Media Club

Μια ζωή με θυμάμαι να φεύγω για να φεύγω. Η πρώτη που ανακαλώ επακριβώς δηλαδή ήταν η κοπάνα από το νηπιαγωγείο! Στόχος; Ενας φούρνος λίγο παρακάτω, κάπου εκεί στα Πατήσια. Συνελήφθην καθ’ οδόν και παραδόθηκα στους οικείους μου που έβαλαν τις φωνές: «Αν είναι ποτέ δυνατόν! Από το νηπιαγωγείο αρχίσαμε;». Ναι, και δεν τελειώσαμε ακόμη, παρότι ο μετεωρίτης μού έδωσε κάποιες ελπίδες ότι θα εκτοξευτούμε σε άλλους πλανήτες χωρίς έξοδα και κυρίως εξηγήσεις. ✖✖✖ Τώρα ήρθε η ώρα να φύγουμε εκτός ΘΕΜΑΤΟΣ! Μεταφορικά και κυριολεκτικά!

Είμαστε για ανώγια ή για καταγώγια; Μετακομίζουμε, όχι επειδή χωρίζουμε, αλλά για να φέρουμε πιο κοντά το «Πρώτο ΘΕΜΑ» με το protothema.gr, μια που η εβδομαδιαία εφημερίδα και η καθημερινή ιντερνετική πρέπει να ενωθούν εις σάρκα μίαν για να έχουμε ζωή. Ευχαριστούμε όλους τους δημοσιογράφους, τους συνεργάτες μας, και ειδικά τους αναγνώστες που μας αξίωσαν να κάνουμε και αυτό το βήμα σε έναν νέο πιο κατάλληλο χώρο για την καινούρια εποχή της δημοσιογραφίας, παρότι κανονικά εδώ που τα λέμε δεν είμαστε για ανώγια, αλλά για καταγώγια

✖✖✖ Μεταφορικά υπό την κυριολεκτική έννοια, μια που μετακομίζουμε… πενήντα μέτρα πιο κάτω, σ’ ένα κτίριο που υποτίθεται ότι θα μας χωράει καλύτερα όλους, παρότι οι εφημερίδες -σύμφωνα με την εμπειρία μου- κάπου σημαδεύονται από τις αλλαγές κτιρίων. ✖✖✖ Προσωπικά, όμως, λατρεύω τις μετακομίσεις, κάτι που μου έχει μείνει από την παιδική μου ηλικία, όταν αλλάζαμε διάφορα διαμερίσματα στην Κυψέλη για λόγους που είναι τόσο ίδιοι όσο και σήμερα! ✖✖✖ Φύγαμε από το νοίκι για να πάμε σε ιδιόκτητο -έπειτα από αντιπαροχή-, αλλά ύστερα από κάτι ατυχή οικογενειακά συμβάντα, και αφού πλήρωσε δηλαδή ο πατέρας μου τρεις φορές το ίδιο σπίτι στην Εφορία, πήγαμε στο δεύτερο -που είχαμε αποκτήσει από κληρονομιά- για να νοικιαστεί το πρώτο το οποίο σημειωτέον «κακώς» είχε αποκτηθεί διότι μας συνέφερε πιο πολύ. ✖✖✖ Η χαρά μου εμένα ήταν οι μετακομίσεις, με βασικό στόχο βέβαια πότε θα αποκτήσω το δικό μου δωμάτιο, κάτι τελικά που δεν έγινε ποτέ, παρά μόνο όταν βρέθηκα φοιτητής στη Θεσσαλονίκη, παρέα με κάτι σημερινούς και χθεσινούς πολιτικούς, όπου κι εκεί ήρθε να μείνει η μία και μοναδική μου αδελφή (χωρίς την οποία θα είχα από καιρό χαθεί. Ομως αυτό είναι μια άλλη ιστορία ΜΟΥ. Τελείως «μου», που λέει και το MEGA).

Κόπηκα μόνος μου για την Πάολα ή με σφάξανε αναρχοσυριζαίοι;

Αμα βρει χρόνο ο Δένδιας, να ψάξει να βρει πώς έγινε αυτός ο άγριος τραυματισμός εις βάρος δημοσιογράφου. Η τηλεόραση πούλησε το παραμύθι ότι ΕΚΟΨΑ ΦΛΕΒΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΟΛΑ (φυσικά, αφού είναι η πιο λαϊκιά ροκ σταρ και κυκλοφορεί με δίχρωμη Bentley, έχοντας χεσμένα τα τεκμήρια). Υπάρχει όμως και η εκδοχή που μου είπαν από τη Ν.Δ. να λέω: ότι πήγαν να με σφάξουν αναρχοσυριζαίοι

✖✖✖ Ηταν η εποχή που οι ελληνικές οικογένειες είχαν τοποθετήσει τις ελπίδες τους στο πόσα πτυχία θα πάρουν τα παιδιά τους και αν θα τους αφήσουν ένα ή δύο διαμερίσματα, για τα οποία ΘΥΣΙΑΣΤΗΚΑΝ μια ζωή ώστε να τα παραλάβουν μετά… ανεπρόκοποι σαν την πάρτη μου! ✖✖✖ Ευτυχώς πήρα, σύμφωνα με το οικογενειακό δίκαιο των Ηπειρωτών, τα λιγότερα -γιατί είμαι άνδρας και να πάω να δουλέψω-, το οποίο ήταν εξαιρετικά σωστό, μια που πρώτη μου κίνηση ήταν να αρχίσω να τα πουλάω για  να ’χω χιλιάρα μηχανή και τούρμπο αυτοκίνητο! ✖✖✖ Σωστός ο «παίκτης». Ναι… παίκτης. Το τι παίζουμε τώρα, ε, το ξέρει όλη η χώρα. ✖✖✖ Από κει και πέρα έμεινα ΠΙΣΤΟΣ ΣΤΗΝ ΙΔΕΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΗΣ, που για μένα μοιάζει σαν ένα νέο ξεκίνημα, ουσιαστικά, όμως, ΣΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΒΑΣΕΙΣ. ✖✖✖ Κι επειδή οι εποχές άλλαξαν και τα διαμερίσματα που έχτισαν με το αίμα τους οι ΓΟΝΕΙΣ μας τα πήραν για «σκότωμα» Αλβανοί, Πακιστανοί και Αφρικανοί, ενώ τα άλλα, που φτιάξαμε στη συνέχεια εμείς, πάλι  με το αίμα μας,άντε και μερικά χαλαράάά στεγαστικά της καλής εποχής, μας τα ξαναπαίρνουν τώρα οι τροϊκανοί, οι τραπεζικοί και οι εφοριακοί, λέω ότι τα μπετά δεν έχουν σημασία. ✖✖✖ Ομως, το να αλλάζεις σπίτι είναι σήμερα πολυτέλεια σε σχέση με το να ΜΗΝ ΕΧΕΙΣ ΠΙΑ ΣΠΙΤΙ, άρα και ως εφημερίδα πρέπει να πούμε ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ που ψάχνουμε να βρούμε πώς στο καλό θα βάλουμε τα ρολά στο γυάλινο κτίριο (δεκαετίας δηλαδή, άδειο είχε μείνει και το νοικιάσαμε…) αντί, χτύπα ξύλο, να κατεβάζουμε ρολά. ✖✖✖ Στην πορεία μου στα MEDIA έχω ζήσει τρεις μετακομίσεις, από τις οποίες οι δύο ήταν ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ σημασίας. Η πρώτη όταν η «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» ξεσηκώθηκε από το, μεγαλοπρεπές τότε, παραδοσιακό της Σωκράτους, μόλις την πήρε ο Κοσκωτάς από την ανυποψίαστη Ελένη Βλάχου και την πήγε στη «Γραμμή» κάπου προς… το ΠΙΚΕΡΜΙ (!), σ’ ένα σούπερ ντούπερ κτίριο κ.λπ. κ.λπ. Το σοκ ήταν τρομερό για τους δημοσιογράφους που ΤΟΟΟΟΤΕ βγαίνανε από τα γραφεία τους και κάνανε ρεπορτάζ, αντί να περιμένουν να τους απαντήσει ο σύμβουλος του υπουργού στο e-mail που του στείλανε. ✖✖✖ Ο κύριος Μπόμπολας δεν είχε φτιάξει ακόμα Αττικές οδούς και τα συναφή, κι έτσι το να πας από το κέντρο… σχεδόν στη Ραφήνα ήταν μια εκδρομή που τότε δεν γούσταρε να την κάνει κανένας. ✖✖✖ Τέλος πάντων, οι Κοσκωτάδες βάλανε λεωφορεία, βαπόρια, τρένα και ό,τι βρήκαν διαθέσιμο για να ανεβοκατεβαίνει ο κόσμος, αλλά στο πηγαινέλα πιο πολλές ΣΧΕΣΕΙΣ γινόντουσαν παρά ρεπορτάζ.

Dancing, sex και paso doble

✖✖✖ Στο υπερσύγχρονο για την εποχή συγκρότημα που είχε εγκατασταθεί, στα λιβάδια της Μεσογείων, η «Καθημερινή» πάλευε να κρατήσει τον χαρακτήρα της ανάμεσα σε άλλα πρωτόγονα κοσκωτο-media που ήταν στον ίδιο χώρο, και το εντυπωσιακό ήταν ότι το κατάφερε! ✖✖✖ Μπορεί όλα τα γραφεία να ήταν απελπιστικά πανομοιότυπα και μανατζεροειδή, αλλά μόλις έμπαινες στον χώρο της «Κ», η δημοσιογραφική ατμόσφαιρα ήταν ΙΔΙΑ με εκείνη της ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ, με μοναδική διαφορά την υποψία ότι κάποιοι μας… παρακολουθούσαν γιατί ήμασταν αλλιώτικοι! (Πάντα στην «Καθημερινή» πιστεύουν ότι είναι διαφορετικοί από τους άλλους. Λίγο καλυτερότεροι νιώθουν κατά βάση… ιδίως αν δεν έχουν δει όλο το έργο, για να έχουν να συγκρίνουν.) ✖✖✖ Μετά… μετά… έγινε κάτι σαν ΣΥΝΩΣΤΙΣΜΟΣ, που θα ’λεγε και η ΡΕΠΟΥΣΗ, φύγανε νύχτα οι Κοσκωτάδες, ΕΣΩΣΑΝ έστω και με… εφοπλιστικό τρόπο την εφημερίδα οι ΑΛΑΦΟΥΖΟΙ, την ξαναπήγαν στο κέντρο, μετά στο Φάληρο κ.ο.κ. ✖✖✖ Ομως τίποτα δεν ήταν ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΙΔΙΟ πια, μια και στα γραφεία της Σωκράτους καθόταν κάποτε και ένας εξωτερικός συνεργάτης ονόματι ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ. ✖✖✖ Τα μουσειακά έπιπλα χάθηκαν δεξιά κι αριστερά και ευτυχώς σώθηκαν κάτι χειρόγραφα ΣΠΟΥΔΑΙΩΝ ανθρώπων, μεταξύ των οποίων και του Καζαντζάκη, από δημοσιογράφους ΚΥΡΟΥΣ της εποχής, όπως ο αρχισυντάκτης Κυριάκος Κορόβηλας, ο διευθυντής Παπαναγιώτου, το σόι Ζούλα και άλλοι άκρως σημαντικοί. ✖✖✖ Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΗ ήταν εκείνη της «Ελευθεροτυπίας» από την Κολοκοτρώνη στο ΔΕΝ ΞΑΝΑΓΙΝΕ ΜΟΝΤΕΡΝΟ κτίριο στον Νέο Κόσμο, που επίσης «στράβωσε», κατ’ αρχάς, τους περισσότερους από μας. Ειδικά ΕΜΕΝΑ, που για… «χώρο εργασίας» στην «Ελευθεροτυπία» της Κολοκοτρώνη, επειδή ΔΕΝ υπήρχαν άλλα διαθέσιμα γραφεία, ο ΚΙΤΣΟΣ με είχε στείλει στο… διαμέρισμα που είχε από πάνω, για όταν ΕΜΕΝΕ μέσα στην εφημερίδα, κάτι που το θεωρώ κοντά στο ιδανικό! ✖✖✖ Εκεί, λοιπόν, στο «δώμα», είχε φτιάξει μια πολύ ωραία ψιλοαυθαίρετη, υπό την πολεοδομική έννοια, κατάσταση, που ήταν ΣΑΝ ΣΠΙΤΙ, μια που ο ίδιος είχε πάει (ή μάλλον ΤΟΝ ΕΙΧΑΝ ΠΑΕΙ) στο δίπατο στο Κολωνάκι, στα σκαλάκια, εκεί που ’χει το εστιατόριο η ΑΡΓΥΡΩ.

Τα παρασκήνια του «ΟΛΑ» είναι συχνά καλύτερα από τα προσκήνια

✖✖✖ Αν με ρωτήσετε, παρότι δεν έμεινα πολύ, για μένα ήταν ο πιο ΑΠΙΘΑΝΟΣ χώρος εργασίας, ίσως επειδή εκεί μέσα στριφογύριζε η μούρλα, η ψυχή και το αμαρτωλό, με την καλή έννοια, παρελθόν του Κίτσου, γι’ αυτό και τα ’βαψα μαύρα όταν βρεθήκαμε στις «μοντερνιές» του Νέου Κόσμου, που ήταν σαν γραφεία για διαφημιστές και μάνατζερ, αλλά όχι για δημοσιογράφους και δη «ελευθεροτυπάδες», που είναι επίσης μια άλλη ειδική κατηγορία. ✖✖✖ Στην ΠΡΑΞΗ, όμως, το συνηθίσαμε γρήγορα και ο χώρος «μύρισε» ξανά MEDIA, γιατί όπου πάνε οι δημοσιογράφοι, ό,τι… μέτρα και να πάρεις… σίγουρα θα μυρίσει «δημοσιογραφίλα», μια ειδική ΟΣΜΗ που σιχαίνονται οι πολιτικοί και γουστάρουμε πολύ εμείς οι ΕΘΙΣΜΕΝΟΙ. ✖✖✖ Εκεί ήταν που έγινε και η πρώτη απόπειρα να απαγορευτεί το κάπνισμα (μιλάμε για είκοσι χρόνια πριν) χωρίς καμία επιτυχία φυσικά. ✖✖✖ Τώρα που το θυμήθηκα! ΝΑΙ, υπήρξε και άλλη μία ιστορική μετακόμιση, αυτή του ΔΟΛ από τη Χρήστου Λαδά στη Μιχαλακοπούλου, για την οποία όλοι στραβομουτσούνιασαν επίσης, γιατί τη θεωρούσαν Β’ περιοχή! («Οπισθεν Χίλτον», τη λέγανε οι παλιοί.) ✖✖✖ Επ’ αυτού δεν έχω πολλά να πω, μια που στην πενταετία που έκαναν το… λάθος να με έχουν στο «Βήμα» δεν πολυπήγαινα, μια που ΠΟΤΕ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΝΙΩΣΑ του ΔΟΛ, κι ούτε κανείς μ’ έβλεπε έτσι, παρά μόνο σαν έναν απαράδεκτο περαστικό που καλά θα ’κανε να φύγει το ταχύτερο δυνατό. ✖✖✖ Δίκιο είχαν γιατί δεν ήμουν με… το «ΒΗΜΑ», εγώ τον ΣΤΑΥΡΟ ήξερα κι αυτό μου ’φθανε, μια που οι λοιποί, καλώς ή κακώς, δεν κατάφεραν να παίξουν και κανέναν ιδιαίτερο ρόλο, όσο κι αν προσπάθησαν, όσο κι αν συνωμότησαν. ✖✖✖ Με εξαίρεση τον Μεμή, οι λοιποί, για να διακριθούν, έπρεπε να πάνε αλλού. Ο Γιαννάκης στο MEGA, ο Καψής κυβερνητικός εκπρόσωπος του Παπαδήμου και νευριασμένος σχολιαστής στην TV, ενώ η «μορφή», ο Βασίλης ο ΜΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ, από βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ διευθυντής στην «ΑΥΓΗ». ✖✖✖ Η οποία, ανεξάρτητα από το ότι δείχνει να μας έχει στο ΤΟΠ-10 των εχθρών του Αλέξη, και όποτε μπορεί «μας τη φέρνει», λες κι εμείς δεν ξέρουμε να διαβάζουμε μέσα απ’ τις γραμμές, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ξανάγινε εφημερίδα με δυναμική και ειδικό βάρος, προφανώς και λόγω του κόμματος. Αλλά, αν δεν υπήρχε ο τέως γκουρού του ΔΟΛ, ο Μουλόπουλος, σίγουρα δεν θα αποκτούσε γρήγορα αυτό το «κάτι» και δεν θα άρχιζε τις επιστημονικές «εγχειρήσεις», όπως λέμε δημοσιογραφικά τα σχεδιασμένα ύπουλα χτυπήματα που τόσο πολύ μας αρέσουν. ✖✖✖ Μαθαίνω, όμως, ότι και κάπου εκεί μέσα γίνεται ένας συνωστισμός από φράξιες αντιφρονούντων. Ε, αλίμονο! ✖✖✖ Τώρα ήρθε για μας η ώρα να αλλάξουμε ΚΤΙΡΙΟ, αλλά τα ζητούμενα, αν με ρωτήσετε, είναι ΑΛΛΑ: να βγούμε ΕΚΤΟΣ ΘΕΜΑΤΟΣ, όχι μόνο με το να πάμε σε άλλον χώρο, αλλά να «σπάσουμε» την ΙΔΙΑ ΜΑΣ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΦΟΡΜΑ, που αποδείχτηκε εκ των πραγμάτων τόσο αποδοτική, που τρέχει να την αντιγράψει κι ο τελευταίος άχρηστος, ειδικά ΣΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ. ✖✖✖ Ωρα, λοιπόν, πριν μπλέξουμε με τα «κινέζικα», όπως αποκαλώ εγώ τους ευτελείς αντιγραφείς, να κάνουμε ένα ΝΕΟ ΘΕΜΑ ΜΕΣ ΣΤΟ ΘΕΜΑ, ένα είδος πολιτιστικής μαοϊκής επανάστασης και να ανατρέψουμε τους εαυτούς μας. ✖✖✖ Τον τρόπο, τη ΓΡΑΦΗ, το ύφος, το ΕΙΔΟΣ. Αλλωστε είμαστε σε μια νέα εποχή. Οταν βγαίναμε  το 2005, ο κόσμος πέταγε τα λεφτά των Ολυμπιακών Αγώνων από τα παράθυρα. Τώρα πηδάει ο ίδιος. Εύκολο να αλλάξεις σπίτι ή κτίριο. Το δύσκολο είναι να κάνεις το καλό καλύτερο χωρίς να γίνεσαι εχθρός του. Γιατί από τέτοιους έχουμε πολλούς, και να μας εύχεστε να αποκτήσουμε πολλούς περισσότερους!