"Καλως όρισες Αφέντη. Ο τόπος που ήρθες είναι καλός. Αλλά πατάς στα σκ...!"

Με αυτά τα λόγια υποδέχτηκε ο Θόδωρος Κολοκοτρώνης τον Ιωάννη Καποδίστρια.

Μετά από λίγο, ο μεν πρώτος φυλακίστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο,  ο δε δεύτερος …δολοφονήθηκε διά τελείως ασήμαντον αφορμήν!
 
Με αυτά τα λόγια υποδέχομαι και εγώ τον … νέο Όθωνα. Δεν συγκρίνω τον Όθωνα με τον Καποδίστρια (έναν μεγάλο Έλληνα που θυσίασε τα πάντα και περιφρόνησε δόξες και μεγαλεία για να τον «καθαρίσουν» οι Έλληνες).

Αντιμετωπίζω όμως τον αξιότιμο κύριο Ράιχενμπαχ, που ως σύγχρονος «πρίγκηψ», επελέγη από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις για συγκροτήσει Κράτος (δεν μιλώ για ανασυγκρότηση γιατί αυτό που ζήσαμε τα τελευταία 40 χρόνια ήταν σκέτο… παρακράτος).
 
Στηρίζω πολλές ελπίδες ("τρέφω" για να το πω καλύτερα) στο ευρωπαϊκό σχέδιο ανα-συστάσεως ελληνικού Κράτους (για ανασύσταση μπορώ να μιλάω γιατί τιμώ τους πατριωτικούς αγώνες των Ελλήνων που οδήγησαν σε αυτήν, παρά τις θεωρίες ότι και αυτοί ακόμα ήταν απλά «ταξικοί»).
 
Δεν έχω και άλλες ελπίδες πια. Έλληνες πρόδωσαν αξίες, πλαστογράφησαν την Ιστορία, βίασαν τη Θρησκεία, προσκύνησαν τα χρήματα, ξεζούμισαν όποιον έβρισκαν πιο αδύναμο από τους ίδιους… Έλληνες οικοπεδοφάγοι κατέκαψαν τα δάση της χώρας τους, τεμπέλιασαν και κατέκλεψαν όπως δεν θα τολμούσε ούτε στην Ουγκάντα κανείς να κάνει.

Νόμος στην Ελλάδα «όπως οι άλλοι, έτσι και εμείς».
 
Δεν βρίζω τους Έλληνες. Τιμώ εκείνους τους έντιμους, τους αξιοπρεπείς, τους εργατικούς και εγκάρδιους Έλληνες  που άλλοι τους σπιλώνουν δεκαετίες και αιώνες τώρα. Αυτούς που περιμένουν την Αναγέννηση του έθνους…
 
Ο κ.Ράιχενμπαχ, δεν ξέρω αν είναι καλός και ικανός άνθρωπος, δεν γνωρίζω δια να ομιλώ. Έχει μια δουλειά να κάνει και θα κριθεί για αυτήν: να φτιάξει κράτος όπου οι πολίτες να προκόβουν. Θεσμούς που θα λειτουργούν. Κανόνες που θα ισχύουν.
 
Όποιος δεν τα αντέχει αυτά, δεν δικαιούται «να το παίζει» αγανακτισμένος. Μόνο στην Ελλάδα δεχόμαστε και ανεχόμαστε τόση κατάντια. Αν ο κ.Ράιχενμπαχ τα αλλάξει αυτά, δέχομαι να πληρώσω το κόστος (μια ζωή «ξηλωνόμουν» και φτώχαινα για να διοικούμαι από άχρηστους που υπηρετούσαν χυδαία τα μικρά και μεγάλα συμφέροντα).
 
Αν αποτύχει, τότε και πάλι θα έχω όφελος: θα πρέπει να εμπιστευτούμε εξ ανάγκης όλοι τους Έλληνες και τον εαυτό μας.

Ίσως καταλάβουμε ότι όλοι εμείς που ζούμε μαζί εδώ στον ίδιο τόπο, εκτός από το να μοιραζόμαστε το όνομα «Έλληνες», έχουμε ανάγκη να πάμε όλοι μαζί καλύτερα. «Ο θάνατός σου» δεν θα είναι τότε «η ζωή μου» αλλά και δικός μου θάνατος. Το να τρώμε τις σάρκες μας και να βγάζουμε το μάτι του διπλανού για να μη προλάβει να μας φάει μια θέση  στον ήλιο ή… στο λεωφορείο, καταδίκασε εμάς και τα παιδιά μας.
 
Και αν αποτύχει, δεν θα φταίει ίσως καν αυτός. Ίσως φταίει περισσότερο πως «πατάει στα σκατά».

Αν «αυτά» αλλάξουν, τότε όλοι θα μπορούμε να «πατάμε» καλύτερα...