Εθνικό πένθος και ζεϊμπέκικα

Από την κολοσσιαία φυσική καταστροφή που προκάλεσαν οι πυρκαγιές που δεν έσβηναν επί δύο εβδομάδες στη Ρόδο, στον άδικο θάνατο των δύο πιλότων του Canadair που συνετρίβη στην Κάρυστο, μέχρι τους δύο θανάτους από τις φωτιές στη Μαγνησία και τον βομβαρδισμό του στρατοπέδου πυρομαχικών στη Νέα Αγχίαλο από τα εν υπαίθρω αποθηκευμένα πυρομαχικά.

Από πού να ξεκινήσεις, από πού να το πιάσεις και πού να τ' αφήσεις.

Είναι δυνατόν να αφήνονται βόμβες, ρουκέτες και δεν ξέρω εγώ πόσα άλλα πυρομαχικά σε εξωτερικό χώρο, επί της ουσίας χωρίς πραγματική προστασία; Κι αν αυτό αποκαλύφθηκε ότι συνέβαινε στο στρατόπεδο πυρομαχικών της 111 Πτέρυγας Μάχης, τη δεύτερη μεγαλύτερη μονάδα της Πολεμικής Αεροπορίας, τι ακριβώς συμβαίνει σε άλλες μονάδες; Οσοι παιρνούν από το αεροδρόμιο των Μεγάρων είμαι σίγουρος ότι έχουν δει πανάκριβα στρατιωτικά ελικόπτερα να είναι παρκαρισμένα έξω. Πανάκριβα οπλικά συστήματα, αγορασμένα από το υστέρημα του ελληνικού λαού, εκτεθειμένα στις πολύ υψηλές θερμοκρασίες το καλοκαίρι και στον πάγο τον χειμώνα, λες και είμαστε ανίκανοι ή δεν μπορούμε να φροντίσουμε να κατασκευάσουμε τα υπόστεγα για να σταθμεύουν τα ελικόπτερα αυτά.

Για άλλη μια χρονιά, παρά την προετοιμασία και τις ανακοινώσεις ότι το κράτος έχει φροντίσει για τον μεγαλύτερο στόλο αεροπυρόσβεσης όλων των εποχών, οι φωτιές κατέκαψαν μια έκταση μεγαλύτερη από το νησί της Νάξου. Δεν είναι και μικρή η καταστροφή. Και πιθανώς δεν είναι αμελητέες οι ελλείψεις σε υλικά, μέσα και ανθρώπινο δυνάμικο. Το πού είναι οι πυροσβέστες, το γιατί δεν έχουν σύγχρονα συστήματα κατάσβεσης, καινούρια, επαρκή και ετοιμοπόλεμα πυροσβεστικά οχήματα, το αφήνω στους αρμόδιους να το απαντήσουν. Που είμαι σίγουρος ότι θα το πράξουν άμεσα και ταχύτατα. Για να σβήσουν οι φωτιές χρειάζεται θέληση, οργάνωση, διάθεση και προετοιμασία. Οι πιλότοι, οι τεχνικοί των αεροσκαφών, ελικοπτέρων και των πυροσβεστικών οχημάτων είμαι σίγουρος πως κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν. Αλλά χρειάζεται προετοιμασία, σχέδιο και ενσυναίσθηση αντί για συνεχή μεγάλα λόγια και διακηρύξεις περί της ετοιμότητας.

Σε επίπεδο συμβολισμών, κρίνονται επίσης οι ηγήτορες. Οπως ο Νότης Μηταράκης, τέως υπουργός Δημόσιας Τάξης -άρα πολιτικός προϊστάμενος της Αστυνομίας και της Πυροσβεστικής- που επέλεξε να κάνει τριήμερες διακοπές αντί να ασχοληθεί με την οργάνωση και την επίλυση προβλημάτων, όσο κι αν το αρμόδιο υπουργείο είναι πλέον το Πολιτικής Προστασίας. Απομακρύνθηκε άμεσα αφού περισσότερο απ' όλα στον ένα μήνα της υπουργίας του φάνηκε ότι προτεραιότητα είχε το όραμά του για δημιουργία έφιππης αστυνομίας και να εξασφαλίσει χαλάρωση όσο ο «μουτζούρης« ήταν στα χέρια του Βασίλη Κικίλια.

Κάτι αντίστοιχο συνέβη και με τον περιφερειάρχη Γιώργο Πατούλη που ενδιαφερόταν βασικά για παράτες, χορούς, συναυλίες και λοιπά, παρά για την ουσία των προβλημάτων της Αττικής. Και σε ώρα εθνικού πένθους ούτε σκέφτηκε ότι δεν πρέπει να ρίχνει ζεϊμπεκιές στο περιστύλιο του Ζαππείου. Ο χορός του απερχόμενου περιφερειάρχη Γιώργου Πατούλη δεν έγινε απλώς την ώρα που φωτιές μαίνονταν αναξέλεγκτες αλλά την ώρα εθνικού πένθους για τους θανάτους του σμηναγού Χρήστου Μουλά και του ανθυποσμηναγού Περικλή Στεφανίδη. Προφανώς δεν ήταν το μοναδικό ατόπημα του Γιώργου Πατούλη αλλά ήταν το τελευταίο λάθος που έπρεπε να τιμωρηθεί παραδειγματικά.

Το ερώτημα είναι αν οι υπόλοιποι υπουργοί, γενικοί γραμματείς και λοιποί εμπλεκόμενοι με την ορθή λειτουργία του κρατικού μηχανισμού θα αντιληφθούν τα καθήκοντα και τις βαριές υποιχρεώσεις τους σε όλα τα πεδία όπου δραστηριοποιούνται προτού έχουμε νέες καταστροφές και συζητούμε πάλιο εκ των υστέρων.