Κώστας Τσαούσης

Ο Μπρέζνιεφ και η κομματική- κρατική νομενκλατούρα είχαν διαμορφώσει ή αποδεχθεί την διαμόρφωση μιας δικής τους πραγματικότητας σε αντίθεση με την ψυχρή πραγματικότητα της κοινωνίας και της χώρας.

Την εποχή του Μπρέζνιεφ θυμήθηκα διαβάζοντας την βαρυσήμαντη ομιλία του 72χρονου βετεράνου του κομμουνιστικού κινήματος, αντιπροέδρου της κυβέρνησης και υπουργού Οικονομίας & Ανάπτυξης Γιάννη Δραγασάκη στην εκδήλωση για τη συμπλήρωση ενός έτους λειτουργίας του Εquifund. Ο στενός συνεργάτης του Αλέξη Τσίπρα θυμήθηκε – την ίδια ώρα της μεγάλης αποθέωσης της Αριστεράς των κολλητών στην Βουλή- να αναδείξει τις κατά την άποψη του «δύο γραμμές» – τα «δύο σχέδια για την οικονομία και την κοινωνία» μέσα από την πολεμική του προς τον ολοκληρωτικό νικητή της 3ης κάλπης του Μαΐου Κυριάκο Μητσοτάκη.

Τώρα το πώς δένει η Αριστερά των κολλητών με το λεγόμενο αναπτυξιακό σχέδιο της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑplus είναι ένα μεγάλο ανέκδοτο με τα γέλια να φθάνουν από το κέντρο της Αθήνας στις εγκαταστάσεις του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού αλλά και στις πίστες του Διεθνούς Αεροδρομίου των Σπάτων για να μεταφερθούν μέχρι πάνω στα κράσπεδα της Εγνατίας Οδού και το Λιμάνι της Αλεξανδρούπολης.

Αλλά, για να διαβάσουμε μαζί το τι είπε ο σύντροφος Γιάννης: «Άκουσα εχθές τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας να αναφέρει ότι το πραγματικό δίλημμα των εκλογών είναι τι ανάπτυξη θα έχουμε, δηλαδή, αν θέλουμε μία ανάπτυξη για όλους ή μια μιζέρια στην οποία μοιράζουμε τη φτώχεια μας.

Αυτό βέβαια είναι ένα επικοινωνιακό σχήμα χωρίς πραγματικό περιεχόμενο. Το πραγματικό δίλημμα είναι αν θα έχουμε μια ανάπτυξη διατηρήσιμη, δίκαιη, χωρίς αποκλεισμούς, μια ανάπτυξη που θα εναρμονίζεται με τους Στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης του ΟΗΕ. Ή θα έχουμε μια μεγέθυνση σαν αυτή που είχαμε στο παρελθόν, η οποία ήταν άναρχη, αποσπασματική, άνιση και για τους λίγους, που δεν ήταν διατηρήσιμη και οδήγησε σε μια τεράστια κρίση. Γύρω από αυτό το δίλημμα πρέπει να αρχίσουμε τη σκέψη μας, πώς θα επιταχύνουμε την ανάπτυξη, πώς θα την κάνουμε, βιώσιμη, δίκαιη, πώς τα οφέλη της θα φτάσουν σε όλους. Και αυτό εξαρτάται από την πολιτική που εφαρμόζουμε».

Ευτυχώς που ο σύντροφος μας διαφώτισε και δεν θα πέσουμε στην παγίδα του Μητσοτάκη. Να είναι καλά! Του το χρωστάμε και είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι οι πολίτες πολύ σύντομα θα ανταποδώσουν τη χάρη! Λίγο υπομονή – ο Ιούλιος είναι προ των πυλών.