Μπάμπης Κούτρας

Η νίκη του συνοδεύεται από δύο «ιστορικά» χαρακτηριστικά. Πρώτον νίκησε και την … φθορά της εξουσίας αφού κόντρα στη λογική πέτυχε να βελτιώσει το ποσοστά του και δεύτερον κατάφερε να εξουδετερώσει πλήρως τον βασικό του πολιτικό αντίπαλο παίρνοντας μια διαφορά 23 μονάδων από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Το χθεσινό αποτέλεσμα, σε συνάρτηση με εκείνο της 21ης Μαΐου, δικαιώνει πλήρως την στρατηγική του Μητσοτάκη. Αποδείχθηκε στην πράξη ότι ορθώς «επένδυσε» στο κεντρώο χώρο, χωρίς να φοβηθεί να αφήσει χώρο στα δεξιά του. «Έβαψε» μπλε ολόκληρη την Ελλάδα, πλην Ροδόπης, αλλά κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει ότι «έπαιξε» με τους ακραίους όπως έκανε, χωρίς δεύτερη σκέψη, ο Αλέξης Τσίπρας με τον Πάνο Καμμένο το 2015. Και αν δεν ήταν η παγίδα του ΣΥΡΙΖΑ (με την απλή αναλογική στο πρώτο γύρο ) η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση της ακροδεξιάς στη Βουλή θα ήταν σαφώς υποδεέστερη. Η αποχή και η «χαλαρότητα» της σίγουρης νίκης της ΝΔ τους έβαλε στη Βουλή.

Τώρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει μπροστά του μια τεράστια ευκαιρία αλλά βρίσκεται αντιμέτωπος και με μεγάλες ευθύνες. Ο κατακερματισμένος χώρος της αντιπολίτευσης του προσφέρει την δυνατότητα να εφαρμόσει το πρόγραμμα του και να υλοποιήσει τις υποσχέσεις του χωρίς να ανησυχεί άμεσα για το πολιτικό κόστος. Για μεγάλο χρονικό διάστημα θα έχει απέναντι του μόνο το εαυτό του και την κοινωνία. Ο χώρος της κεντροαριστεράς θα χρειαστεί πολύ χρόνο, ίσως και μεγαλύτερο της τετραετίας, για να ανασυγκροτηθεί και να διεκδικήσει την εξουσία. Όσον αφορά το 14% που αθροίζει εντός και εκτός Βουλής η ακροδεξιά και η πέραν της ΝΔ δεξιά, δεν συνιστά μεν ευθεία απειλή, αλλά προφανώς χρειάζεται προσοχή για να μην ενισχυθεί περαιτέρω.

Πρώτο δείγμα γραφής για τον Κυριάκο Μητσοτάκη θα αποτελέσουν τα πρόσωπα και η δομή της νέας κυβέρνησης που θα ανακοινώσει σήμερα . Ο καθορισμός των στόχων και η επιμονή στην επίτευξή τους, οι τολμηρές αλλαγές σε κρίσιμους τομείς, η διαφάνεια παντού, η συνέπεια στις προεκλογικές υποσχέσεις, η μη επανάληψη των λαθών της προηγούμενης τετραετίας και φυσικά η αποφυγή... φαινομένων αλαζονείας αποτελούν μια καλή βάση για μια επιτυχημένη κυβερνητική θητεία.

Την ίδια στιγμή ο Αλέξης Τσιπρας μοιάζει, για μια ακόμη φορά,σαν να κινείται στα όρια του... πολιτικού αυτισμού. Παρά την εκλογική συντριβή (από το 31,53% το 2019 το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης διολίσθησε στο 17,83%) ούτε ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε κανένα άλλο στέλεχος έδειξε να κατάλαβε τι ακριβώς συνέβη. Ακόμη και χθες είχαν να παρουσιάσουν μια περισπούδαστη ανάλυση για τους λόγους που ανέβηκε η ακροδεξιά, αλλά δεν είχαν καμία απάντηση για τους λόγους που οδήγησαν τον ΣΥΡΙΖΑ στο πολιτικό φιάσκο. Ούτε κουβέντα για τα δικά τους λάθη. Είναι προφανές ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει σκοπό να αποχωρήσει (όπως θα έκανε κάθε πολιτικός αρχηγός μετά από ένα ατιμωτικό αποτέλεσμα) παρά μόνο όταν θα ξαναγυρίσει στο 3% , δηλαδή στο ποσοστό από το οποίο ξεκίνησε το 2009. Επανέλαβε τα ίδια που είχε πει μετά την ήττα του 2019 για αλλαγές στο κόμμα με τα … γνωστά αποτελέσματα. Κρίνοντας από τις χθεσινές δηλώσεις και την ιστορία του, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι τίποτα δεν θα αλλάξει και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα εξακολουθήσει να χάνει δυνάμεις. Ο Αλέξης Τσίπρας μετέθεσε για τις ευρωεκλογές, που θα γίνουν τον Μάϊο του 2024, ως το νέο χρονικό όριο της τελικής κρίσης δίνοντας μια ακόμη παράταση στον εαυτό του. Εξακολουθεί να πιστεύει ότι η κοινωνία του χρωστάει μια ακόμη ευκαιρία, χωρίς να… υποψιάζεται ότι έχει τελειώσει οριστικά και αμετάκλητα. Προφανώς οι πολίτες δεν είναι σαν τα στελέχη ου κόμματος του που τους είχε βάλει να ξαναψηφίσουν όταν δεν βγήκε το αποτέλεσμα που επιθυμούσε.

Επειδή όμως τα πράγματα εξελίσσονται και χωρίς τις εμμονές του ΣΥΡΙΖΑ το ερώτημα είναι ποιος θα καλύψει πολιτικά τον χώρο της κεντροαριστεράς, ώστε σε τέσσερα χρόνια από τώρα να εμφανιστεί ως διεκδικητής της εξουσίας απέναντι στη ΝΔ. Θεωρητικώς ο Νίκος Ανδρουλάκης θα μπορούσε. Μόνο που το ισχνό 11,86% δεν του δίνει την απαραίτητη δυναμική. Όταν ο βασικός σου αντίπαλος χάνει 13 μονάδες και εσύ κερδίζεις 3-4 μονάδες είναι προφανές ότι κάτι δεν πάει καλά. Ο χρόνος θα δείξει αν τελικά θα καταφέρει να γίνει ο «δεύτερος πόλος» απέναντι στον Μητσοτάκη ή αν θα αναζητηθεί τρίτη λύση και ποια θα είναι αυτή.