Μάκης Πολλάτος

Ο κόσμος κινείται και αλλάζει γρήγορα. Μόνο θλίψη προκαλεί η αυτοαναφορικότητά μας που σε πολλές περιπτώσεις τείνει να μοιάζει με αυτισμό. Τι συζήτηση έγινε πραγματικά στις δύο τελευταίες προεκλογικές περιόδους για την Ελλάδα στο μέλλον, το τι πρέπει να αλλάξει, τι πρέπει να βελτιωθεί, τι να ακυρωθεί και τι να σβηστεί;

Πόσο σοφότεροι γίναμε για τις πραγματικές επιδιώξεις των κομμάτων και πόσο ουσιαστική ήταν η συζήτηση για τις επιδιώξεις εκείνων που κρατούν τα κλειδιά για το κοινό μας μέλλον;

Θα αλλάξει άραγε το μείγμα της φορολογικής πολιτικής για να μην πληρώνουν φόρους μόνο οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι όπως δείχνουν τα στοιχεία; Η φοροδιαφυγή δεν δείχνει να μειώνεται, η κρυφή οικονομία της «φαβέλας» όλο και επεκτείνεται, οι μεγάλοι όμιλοι μοιάζει σαν να καταφέρνουν να αποφεύγουν τους φόρους που αναλογούν στα έσοδά τους και οι πολυεθνικές τελικά δεν φορολογούνται σε καμία από τις χώρες που δραστηριοποιούνται.

Θα βρεθούν τα εργαλεία για να εξορθολογιστούν προς τα κάτω οι τιμές των ενοικίων ώστε ο πολύς κόσμος να μπορεί να εξασφαλίζει μια στέγη χωρίς να ξεπαραδιάζεται; Θα αντιμετωπιστεί η ακρίβεια στα βασικά καθημερινά προϊόντα που κάθε μέρα όλο και πιο πολύ μοιάζει να πωλούνται σαν να είναι είδη πολυτελείας;

Ο τουρισμός μοιάζει να είναι μια κάποια λύση. Ομως ποιους αφορά τελικά; Τους λίγους που έχουν τις μεγάλες μονάδες φιλοξενίας, εστίασης και διασκέδασης ή τους εργαζόμενους που ιδρώνουν καθημερινά για να εξυπηρετούν τις ορδές των τουριστών χωρίς πρόσωπο;

Το σύστημα υγείας θα μεταρρυθμιστεί ώστε να γίνει πιο φιλικό προς τους ασθενείς, πιο ανθρώπινο και τελικά πιο αποτελεσματικό ή θα παραμείνει μια βαβέλ που για να λύσεις το επιτακτικό πρόβλημά σου θα πρέπει να βρεις ανθρώπους με προσβάσεις στις κλειστές ομάδες των επαγγελματιών υγείας ή να καταβάλλεις κολοσσιαία ποσά; Τα σχολεία θα προσαρμοστούν στις ανάγκες για δημιουργία ολοκληρωμένων πολιτών, η δημόσια εκπαίδευση θα βελτιωθεί ή θα συνεχιστεί το καθοδικό σπιράλ που κάνει τους γονείς να συνειδητοποιούν ότι κάθε χρόνο όλο και χειροτερεύει και τελικά μόνο αν πληρώσεις πολύ ακριβά μπορείς να διεκδικήσεις καλύτερες υπηρεσίες για να μορφωθούν τα παιδιά μας;

Οι πολιτικοί στο σύνολό τους -γιατί πάντα υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις- ενδιαφέρονται κυρίως για να τελειοποιήσουν τις μεθόδους προσέλκυσης ψηφοφόρων. Οι καινούριες, ριζοσπαστικές ιδέες είναι σε δραματική έλλειψη, όλο και λιγότεροι φαίνεται να θέλουν να σπάσουν αβγά και να ταρακουνήσουν το κατεστημένο. Τα παλαιά συνθήματα ακόμη ψάχνουν να αποκτήσουν περιεχόμενο και ανθρώπους να τα μετουσιώσουν σε πράξεις. Και σε έναν κόσμο που κινείται με ταχύτητες ενός κλικ σε μια οθόνη που είναι σχεδόν κολλημένη στην παλάμη μας, όλα είναι εύκολο να αλλάξουν κάθε δευτερόλεπτο, χωρίς να υπάρχουν σταθερές, εμπιστοσύνη και ντομπροσύνη.

Ας είναι. Οι άνθρωποι προσαρμόζονται, οι ψηφοφόροι επιλέγουν συνήθως το μικρότερο κακό και η λαϊκή ετυμηγορία έχει αποδειχθεί ότι είναι σοφή κι όποτε δεν είναι διορθώνεται εύκολα στις επόμενες κάλπες. Η ψήφος άλλωστε πια δεν σημαίνει ιδεολογική πρόσδεση στο κόμμα που επιλέγουμε, ο «γάμος» με το κόμμα που ακολουθούμε είναι μια ξεπερασμένη κοινωνική σύμβαση αφού πλέον το άτομο είναι πανίσχυρο, όσα συμβαίνουν ήταν σχεδόν μαθηματικά βέβαιο ότι θα συμβούν, τα λάθη μας είναι δικαίωμά μας να τα κάνουμε και -σχεδόν- πάντα υπάρχει η επόμενη φορά για να τα διορθώσουμε.

Γι΄αυτό σας λέω πατριώτες, καλό βόλι!