Μιχάλης Στούκας

Η λέξη «ετοιμαζόμενη» μπορεί να ξένισε πολλούς και πολλές αλλά είναι σωστή. Τα Ελληνικά της κυρίας Κωνσταντοπούλου είναι ομολογουμένως αψεγάδιαστα. Στην ερώτηση του Αντώνη Σρόιτερ, αν νιώθει έτοιμη για πρωθυπουργός απάντησε, ότι «το συζητάω με τον εαυτό μου, το δέχομαι σαν συγκινητικό μήνυμα από γυναίκες και κορίτσια γιατί αν συμβεί θα είμαι η πρώτη γυναίκα (ενν. πρωθυπουργός).

Πού να δείτε τι συγκινητικά και άλλα μηνύματα δέχονταν από έφηβες μέχρι και ώριμες κυρίες ο Πάνος Μιχαλόπουλος και ο Σταμάτης Γαρδέλης τη δεκαετία του ’80… Η πρωθυπουργία δεν είναι θέμα φύλου. Πολλοί που προεξοφλούσαν ότι η Ντόρα Μπακογιάννη θα ήταν η πρώτη Ελληνίδα, γυναίκα πρωθυπουργός, διαψεύστηκαν. Θα πουν βέβαια κάποιοι ότι έγινε πρωθυπουργός ο αδελφός της, άλλοι θα κάνουν λόγο για οικογενειοκρατία κ.λπ. Αυτά βέβαια δεν είναι της παρούσης. Της παρούσης όμως είναι η θέση της κυρίας Κωνσταντοπούλου για το νόμισμα: «Κανένα νόμισμα δεν είναι ιερό», είπε και συνέχισε λέγοντας ότι θα έπρεπε να έχουμε στη φαρέτρα μας (σήμερα) ως εναλλακτική ένα ψηφιακό νόμισμα παρά τις θεωρίες και τους δογματισμούς των νομισμάτων».

Τι εννοεί «ψηφιακό νόμισμα» η κυρία Κωνσταντοπούλου; Μια εξελιγμένη «Δήμητρα» του Γιάνη Βαρουφάκη ή κάτι εμπνευσμένο από τα κατοχικά χαρτονομίσματα του ΕΑΜ; Και πώς θα εξοικειωθούν με τα ψηφιακά νομίσματα οι άνθρωποι κάποιας ηλικίας ή και νεότεροι που δεν έχουν σχέση με την τεχνολογία ή δεν θέλουν να εξοικειωθούν μ’ αυτήν; Είπε επίσης η κυρία Κωνσταντοπούλου ότι «κανένα νόμισμα δεν είναι ιερό». Στη θεωρία συμφωνούμε μαζί της, αλλά στην πράξη τι γίνεται; Κι αφού κανένα νόμισμα δεν είναι ιερό, δεν θα ήταν μια καλή ιδέα να δίνουν ένα μέρος από τα μη ιερά νομίσματα που εισπράττουν ως βουλευτική αποζημίωση η ίδια και ο σύντροφός της Διαμαντής Καραναστάσης για ιερούς, όχι απαραίτητα εκκλησιαστικούς, σκοπούς;

Είχαμε θέσει σε προηγούμενο άρθρο μας στην κυρία Κωνσταντοπούλου ένα ερώτημα: αν συμφωνούσε με την πρόθεση-πρόταση του Παναγιώτη Λαφαζάνη για «έφοδο στο Νομισματοκοπείο». Δεν νομίζουμε ότι απάντησε ξεκάθαρα σε αυτό. Είπε μόνο ότι δεν είναι υπέρ της επιστροφής στη δραχμή.

Μεγάλη εντύπωση μας έκανε επίσης, η εκ νέου χρησιμοποίηση από την κυρία Κωνσταντοπούλου της λέξης «λαγούμι» για τον κύριο Τσίπρα, κάτι που σημαίνει ότι δεν το είχε πει εν τη ρύμη του λόγου πριν λίγες μέρες. «Να μείνει στο λαγούμι του», επανέλαβε στον Αντώνη Σρόιτερ. Η κυρία Κωνσταντοπούλου όπως αναφέραμε, γνωρίζει άψογα την ελληνική γλώσσα. Προφανώς ξέρει ότι η λέξη λαγούμι εμπεριέχει ένα στοιχείο υποτίμησης. Λαγούμια, για όσους αγνοούν τη λέξη είναι οι στοές των ορυχείων και κατ’ επέκταση οι φωλιές κάποιων θηλαστικών ζώων. Ότι η κυρία Κωνσταντοπούλου τα έχει «σπάσει» με τον κύριο Τσίπρα είναι πασιφανές. Γιατί τον υποτιμά και τον λοιδορεί όμως; Τον φοβάται ως πολιτικό αντίπαλο; Θα μπορούσε να πει π.χ. ότι «ο κύριος Τσίπρας κρίθηκε από τον ελληνικό λαό και δεν μπορεί να ελπίζει σε τίποτα». Πάντως η Ζωή Κωνσταντοπούλου διακρίνεται από έναν αυθορμητισμό και ενίοτε μια ανεξήγητη επιθετικότητα. Σε μένα προσωπικά δημιούργησε άσχημη εντύπωση η άρνηση χειραψίας την 25η Μαρτίου με τον βουλευτή της ΝΔ και Υφυπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων Χρήστο Κέλλα στη Λάρισα. Έχει κάποιο… μπιφ με τον κύριο Κέλλα; Απ’ ό, τι φαίνεται όχι. «Δεν έχω κανέναν λόγο να κάνω δημόσιες σχέσεις με τη Νέα Δημοκρατία», εξήγησε η κυρία Κωνσταντοπούλου και επέρριψε ευθύνες στον κύριο Κέλλα, βουλευτή Λαρίσης γαρ, για όσα ακολούθησαν το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών… Με αυτά όμως, ρίχνει λάδι στη φωτιά και δεν προάγει τον πολιτικό πολιτισμό η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Δηλαδή, αν και όταν εκλεγεί Πρωθυπουργός, σε μία Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν θα χαιρετά κανέναν και καμία ηγέτη-ηγέτιδα χώρας της Ε.Ε.; Λίγο πολύ κάτι επίμεμπτο θα έχουν κάνε όλοι τους…

Και στο προηγούμενο άρθρο μας για την κυρία Κωνσταντοπούλου είχαμε θέσει τα ερωτήματα για το πώς θα διαχειριστεί μια πολυμελή Κοινοβουλευτική Ομάδα, όταν από την οκταμελή Κ.Ο. της έχουν μείνει έξι βουλευτές; Είπε επίσης στον Αντώνη Σρόιτερ ότι επιθυμούσε το Υπουργείο Δικαιοσύνης, αλλά καθώς ο Αλέξης Τσίπρας αρνήθηκε, δέχτηκε τη θέση της Προέδρου της Βουλής. Η ίδια πώς θα αντιμετώπιζε αν γινόταν Πρωθυπουργός, ανάλογες απαιτήσεις; Αυτή τη στιγμή π.χ. στην Κ.Ο. συνυπάρχουν τρεις εκλεκτοί καλλιτέχνες: Διαμαντής Καραναστάσης, Σπύρος Μπιμπίλας και Γεωργία (Τζόρτζια) Κεφαλά. Σε ποιον θα έδινε η ίδια το Υπουργείο Πολιτισμού;

Μεγάλο πρόβλημα για την «Πλεύση Ελευθερίας» θεωρώ ότι είναι η έλλειψη ικανού να κυβερνήσει στελεχιακού δυναμικού. Ακόμα κι αν δεν ακολουθήσει το «επιτελικό κράτος» και σχηματίσει ολιγομελή κυβέρνηση μπορεί να μας πει με ποιους ανθρώπους θα κυβερνήσει; 5-10 ονοματεπώνυμα, ενδεικτικά. Θα χρησιμοποιήσει εξωκοινοβουλευτικά πρόσωπα; Έχει κάποια «γερά χαρτιά» κρυμμένα; Ας μας δώσει μία γενικόλογη απάντηση έστω… Ανάμεσα σε όσα περιλαμβάνονταν στο προεκλογικό πρόγραμμα της «Πλεύσης Ελευθερίας» υπήρχε και η απαίτηση των πολεμικών αποζημιώσεων από τη Γερμανία.

Θεωρεί η κυρία Κωνσταντοπούλου εφικτό αυτό; Προφανώς ναι. Και τι θα κάνει που δεν έκαναν οι ως τώρα ελληνικές κυβερνήσεις; Για να είμαστε ρεαλιστές, το μόνο το οποίο μπορεί, με τεκμηριωμένα επιχειρήματα, να διεκδικήσει με αξιώσεις από τη Γερμανία η Ελλάδα, είναι το Κατοχικό Δάνειο, κάτι που έστω και με τους πλέον συγκρατημένους υπολογισμούς, αντιστοιχεί σε αρκετά δισεκατομμύρια ευρώ.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου φαίνεται ότι έχει «κληρονομήσει» από τον πατέρα της Νίκο Κωνσταντόπουλο την αρχομανία, που φαίνεται ότι γίνεται πλέον εξουσιομανία. Ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, που μαζί με δεκάδες στελέχη της «Δημοκρατικής Άμυνας» διαγράφηκαν το 1975 από τον Ανδρέα Παπανδρέου καθώς είχαν ενταχθεί στο ΠΑΣΟΚ, έχει γραφτεί ότι προσδοκούσε να γίνει αυτός αρχηγός του κόμματος. Άλλωστε, η «Δημοκρατική Άμυνα», μια αντιδικτατορική οργάνωση που ιδρύθηκε το 1967, ουσιαστικά δεν αναγνώριζε τον Ανδρέα Παπανδρέου ως αρχηγό του ΠΑΣΟΚ αλλά σαν «πρώτο μεταξύ ίσων». Αργότερα βέβαια ο κύριος Κωνσταντόπουλος έγινε αρχηγός του Συνασπισμού, όπου τον διαδέχτηκε ο Αλέκος Αλαβάνος, «πολιτικός πατέρας» του Αλέξη Τσίπρα…

Πάντως λογικό θεωρώ το γεγονός να οραματίζεται πρωθυπουργία η Ζωή Κωνσταντοπούλου και να είναι «ετοιμαζόμενη». Όταν χθεσινές δημοσκοπήσεις δείχνουν την «Πλεύση Ελευθερίας» σχεδόν στο 18% πώς να μην το σκέφτεται; Την τελική απάντηση πάντως θα τη δώσει ο σοφός ελληνικός λαός (που διακρίνεται για τις άσοφες επιλογές του…) στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν αυτές γίνουν. Ας αναχωρήσω κι εγώ τώρα για το λαγούμι μου, άσχετο βέβαια με αυτό του Αλέξη, για να γράψω, αν και δεν είμαι ιστορικός, μερικά άρθρα ιστορικού περιεχομένου…

ΥΓ. Ο τίτλος του άρθρου προέρχεται από το τραγούδι «Έτσι είν’ η Ζωή», σε μουσική Δήμου Μούτση και στίχους Γιάννη Λογοθέτη που ερμήνευσε μοναδικά η Βίκυ Μοσχολιού (1972). Την ίδια περίπου εποχή, ο Δήμος Μούτσης είχε γράψει τη μουσική δύο εξαιρετικών παρόμοιων τραγουδιών: «Ρίνα Κατερίνα μου» (Α’ Εκτέλεση: Γιάννης Βόγλης-Νέλλη Παππά) και «Μην Κάνεις Πείσματα» (Α’ Εκτέλεση: Νίκος Δαδινόπουλος) σε στίχους του μεγάλου Νίκου Γκάτσου… Οποιαδήποτε σύγκριση με τη σημερινή μουσική αποτελεί ιεροσυλία…