Μιχάλης Στούκας

Την ίδια ώρα η γειτονική Τουρκία των 80+ εκατομμυρίων, η…υπερδύναμη του Ερντογάν βολοδέρνει μεταξύ 65ης και 70ης θέσης…

Το protothema.gr έχει καθημερινά εκτεταμένα ρεπορτάζ για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, με ιδιαίτερη έμφαση βέβαια στις συμμετοχές των Ελληνίδων αθλητριών και των Ελλήνων αθλητών σε αυτούς. Τα ρεπορτάζ αυτά έχουν πολύ μεγάλη «αναγνωσιμότητα» (επισκεψιμότητα αν θέλετε…) και εκατοντάδες σχόλια. Διαβάζοντας τα περισσότερα από αυτά, λόγω έλλειψης χρόνου ήταν αδύνατο να τα διαβάσουμε όλα, νιώσαμε συχνά πυκνά έκπληξη, προβληματισμό, αλλά και θυμό. Υπάρχουν, δυστυχώς, κάποιες και κάποιοι που μιλούν ιδιαίτερα απαξιωτικά για τις αθλήτριες και τους αθλητές μας που μετέχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Θα πουν κάποιοι ότι πρόκειται για τρολ που γράφουν εκατοντάδες σχόλια με το ίδιο πάνω κάτω περιεχόμενο. Σαφώς υπάρχουν και αρκετοί που βρίσκουν διέξοδο στα προβλήματά τους χλευάζοντας ή και εξυβρίζοντας άτομα που δεν πρόκειται ποτέ να καταφέρουν να φτάσουν… Να ξεκαθαρίσω, ότι κι εγώ δεν έμεινα απόλυτα ικανοποιημένος από τις εμφανίσεις κάποιων αθλητριών ή αθλητών μας, δεν θα έμπαινα όμως ποτέ στη διαδικασία, έχοντας αγωνιστεί ερασιτεχνικά σε διάφορα αθλήματα, κυρίως στο βόλεϊ αν ενδιαφέρει κάποιους, να αρχίσω να κατηγορώ συλλήβδην αθλητές, αθλήτριες, προπονητές, ομοσπονδίες κ.λπ.

Γενικά, στη ζωή είναι πολύ εύκολο να κατηγορείς, παρά να επαινείς. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα, όπου φαίνεται ότι κάποιοι ξέρουν και μπορούν μόνο και μονίμως να γκρινιάζουν. Ο πρωταθλητισμός είναι γνωστό ότι απαιτεί θυσίες. Κορίτσια και αγόρια, από πολύ μικρή ηλικία, δεν ζουν τη ζωή των συνομηλίκων τους και στερούνται πολλά, στην καλύτερη ηλικία της ζωής τους. Και καθώς η Ελλάδα δεν φημίζεται ούτε για τις άρτιες αθλητικές της υποδομές, θα πρέπει να σκεφτούμε ότι πολύ συχνά, τα παιδιά αυτά προπονούνται και προετοιμάζονται κάτω από τριτοκοσμικές συνθήκες. Η συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες είναι όνειρο για όλες και όλους. Κάποιοι και κάποιες καταφέρνουν πετυχαίνοντας τα όρια που έχουν τεθεί να πάρουν μέρος σε αυτούς, κάποιοι και κάποιες όχι.

Όσες και όσοι τελικά αγωνίζονται, είμαστε βέβαιοι ότι δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό. Ακόμα και για να πάρουν το χρηματικό πριμ της Πολιτείας, να εισαχθούν σε κάποιο Α.Ε.Ι. κ.λπ. Να το δεχτούμε. Ας πάρουμε όμως και το αντιπαράδειγμα της Εθνικής μπάσκετ που μας έχει απογοητεύσει αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια. Έχει οικονομικό πρόβλημα ο Γιάννης Αντετοκούνμπο; Σε ποιο Α.Ε.Ι. επιθυμεί να εισαχθεί ο Νικ Καλάθης; Ο Τεξανός Τόμας Γουόκαπ, για ποιο λόγο να δίνει τον καλύτερο εαυτό του για μια χώρα στην οποία ούτε γεννήθηκε αυτός, ούτε κάποιοι πρόγονοί του και ίσως κάποια στιγμή την εγκαταλείψει οριστικά; Να δεχτούμε ότι χρήζει περαιτέρω συζήτησης το θέμα όσων δηλώνουν, προκαταβολικά μάλιστα, ότι δεν θα αγωνιστούν στην Εθνική, λέγοντας ότι «θέλω να ξεκουραστώ» ή «είμαι τραυματίας». Θα έπρεπε να υπάρχουν πιο αυστηροί όροι για να μπορεί κάποιος να αρνείται την κλήση του σε οποιοδήποτε εθνικό αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Είναι ύψιστη τιμή για κάθε αθλητή και κάθε αθλήτρια να φορά τη φανέλα με το εθνόσημο, δεν είναι κλισέ αυτό, είναι η πραγματικότητα…

Δυστυχώς η «κατάρα των προημιτελικών» χτύπησε ξανά την Εθνική μπάσκετ, που αποκλείστηκε από τη Γερμανία, που πριν λίγες ώρες αποκλείστηκε με τη σειρά της από τη Γαλλία… Το ίδιο έγινε και με την Εθνική πόλο, που δέχτηκε γκολ από τη Σερβία 2,5 δευτερόλεπτα πριν τη λήξη του αγώνα (οδυνηρό, αλλά συμβαίνουν όχι μόνο αυτά στον αθλητισμό, αλλά και χειρότερα, όπως τα γκολ που δέχτηκε η ΑΕΚ από την αρμένικη Νόα…). Κι αν για την Εθνική μπάσκετ, που πήγε στο Παρίσι μετά από ένα πολύ δύσκολο προολυμπιακό τουρνουά, η γκρίνια ήταν σε φυσιολογικά πλαίσια (αν και κάποιοι παίχτες μας θα μπορούσαν να έχουν καλύτερη απόδοση), στο πόλο άκουσε ή διάβασε τα εξ αμάξης από ορισμένους, ο τερματοφύλακας της Εθνικής και ένας από τους κορυφαίους της Ευρώπης, Μάνος Ζερδεβάς, που έχει χαρίσει πολλές νίκες στην ελληνική ομάδα. Κάποιοι που πιθανώς είδαν για πρώτη φορά αγώνα πόλο στη ζωή τους, εξαπέλυσαν ειρωνικά, προσβλητικά και υβριστικά σχόλια εναντίον του, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ιδιαίτερα. Σίγουρα δεν ήταν η ευτυχέστερη στιγμή της καριέρας του, αλλά να μην τον κρεμάσουμε κιόλας…

Ένας από τους πρωταγωνιστές της χώρας μας στο Παρίσι είναι αναμφίβολα ο Εμμανουήλ Καραλής με το χάλκινο μετάλλιο που κατέκτησε στο άλμα επί κοντώ, χάνοντας στις λεπτομέρειες το ασημένιο. Για το χρυσό βέβαια, όσο υπάρχει ο Άρμαντ Ντουπλάντις, καλός φίλος του «Μανόλο» (Καραλή) δεν γίνεται κουβέντα. Βελτιωμένη έκδοση Σεργκέι Μπούμπκα θυμίζει ο Σουηδός, που μάλλον θα φτάσει το παγκόσμιο ρεκόρ του επί κοντώ σε δυσθεώρητα, για τους άλλους αθλητές, ύψη. Πόσο μάλλον για μας, τους απλούς θεατές…

Επανέρχομαι στον Εμμανουήλ Καραλή, ένα παιδί που βίωσε ρατσισμό σε παιδική ηλικία για το χρώμα του (η μητέρα του κατάγεται από την Ουγκάντα), απαράδεκτη συμπεριφορά ακόμα κι από προπονητή του, με αποτέλεσμα όχι μόνο να κινδυνεύσει να τερματιστεί πολύ πρόωρα η καριέρα του (αυτό ίσως είναι το λιγότερο…), αλλά να πέσει σε κατάθλιψη και να αντιμετωπίζει κρίσεις πανικού. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά, ο «Μανόλο» επέστρεψε δριμύτερος και δείχνει ότι, εκτός απροόπτου, θα υπερβεί σύντομα τα 6 μέτρα…

Βέβαια έχει και η χώρα μας τον δικό της… Ντουπλάντις. Πρόκειται φυσικά για τον Μίλτο Τεντόγλου. Ένα παιδί που μπαίνει στον αγώνα με ένα στυλ «τι με κουβαλήσετε εδώ τώρα;» και βγαίνει απ’ αυτόν με ένα χρυσό μετάλλιο… Και παλαιότερα είχε η χώρα μας πολύ καλούς μηκίστες (Κουκοδήμος, Τσάτουμας π.χ.), που όμως ήταν αθλητές επιδόσεων, όχι αθλητές αγώνων… Ο Μίλτος αποπνέει μια απίστευτη σιγουριά. Όποια επίδοση κι αν κάνει κάποιος αντίπαλός του, αυτός θα τον ξεπεράσει χαλαρά… Και όπως μου είχε πει ο προπονητής του Γιώργος Πομάσκι, με τον οποίο έτυχε να βρεθώ από κοντά (εξαιρετικός άνθρωπος…), λόγω προβλημάτων που έχει στα γόνατά του ο Τεντόγλου από την εποχή που έκανε παρκούρ, δεν τον γυμνάζει στο φουλ… Το στοιχειωμένο ρεκόρ του Τσάτουμα (8,66 μέτρα) και, γιατί όχι, μια πολύ υψηλότερη επίδοση είναι μέσα στις δυνατότητες του Μίλτου.

Επανέρχομαι και κλείνω με το θέμα των σχολίων, όσων διάβασα τουλάχιστον, στο protothema.gr. Διάχυτη μιζέρια, κασσανδρικές (καταστροφικές) προβλέψεις, χαρά στην αποτυχία ή και ευχές γι’ αυτή, λύπη στην επιτυχία. Πραγματικά αναρωτιέται κανείς ποιοι είναι αυτοί που γράφουν αυτά τα σχόλια; Πόσο μίζερος μπορεί να είναι κάποιος;

Εκτός από τη Γυμναστική στο σχολείο, αν έχουν πάει, έχουν αθληθεί ορισμένοι σχολιαστές; Πόσο δυστυχισμένος μπορεί να είναι κάποιος που «εύχεται» ελληνικές αποτυχίες; Άλλες και άλλοι ενοχλούνται από το «χρώμα» του Καραλή και του Αντετοκούνμπο, χρησιμοποιούν άκρως συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς για τον αδελφό του Θανάση που πανηγύριζε έξαλλα κάθε επιτυχημένη προσπάθεια της Εθνικής μπάσκετ, σαν να προτιμούσαν να κλαίει και να οδύρεται ή ειρωνεύονται τον Θόδωρο Τσελίδη που δεν μιλάει Ελληνικά.

Την ίδια στιγμή που όλες σχεδόν οι ευρωπαϊκές χώρες έχουν στις συνθέσεις των ομάδων τους νατουραλιζέ αθλητές, ορισμένοι αμφισβητούν ακόμα και το αν είναι Έλληνας ή όχι ο Καραλής και πόσο μοιάζει στον Σωκράτη… Δυστυχώς, παρά την τεράστια προσφορά του, το ίντερνετ έχει δώσει βήμα σε εξωφυλαρούχους και καρπαζοεισπράκτορες της ζωής και αποσυνάγωγους κάθε παρέας, να γράφουν όποια ανοησία θέλουν. Δικαίωμά τους. Δικαίωμά μας είναι όμως, να τους επικρίνουμε, να αποδομούμε τα, σαθρά έτσι κι αλλιώς, επιχειρήματά τους και να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους. Αυτή που, τουλάχιστον οι περισσότεροι, θεωρούμε σωστή. Ας τους ευχηθούμε «καλό κουράγιο» και «υπομονή», τέσσερα χρόνια έμειναν ως το Λος Άντζελες, αλλά σίγουρα, ενδιάμεσα, θα βρουν άπειρες ευκαιρίες για να στάξουν χολή για κάθε τι ελληνικό…