Κώστας Τσαούσης

Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων αγνοούν ακόμη και το όνομα του Μένιου Κουτσόγιωργα, ενός στενού και πιστού συνεργάτη του ηγέτη του ΠΑΣΟΚ Ανδρέα Παπανδρέου που συνέβαλε με τις επιλογές του – επιλογές ακραίας πόλωσης- να κερδηθεί και μια δεύτερη μετά το 1981 εκλογική αναμέτρηση.

Ο Μένιος του Ανδρέα, λοιπόν, στις εκλογές του Ιουνίου 1985 είχε σηκώσει ψηλά το λάβαρο ενός αχαλίνωτου πολιτικού λαϊκισμού, ορίζοντας ο ίδιος το περιεχόμενο της σύγκρουσης ανάμεσα στις δυνάμεις του φωτός και τις δυνάμεις του σκότους… Στις τελευταίες ήταν η επάρατος Δεξιά, οι ελίτ, οι αθηναίες κυράτσες της καλής κοινωνίας, ενώ στην άλλη πλευρά, η οικοδέσποινα ήταν η Αυριανή του συγκροτήματος του Ταύρου των αδελφών Κουρή που μεταξύ άλλων είχε βάλει στο καθημερινό της μενού, τον Λεωνίδα Κύρκο - ο κολαούζος της Δεξιάς όπως τον χαρακτήριζαν οι αρθρογράφοι της- αλλά και τους ψευτοκουλτουριάρηδες του ΚΚΕ Εσωτερικού που της έστεκαν στο λαιμό… Και ο λόγος; Ένας και μοναδικός: Η ηγεσία και τα στελέχη του μικρού κόμματος των ελλήνων ευρωκομμουνιστών πίστευε μετά λόγους γνώσεως ότι το σχήμα «Δεξιάς – Αντιδεξιάς» δεν μπορούσε να δουλέψει και να παράγει αποτελέσματα σε μια ελληνική κοινωνία που ασφυκτιούσε από την έλλειψη του εκσυγχρονισμού και της προώθησης των μεταρρυθμίσεων σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής.

Στις μέρες μας, ο Αλέξης Τσίπρας ως γνήσιος κληρονόμος της αγίας τριάδας Κουτσόγιωργα- Τόμπρα- Μαρούδα επαναφέρει στην πολιτική ζωή του τόπου όλο το βαρύ φορτίο της εποχής του ΄85 γνωρίζοντας καλά ότι η στρατηγική της πόλωσης πλήττει και τα ουσιαστικά συμφέροντα των πολιτών αλλά και της ίδιας της χώρας καθώς αφυδατώνει την δημόσια συζήτηση για τα πραγματικά προβλήματα της επόμενης μέρας στήνοντας σκιάχτρα για να τροφοδοτήσει φοβίες και ανασφάλειες…

Το ΄85 ήταν η «επάρατος Δεξιά». Σήμερα, είναι ο «νεοφιλελεύθερος Μητσοτάκης» και από κοντά ο Βέμπερ και τα άλλα παιδιά.

Η κυβέρνηση Τσίπρα με μια πλειοψηφία δανεικών βουλευτών ή βουλευτών με σύμβαση leasing αρνείται ή και αδυνατεί να μιλήσει και να παρουσιάσει την δική της πολιτική για την επόμενη μέρα – την πολιτική της με το προοδευτικό πρόσημο όπως επιμένει να την χαρακτηρίζει που έρχεται να απαντήσει στη βάση των δεδομένων και των προκλήσεων της δικής μας εποχής. Και οι απαντήσεις αυτές χρειάζεται να υπερβαίνουν τον στενό ορίζοντα των προεκλογικών ψευδώνυμων κοινωνικών παροχών και των κάθε λογής επιδομάτων.

Με άλλα λόγια, μια πραγματική προοδευτική πολιτική για τα συμφέροντα των πολιτών και του τόπου οφείλει να δίνει πρακτικές απαντήσεις στο πεδίο του 21ου αιώνα και όχι να λοξοκοιτά στο ιδεολογικό παρελθόν του 19ου και 20ου αιώνα.