από τα ΕΣΠΑ, από τα Ταμεία Ανάκαμψης, από τις κινεζικές επενδύσεις. Και είναι, ταυτόχρονα, μία χώρα που οι νυν δύο μεγαλύτερες πολιτικές της δυνάμεις το μόνο που μπορούν να κάνουν, όπως το δείχνουν οι πράξεις και τα έργα τους στην κυβέρνηση αλλά και στην αντιπολίτευση, δεν είναι τίποτε άλλο παρά να τη σπρώχνουν βαθύτερα στην κρίση και στην παρακμή.

Οι όποιες ελπίδες ότι το κυβερνών κόμμα ανανεωμένο και αναγεννημένο μετά την δοκιμασία της χρεοκοπίας, των Μνημονίων και τον τυχοδιωκτισμό του ΣΥΡΙΖΑ θα επιχειρούσε και θα κατάφερνε να βάλει τη χώρα σε ένα δρόμο ανάταξης και εκσυγχρονισμού είχαν ήδη εκπνεύσει πολύ πριν το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών. Στην ιστορία υπάρχουν ρήξεις, αλλά υπάρχει και συνέχεια.

Το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας είναι η πολιτική παράταξη μίας ιστορικής συνέχειας του παρασιτισμού και της διαφθοράς που φτάνει, δυστυχώς, μέχρι την τραγική ομάδα των «σταθμαρχών» της Λάρισας. Είναι η πολιτική παράταξη που, μετά τον εμφύλιο, δημιούργησε ξανά, εκ του μηδενός, το πελατειακό κράτος, τους μηχανισμούς της πελατοκρατίας και της διαφθοράς, και της οποίας η ανθρωπολογική σύνθεση έκτοτε δεν έχει ουσιωδώς μεταβληθεί.

Το ίδιο, όμως, συμβαίνει και με το σημερινό αντίπαλο δέος της. Ο ΣΥΡΙΖΑ, μία τερατογένεση από τη διασταύρωση του πιο αγράμματου σταλινισμού με κάθε είδος παρασιτικού συντεχνιασμού, έδειξε με τον βίο και την πολιτεία του στην περασμένη δεκαετία, ειδικά δε στη διάρκεια της διακυβέρνησής του, ότι δεν έχει ούτε τις ικανότητες ούτε την απαιτούμενη ψυχική ισορροπία για να οδηγήσει τη χώρα στον δρόμο της προόδου.

Όλοι οι Έλληνες το ένιωσαν πολύ βαθιά αυτό όταν η πατρίδα βρισκόταν μπροστά στον γκρεμό εκείνες τις τραγικές ημέρες του καλοκαιριού του 2015. Άλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε πολύ καλά στη «δική» του τραγωδία στο Μάτι πως δεν έχει καμία ευαισθησία και καμία ενσυναίσθηση για τον πόνο και τη δυστυχία των απλών ανθρώπων.

Μοιραία, η μόνη πολιτική δύναμη στην οποία «πέφτει ο κλήρος» να φέρει τη χώρα ξανά σε πορεία ανάταξης είναι το ΠΑΣΟΚ: ιστορικά, ούτε αποτελεί έκφραση του «κατσαπλιαδισμού», ούτε αποτελεί υβρίδιο τερατογένεσης του σταλινισμού. Αντιθέτως, έχει στο ενεργητικό του το ότι έφερε την ισονομία στην Ελλάδα, στερεώνοντας τη δημοκρατία. Είναι η μόνη δύναμη στην οποία «πέφτει ο κλήρος» να προωθήσει την εκσυγχρονιστική εξυγίανση της ελληνικής κοινωνίας.

Όχι μόνο δεν το βαραίνει το άγος των σύγχρονων απογόνων του Πρωτοπαπαδάκη ή του Ζαχαριάδη, αλλά είναι η μόνη πολιτική δύναμη που μπορεί να εκφράσει, στις σύγχρονες συνθήκες, το εκσυγχρονιστικό πνεύμα του βενιζελισμού, τη φιλολαϊκή εκδοχή της προόδου, την πολιτικά φιλελεύθερη και κοινωνικά δίκαιη Ελλάδα.

Και όσο πιο γρήγορα και πληρέστερα το συνειδητοποιήσει και το ίδιο, τόσο πιο καλό θα είναι για τη χώρα.

Ο Κωνσταντίνος Γάτσιος είναι καθηγητής, πρώην πρύτανης στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, υποψήφιος βουλευτής στον Νομό Ιωαννίνων με το ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής.