Ματίνα Ηρειώτου

Κάμερες και μικρόφωνα παρατεταγμένα μπροστά στον «γνωστό ποινικολόγο» και εκείνος άρχισε να μιλά σα να επρόκειτο να προβάλει την υπερασπιστική γραμμή για έναν ακόμη πελάτη του, η υπόθεση του οποίου βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος της κοινής γνώμης.

Ο δικηγόρος, και όχι ο άνθρωπος που μόλις είχε ομολογήσει ένα κακούργημα, έστησε μπροστά στις κάμερες το αφήγημά του: Ομολόγησα, ζητώ συγγνώμη, έχω ψυχολογικό πρόβλημα θα ζητήσω βοήθεια. Καμία συντριβή, ούτε μια στιγμή χαμηλωμένο βλέμμα από ντροπή για την ποινική, ηθική, κοινωνική απαξία όσων νωρίτερα είχε ομολογήσει. Ο ποινικολόγος είχε αρχίσει την αγόρευσή του για την υπεράσπιση του Απόστολου Λύτρα. Και για όσους από εμάς δεν είχαμε καταλάβει, ο δικηγόρος έσπευσε να το επισημάνει: «Βλέπετε πόσο αιχμηρός είμαι και για τον ίδιο μου τον εαυτό…»

Πάμε όμως και στην άλλη πλευρά. Η κατάθεση της συζύγου και συναδέλφου του ανέδειξε τη μάχη ανάμεσά τους με εκείνον να κάνει ό,τι μπορεί για να μείνει ατιμώρητος: Της πήρε το κουμπί πανικού για να μη χτυπήσει στην αστυνομία όταν έφτασαν στο σπίτι τους, της αφαίρεσε το κινητό της για τον ίδιο λόγο, σκαρφίστηκε (εντάξει εκεί δεν επέδειξε ιδιαίτερη φαντασία) την πτώση από τις σκάλες, όπως, ας πούμε, ο Αναγνωστόπουλος στα Γλυκά Νερά είχε σκηνοθετήσει άτσαλα ληστεία.

Η κατάθεση του θύματος, που είχε προηγηθεί της δικής του απολογίας, ξεχειλίζει από το φόβο που έζησε (και) αυτή η γυναίκα από έναν σύζυγο «ιδιοκτήτη». Αυτός ο σύζυγος, αφέθηκε ελεύθερος από τη Δικαιοσύνη. Όπως ελεύθερος και ατιμώρητος είχε αφεθεί ο βιαστής μιας 14χρονης που στη συνέχεια έγινε δολοφόνος εντεκάχρονου παιδιού. Και εδώ έρχεται το ερώτημα: Ποιος (και πώς) κρίνει τους κρίνοντες;