Μπάμπης Κούτρας

Στην πραγματικότητα θα γίνει ακριβώς το ανάποδο. Οταν ο πρωθυπουργός αποφασίσει πότε συμφέρει τον ΣΥΡΙΖΑ να πάει στις κάλπες, θα χρησιμοποιήσει ως εργαλείο τη «Μακεδονία». Στο Μαξίμου πιστεύουν πως «όποιο πολιτικό κόστος ήταν να πληρώσουμε για το Σκοπιανό, το πληρώσαμε ήδη» και η άποψη ότι «εμάς δεν μας ενδιαφέρει το 70% του ελληνικού λαού που αντιδρά, αλλά το 30% που είναι μαζί μας» είναι βαθιά εδραιωμένη στο DNA της σημερινής κυβέρνησης. Καμία ενοχή για την εθνική απώλεια, την παραχώρηση της γλώσσας και της εθνότητας στους Σκοπιανούς και κυρίως την κερκόπορτα που ανοίγει στον αλυτρωτισμό των γειτόνων. Το μόνο που βαραίνει στις αποφάσεις του είναι οι υποσχέσεις που έδωσε σε ΗΠΑ και Ευρώπη για τη λύση του προβλήματος. Τόσο... κόπο έκανε ο κ. Τζέφρι Πάιατ, θα ήταν άδικο να πάει χαμένος.

Το αληθινό πρόβλημα του κ. Τσίπρα είναι ότι δεν ξέρει πότε να κάνει εκλογές: Μάρτιο, Μάιο ή μήπως Νοέμβριο, που προτείνει ο «παππούς» Αλέκος Φλαμπουράρης, αλλά δυστυχώς για εκείνον τίποτα δεν του βγαίνει. Κάνει όμως ό,τι μπορεί, κλείνει λογαριασμούς και δίνει μάχες οπισθοφυλακής. Δεν μπόρεσε να διαλύσει με το Σκοπιανό τη Ν.Δ. όπως πίστευε, αλλά τα κατάφερε μια χαρά με τους ΑΝ.ΕΛ., το Ποτάμι, την Ενωση Κεντρώων, ενώ θα δημιουργήσει και ένα μικρό πρόβλημα στο ΚΙΝ.ΑΛ. με την περίπτωση Θεοχαρόπουλου.

Εδωσε 710 εκατ. ευρώ κοινωνικό μέρισμα (και ας χρωστάει το ίδιο ποσό σε επιστροφές φόρου), αναδρομικά σε ένστολους, πανεπιστημιακούς, γιατρούς και διορίζει κατά βούληση «δικά μας παιδιά» ή υπόσχεται προσλήψεις για να έχουν να περιμένουν κάτι όσοι μείνουν τώρα εκτός.

Θα παίξει όσο μπορεί το θεσμικό χαρτί της συνταγματικής αναθεώρησης. Επίσης, διορίζει τη Βασιλική Θάνου, τη νομική του σύμβουλο, στην Επιτροπή Ανταγωνισμού, η οποία υποτίθεται ότι είναι Ανεξάρτητη Αρχή. Η τέως πρόεδρος του Αρείου Πάγου δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με το αντικείμενο, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει με κάθε θυσία να κρατήσει ενεργό ρόλο στο επιχειρηματικό σύστημα και την επόμενη μέρα που θα βρίσκεται στην αντιπολίτευση.

Στη Θεσσαλονίκη ο πρωθυπουργός, αφού χωρίς ντροπή αναφέρθηκε σε «Μακεδόνες και Μακεδόνισσες», το όνομα των οποίων εκχώρησε στον Ζάεφ με τη Συμφωνία των Πρεσπών, ανέσυρε από το χρονοντούλαπο της Ιστορίας τα εμφυλιοπολεμικά συνθήματα του παρελθόντος. Από το ΕΑΜ και τον Λαμπράκη μέχρι τα τανκς της δικτατορίας. Ο στόχος προφανής, να χαϊδέψει τα αυτιά της Αριστεράς που ο ίδιος πούλησε, όταν εγκαταλείποντας το σλόγκαν για «πρώτη φορά Αριστερά» μετακινήθηκε προς τη σοσιαλδημοκρατία. Η φράση του πολιτικού του μέντορα Αλέκου Αλαβάνου, ότι «ο Τσίπρας είναι πιο δεξιός από τον Μητσοτάκη», αποδίδει πλήρως την πολιτική του μετάλλαξη.

Εκείνο που δεν είχε υπολογίσει σωστά το Μαξίμου είναι οι «εθελοντές» όπως ο Μανώλης Πετσίτης. Πίστευε ότι θα χρησιμοποιήσει τα σκάνδαλα και τη σκανδαλολογία για να πιέσει τους πολιτικούς του αντιπάλους και να επιχειρηματολογήσει για το «παλιό» και το «νέο». Η πρόδηλη αμηχανία του Νίκου Παππά, αλλά και η... ομολογία του ίδιου του Τσίπρα ότι «μπορεί να βγάλετε κάτι από την υπόθεση αυτή» σε συνδυασμό με τις απίστευτες αποκαλύψεις που γίνονται για τη διαπλοκή με επιχειρηματικά συμφέροντα δείχνει ότι ο «συμμαθητής» μπορεί από μόνος του να τελειώσει το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα» που ποτέ δεν υπήρξε.

Είναι φανερό πως ο Τσίπρας ψάχνει απεγνωσμένα ένα «παράθυρο» για να κάνει εκλογές με στόχο όχι να κερδίσει, αλλά να κόψει την αυτοδυναμία του Μητσοτάκη και να τον αναγκάσει να ξαναπάει στις κάλπες με το νέο εκλογικό σύστημα. Δεν βρίσκει κι όλο τις σπρώχνει προς τα πίσω. Τις τελευταίες ημέρες εμφανίστηκαν ορισμένες δημοσκοπήσεις σε φιλικά προς την κυβέρνηση ΜΜΕ, αλλά ακόμη και αυτές δείχνουν διαφορά 5-7 μονάδων, άρα δεν προσφέρουν καμία ευκαιρία στον ΣΥΡΙΖΑ. Οσο όμως ο χρόνος λιγοστεύει τόσο ο εκνευρισμός του κ. Τσίπρα θα εντείνεται και τα νεύρα στην πολιτική είναι κακός σύμβουλος. Μπορεί να οδηγήσουν σε ακρότητες για τις οποίες το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα και η κοινωνία πρέπει να είναι προετοιμασμένοι.