Νεφέλη Λυγερού

Η φράση δεν αποτελούσε προϊόν ευφάνταστου αρχισυντάκτη. Ήταν τα αυτούσια και σπαραχτικά λόγια ενός μικρού αγοριού που αδυνατούσε να καταλάβει γιατί εκείνοι που υποτίθεται ότι πρέπει να τον αγαπάνε, να τον φροντίζουν και να τον προστατεύουν, ήταν οι ίδιοι που τον βασάνιζαν.

Στο μυαλό ενός μικρού παιδιού τα πράγματα είναι απλά: άσπρο, μαύρο. Καλός, κακός. Με αγαπάει, δεν με αγαπάει. Το βίντεο αυτό δεν μπόρεσα να το παρακολουθήσω, παρότι έγινε viral στο Διαδίκτο, σοκάροντας την παγκόσμια κοινή γνώμη. Στο πρόσωπο του Άρθουρ –αυτό ήταν το όνομά του– έβλεπα το δικό μου γιο. Ίδια ηλικία.

Η σκέψη του πόνου, της αγωνίας, της μοναξιάς και της σύγχυσης που υπέθετα ότι θα βίωνε, μου έκοβε την ανάσα. Μου προκαλούσε σωματικό πόνο. Ένα παιδί δεν αναλύει τις προθέσεις. Σκεφτόμουν πως θα αναρωτιόταν τί δεν κάνει αυτός καλά, πού φταίει αυτός και γίνεται αποδέκτης τέτοιας συμπεριφοράς. Μία παρατεταμένη βιαιότητα που οδήγησε στον αργό και βασανιστικό θανατό του. Ο βιολογικός πατέρας και η σύντροφός του τον χτυπούσαν, τον άφηναν νηστικό, τον υποχρέωναν να στέκεται όρθιος για 14 ώρες σερί, τον έβριζαν, τον τρομοκρατούσαν και τώρα αυτοί βρίσκονται ενώπιον της Δικαιοσύνης.

Με κατέκλυσε μία ανείπωτη θλίψη και μία υπαρξιακή απορία. Πώς γίνεται να διαπράττουν από κοινού δύο άτομα ένα τέτοιο αποτρόπαιο έγκλημα; Πού συναντιούνται δύο τέρατα; Βρίσκει το ένα το άλλο; Πόσο πιθανό είναι να συνυπάρχουν μέσα στους τοίχους ενός σπιτιού άνθρωποι που έχουν είτε χάσει, είτε δεν είχαν ποτέ συνείδηση, συναίσθημα, αίσθηση του λάθους και του σωστού. Ψυχοπαθείς; Διεστραμμένοι; Ή μήπως η κακία του ενός πυροδότησε και την αρρωστημένη φύση του άλλου; Πώς λειτουργεί αυτό;

Και αμέσως μετά ήρθε το περιστατικό στο Κερατσίνι, εγείροντας ακόμα πιο επιτακτικά ερωτήματα. Το ατύχημα που οδήγησε στον τραγικό θάνατο ενός 8χρονου κοριτσιού μπορούσα να το επεξεργαστώ. Όχι επειδή δεν είναι τραγικό, αλλά γιατί γνωρίζουμε ότι η ζωή πάει χέρι-χέρι με τον πόνο. Μαθαίνουμε πολύ γρήγορα ότι συμβαίνουν απαίσια πράγματα σε καλούς άνθρώπους, ακόμα και αθώα πλάσματα, όπως το να χάσει τη ζωή του ένα κοριτσάκι στη διάρκεια του παιχνιδιού του, επειδή σφηνώθηκε σε μία πόρτα.

Όταν, όμως, κυκλοφόρησε το βίντεο, στο οποίο αποτυπώνεται η αδιαφορία όχι ενός, ούτε δύο, αλλά πολλών ενηλίκων στη θέα ενός πεθαμένου παιδιού, ε τότε το πράγμα θόλωσε. Αισθάνθηκα όπως σε κάποιες ταινίες που μία σκοτεινή δύναμη μετατρέπει ανθρώπους σε τέρατα. Πώς γίνεται φαινομενικά φυσιολογικοί άνθρωποι, εργαζόμενοι, να αντέδρασαν έτσι; Ένας εξ αυτών έφτασε να χρησιμοποιήσει το πόδι του για να δει αν το παιδί ζει.

Κανείς από αυτούς δεν έχει παιδιά; Κανείς δεν έχει ίχνος ανθρωπιάς, ώστε να φωνάξει, να προσπαθήσει να απεγκλωβίσει το παιδί, να του παράσχει τις πρώτες βοήθειες, ή έστω να χάσει την ψυχραιμία του, να κατακλυστεί από συναίσθημα; Κάτι, οτιδήποτε που θα πρόδιδε την ανθρώπινη φύση του. Τελικά, περιβαλλόμαστε από τέρατα; Μήπως ο ένας μετά τον άλλον μεταμορφώνονται σε ανθρωπόμορφα ρομπότ; Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση… Υ.Γ: Όσοι πέρασαν και προσπέρασαν πρέπει να διωχθούν ποινικά. Μολύνουν και τους υπόλοιπους. Χειρότερα από πανδημία.