Μάκης Πολλάτος

Είναι εντυπωσιακό ότι, για παράδειγμα, επενδύουν τα χρήματα που δηλώνουν σε τράπεζες του εξωτερικού, σε ξένα ομόλογα, σε ακίνητα και συνήθως καταφέρνουν να μεγιστοποιούν τις αποδόσεις τους. Κι έπειτα περιμένουν από τους πολίτες να δείξουν εμπιστοσύνη στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα...

Για ακόμη μια χρονιά δεν υπάρχουν απαντήσεις στο «πόθεν» απέκτησαν οι εύποροι εθνοπατέρες τις περιουσίες τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ντε και καλά πρέπει να υπάρχει κάτι ύποπτο. Όμως από τη δημοσίευση των πόθεν έσχες προκύπτει συνήθως ένα συμπέρασμα: Οι περισσότεροι βουλευτές με την πάροδο των ετών αυξάνουν τα εισοδήματά τους. Άρα η αποκαλούμενη βουλευτική αποζημίωση προσφέρει έσοδα για να μπορούν οι εθνοπατέρες να επενδύουν στο εξωτερικό, να πηγαίνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία, να αυξάνουν την ακίνητη περιουσία που δηλώνουν στο έντυπο Ε9. Κατά συνέπεια δεν αντέχουν στην κριτική οι διαμαρτυρίες ορισμένων ότι δήθεν δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα και άρα πρέπει να ασκούν κι άλλες επαγγελματικές δραστηριότητες παράλληλα με την ενασχόλησή τους με τα πολιτικά πράγματα.

Για ακόμη μια χρονιά αναρωτιόμαστε αν το ΣΔΟΕ και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί του υπουργείου Οικονομικών και της ΑΑΔΕ έχουν διασταυρώσει την προέλευση των εισοδημάτων που δηλώνουν οι πολιτικοί μας, διότι, όπως και να ναι δεν γίνεται να εντοπίζονται υπουργοί που ξεχνούν να δηλώσουν ακίνητα, καταθέσεις, συμμετοχή σε επιχειρήσεις ή άλλα περιουσιακά στοιχεία και όλα να λύνονται με μια απλή διορθωτική κίνηση και με μια δήλωση περί... λάθους στο πόθεν έσχες που θα ανανεωθεί.

Αν το σύστημα που αφορά τους βουλευτές είναι διάτρητο ή έστω... ατελές, πώς μπορεί το πολιτικό σύστημα να απαιτεί από τους απλούς πολίτες να δηλώνουν τα εισοδήματά τους και να μην αποκρύπτουν φορολογητέα ύλη; Πόσο μακριά μπορεί να μας πάει ένα σύστημα που σχεδόν όλοι γνωρίζουν (ή υποψιάζονται) ότι σχεδόν όλοι κρύβουν εισοδήματα;

Τι νομίζετε ότι σκέφτεται ένας πολίτης βλέποντας ότι αυτό που πετυχαίνουν οι ευρωβουλευτές είναι η απόλυτη οικονομική καταξίωση με εξαφήφιους ή επταψήφιους τραπεζικούς λογαριασμούς έπειτα από λίγα χρόνια στις Βρυξέλλες;

Τι άλλο παρά στην απαξίωση του πολιτικού συστήματος με όσους κινδύνους συνεπάγεται αυτό για τη Δημοκρατία συντελεί η διαπίστωση πως είτε πρόκειται για αριστερούς, είτε για δεξιούς ή κεντρώους, το βασικό τους μέλημα είναι η τσέπη και η προσπόριση κερδών στα κομματικά ταμεία;

Τι συμπέρασμα βγάζει κανείς βλέποντας -για παράδειγμα- τον Γιάννη Βαρουφάκη να πολλαπλασιάζει τα εισοδήματά του μετά την αποχώρησή του από το υπουργείο Οικονομικών, σε μια χρονική συγκυρία που λόγω των χειρισμών που έκανε από κοινού με τον Αλέξη Τσίπρα η χώρα βρέθηκε στο χείλος της καταστροφής και οι πολίτες κλήθηκαν να πληρώσουν τα σπασμένα ύψους δισεκατομμυρίων ευρώ με νέους φόρους και αύξηση του χρέους ως αποτέλεσμα των εγκληματικών πολιτικών που ακολουθήθηκαν;

Πόσο πειστική είναι η απάντηση του Γιάννη Βαρουφάκη ότι τα μεγάλα «ξένα» εισοδήματα που δηλώνει προέρχονται από τα βιβλία -όπου εξιστορούσε πώς η Ελλάδα έφτασε στην άβυσσο ενώ ήταν υπουργός-και την εργασία του, κυρίως από διαλέξεις για τα perpetual bonds, τα IOU's και την στρατηγική ρήξης με τους Ευρωπαίους; Κι αν περηφανεύεται ότι πληρώνει «μεγάλο φόρο» είμαι σίγουρος ότι γνωρίζει ότι το ίδιο -αν όχι υψηλότερο- ποσοστό φορολογίας ισχύει για όλους τους συνεπείς φορολογούμενοι που αγωνιούσαν μην τυχόν η χώρα καταστραφεί αλλά δεν είχαν τη δυνατότητα ούτε και την πρόσβαση στα media που θα τους επέτρεπε να βγάλουν χρήματα εξιστορώντας τις περιπέτειες και τους καημούς τους...

Τι να πει κανείς για τον Ευκλείδη Τσακαλώτο που εμπιστεύεται τους κόπους μιας ζωής σε ξένους επενδυτικούς οίκους τους οποίους κατά τα άλλα αντιπαλεύει σαν γνήσιος αριστερός, τον Δημήτρη Παπαδημούλη που κατάφερε να μεγαλώσει την περιουσία του αποταμιεύοντας όσο ζει στην... εξορία των Βρυξελλών ή τον Πάνο Καμμένο που για να εξασφαλίσει τα προς το ζειν έφτασε στο σημείο να δανειστεί από την υπέργηρη μητέρα του;

Φτωχολογιά, για σένα κάθε μου τραγούδι, που θα έλεγε και ο σερ Μπιθί...