Μάξιμος Χαρακόπουλος

Δυστυχώς, η πραγματικότητα καταδεικνύει ότι ένα τμήμα των μουσουλμάνων αντιλαμβάνεται τη θρησκευτική του πίστη ως ταυτότητα, η οποία υπερτερεί των νόμων, των αξιών και των ηθικών κανόνων των χωρών στις οποίες ζουν. Και αυτοί οι άνθρωποι είναι έτοιμοι, είτε κατά μόνας είτε εντασσόμενοι σε εξτρεμιστικές ισλαμιστικές οργανώσεις, να σπείρουν ανεξέλεγκτα τον θάνατο. Τα μέλη αυτών των οργανώσεων, όπως το Ισλαμικό Κράτος, το οποίο υποτίθεται ότι εξαλείφθηκε στη Συρία, μπορεί να είναι μετανάστες από την Αφρική ή την Ασία, αλλά κάλλιστα μπορεί και να κατάγονται από τη Ρωσία ή τα Βαλκάνια, όπως ο δολοφόνος του δασκάλου στην Γαλλία και ο τρομοκράτης της Βιέννης. Ακόμη πιο ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι η ριζοσπαστικοποίηση και η ένταξη στο εξτρεμιστικό Ισλάμ γίνεται και από νέους που έχουν γεννηθεί σε ευρωπαϊκή χώρα, έχουν λάβει ευρωπαϊκή παιδεία, έχουν γευθεί τα αγαθά της ελευθερίας που παρέχει η ΕΕ σε όλους τους πολίτες της. Και αυτοί αντί να ενταχθούν ομαλά στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, αντί να συνδράμουν στον εμπλουτισμό της ευρωπαϊκής κουλτούρας, στρέφονται συλλήβδην εναντίον των αξιών και των αρχών της Ευρώπης. 

Τα δεδομένα αυτά δεν μπορεί παρά να σημάνουν συναγερμό στις ευρωπαϊκές κοινωνίες και κυρίως στις πολιτικές ηγεσίες των ευρωπαϊκών κρατών, που έχουν υποχρέωση να εξασφαλίζουν την ελευθερία και την ασφάλεια για το σύνολο των πολιτών που ζουν στην επικράτειά τους. Δεν επιτρέπεται να προχωρήσουν στην παραμικρή υποχώρηση από τις αξίες και τις αρχές που θεμελίωσαν την Ευρώπη που γνωρίζουμε, και οι οποίες κατακτήθηκαν με τεράστιες θυσίες και μετά από οδυνηρές ιστορικές περιπέτειες. Η Ευρώπη πρέπει να παραμείνει Ευρώπη, αν θέλει να επιβιώσει και όχι να βάλει νερό στο κρασί της. Γιατί κάθε υποχώρηση θα σημάνει και ένα βήμα προς τη διάλυση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. 

Τον κίνδυνο, όπως δείχνουν οι αντιδράσεις, τον έχουν αντιληφθεί ήδη πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Η στάση του προέδρου Μακρόν ή του πρωθυπουργού Κουρτς δείχνει ότι πλέον συντελείται μια αφύπνιση, που προκάλεσαν τα φρικτά εγκλήματα στο Παρίσι, στη Νίκαια και στη Βιέννη. Αυτή η στροφή ίσως οδηγήσει και στην αναζήτηση εκ νέου των πραγματικών ευρωπαϊκών πυλώνων, που έχουν λησμονηθεί και παραμερισθεί τις τελευταίες δεκαετίες, δηλαδή της αρχαίας ελληνικής σκέψης, του ρωμαϊκού δικαίου και των χριστιανικών αξιών. Ίσως, πιάνοντας εκ νέου το νήμα, που φάνηκε να έχει κοπεί βίαια, βρούμε και πάλι έναν κοινό βηματισμό για την Ευρώπη του αύριο. 

Αυτή η επιλογή δεν συνεπάγεται την αντίθεση με κάποια θρησκεία στο σύνολό της, και εν προκειμένω στο Ισλάμ. Πρόκειται για ανυποχώρητο αγώνα κατά των εξτρεμιστικών ισλαμιστικών ομάδων, κι αυτό οφείλουν να το αντιληφθούν και οι μουσουλμάνοι, οι οποίοι σε πολλές περιπτώσεις είναι οι ίδιοι θύματα αυτών των ακραίων ομόδοξών τους. Ο αγώνας αυτός, όμως, πρέπει να συμπεριλάβει και όσους ηγέτες παίζουν με την φωτιά και προσδοκούν, υποδαυλίζοντας τα θρησκευτικά μίση, να κερδίσουν πόντους στις διεκδικήσεις τους, όπως συστηματικά κάνει ο πρόεδρος Ερντογάν. Η Ευρώπη έχει, επομένως, έναν ακόμη σοβαρό λόγο να λάβει επιτέλους τα ορθά μέτρα για να τον σταματήσει.