Μάκης Πολλάτος

Ενα μεγάλο πρόβλημα για τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας είναι η λεγόμενη εργασιακή εμπειρία. Όταν οι εργοδότες ζητούν από τους υποψήφιους εργαζόμενους να έχουν «ψηθεί» στο εργασιακό περιβάλλον, να γνωρίζουν τα μυστικά της δουλειάς και αποκλείουν εκ των προτέρων όσους θεωρούν ότι δεν είναι έτοιμοι να αναλάβουν τα καθήκοντά τους. Σε μια εποχή όμως που ο κανόνας για την πλειονότητα των νέων τείνει να γίνει η εργασία των €500-600, που ωράριο δεν υπάρχει, που η εργασία-λάστιχο πληρώνεται με την ώρα, είναι πρόκληση να θέλεις να πείσεις ότι η λύση είναι η δωρεάν εργασία.

Προφανώς δεν είναι εύκολο να καταργηθεί η άσκηση ή η πρακτική που σε κάποιες περιπτώσεις ισχύει για συγκεκριμένο, πολύ περιορισμένο χρονικό διάστημα ενός ή δύο μηνών. Ο έλεγχος όμως πρέπει να γίνεται ώστε να τσεκάρεται ο εργοδότης και να μην γίνεται η πρακτική το πρόσχημα για διαρκή ανανέωση εργαζόμενων που δεν πληρώνονται αλλά προσφέρουν εθελοντική εργασία. Εκτός κι αν αυτοί που μπορούν νομίζουν ότι μπορούν να θεσμοθετήσουν κάποιου είδους σύγχρονο σκλαβοπάζαρο με ανθρώπους που δουλεύουν, πολλές φορές ατέλειωτες ώρες, χωρίς να αμείβονται.

Αντιθέτως, σε μια εποχή που η οικονομία πρέπει να αναπτυχθεί και όλοι προσδοκούν τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, πρέπει να γίνει ό,τι είναι δυνατόν για να είναι οι θέσεις καλοπληρωμένες. Προφανώς δεν είναι ανόητοι εκείνοι οι εργοδότες που εκτός από καλούς μισθούς, δίνουν πρόσθετα κίνητρα όπως τα bonus και οι έκτακτες παροχές με τις οποίες επιβραβεύουν τους υπαλλήλους τους. Για τη δημιουργικότητα, τη συνέπεια, την διάθεση και την αποτελεσματικότητα, η ανταμοιβή θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη.

Κι αν η Ελλάδα φιλοδοξεί να φέρει πίσω τους πλέον των 500.000 νέων που μετανάστευσαν τη δεκαετία της κρίσης, η λύση είναι η αύξηση των αποδοχών και των μισθών που από το 2009 συμπιέζονται προς τα κάτω. Οχι η δωρεάν, εθελοντική εργασία που θα δημιουργήσει νέους που θα λένε κι ευχαριστώ εάν είναι τυχεροί κι αντί για κανονικό μισθό παίρνουν ένα επίδομα τύπου χαρτζιλίκι από το αφεντικό.