Κώστας Τσαούσης

Παλιές, πολύ παλιές θα συμφωνήσω δίχως δεύτερη σκέψη μαζί σας αλλά... Αχ, αυτό το ελληνικής πατέντας «αλλά» που βρίσκει εφαρμογή παντού και πάντα επιβεβαιώνοντας την διαχρονική επικαιρότητα των πραγμάτων.

Ο Δημήτρης Μαρούδας – μια χρήσιμη πληροφορία για τους νεώτερους αναγνώστες - ήταν ένας από τους παλαιότερους και πιο αγαπημένους συνεργάτες του Ανδρέα Παπανδρέου. Το 1974 ανέλαβε το Γραφείο Τύπου του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος (ΠΑΣΟΚ) και το 1978 τη διεύθυνση της κυριακάτικης «Εξόρμησης». Διετέλεσε υφυπουργός Προεδρίας της Κυβερνήσεως (Οκτώβριος 1981 – Ιούνιος 1985), κυβερνητικός εκπρόσωπος και αναπληρωτής υπουργός Προεδρίας της Κυβερνήσεως (Ιούνιος 1988 - Ιούλιος 1989).

Η περίφημη δήλωση του για την κατάρριψη των δορυφόρων έγινε σε αυτό το χρονικό διάστημα, στο διάστημα της δεύτερης και τελευταίας κυβερνητικής θητείας του παλαίμαχου δημοσιογράφου. Ήταν δίχως άλλο ένα κρίσιμο διάστημα για την τύχη της ελεύθερης ραδιοφωνίας και τηλεόρασης και ο Μαρούδας ήταν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος που χρειαζόταν και το τότε ΠΑΣΟΚ υπό την ηγεσία του Ανδρέα Παπανδρέου αλλά και ένα πρόσωπο της εποχής του. Με άλλα λόγια, ο Μαρούδας δεν υπηρετούσε απλώς τις ανάγκες της εποχή του αλλά ήταν και το πρόσωπο που εξέφραζε τις αξίες της.

Άλλωστε πάντα κάπως έτσι συμβαίνει στις υποθέσεις της εξουσίας. Κάτω από προϋποθέσεις ο Μαρούδας του 2016 θα μπορούσε να ήταν ο υπουργός Επικρατείας (αρμόδιος για τα media) Νίκος Παππάς αλλά και ο υπουργός Υποδομών Χρήστος Σπίρτζης – δύο σε ένα. Και οι δύο τους εκφράζουν την απόλυτη γραμμή της κομματικής νομιμότητας στην αντιπαράθεση της κυβέρνησης με τα media. Οι δικοί τους «δορυφόροι» είναι ο αριθμός των αδειών για τα κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας, η... αχρησία του Εθνικού Συμβούλιου Ραδιοτηλεόρασης (ΕΣΡ) κ.λπ. Σε κάθε περίπτωση όμως κρατούν το ίδιο αφήγημα – από παντού έρχονται «εχθροί»!!! Επί Μαρούδα ήταν τα «ξένα συμφέροντα», επί ΣΥΡΙΖΑ ο εχθρός είναι... γηγενής και ακούει στο όνομα διαπλοκή.

Με άλλα λόγια, οι Παππάς – Σπίρτζης εκφράζουν μόνο και μόνο αυτήν την περίοδο και τις σκοπιμότητες της. Μετά πιθανότατα να μην είναι καθόλου απαραίτητοι. Μπορεί και να σκορπίσουν ο ένας για παράδειγμα μετατίθεται σε παραγωγικό υπουργείο (το ποιο ακριβώς θα εξαρτηθεί από τις συμφωνίες με τους Κινέζους) και ο άλλος να περιοριστεί στα καθήκοντα του ως βουλευτής της Β΄ Αθηνών. Ειπαμε, πρόσωπα μιάς εποχής – ή και απλώς μιας φάσης...