Νεφέλη Λυγερού

Ολόκληρη η ζωή μας συνιστά μία διαλεκτική του καλού και του κακού. Έννοιες συναρτώμενες. Ας επικεντρωθούμε, όμως, στο θέμα μας που δεν είναι άλλο από αυτό που κυριαρχεί στην εγχώρια δημόσια σφαίρα. «Κοίτα να δεις ο Στάθης Παναγιωτόπουλος;» «Απίστευτο». Το περίμενες;» «Τέτοιο σίχαμα, δεν του φαινόταν». Αυτές οι κουβέντες που ανταλλάσσουμε πυρετωδώς τις τελευταίες ώρες για έναν εκ των μελών της τηλεοπτικής παρέας του Ράδιο Αρβύλα, αποτυπώνουν τη βαθιά μας άρνηση απέναντι σε μία κοινή γνώση. Κάτι αυταπόδεiκτο που προσπαθούμε συχνά-πυκνά να επικοινωνήσουμε και στα παιδιά μας με την εξής φράση και τις αμέτρητες παραλλαγές αυτής. «Οι κακοί δεν έχουν κέρατα. Δεν ξεχωρίζουν». Αμ, έτσι όπως αυτό θα ειπωθεί, έτσι και θα ξεχαστεί, προσγειώνοντάς μας απότομα. Ούτε μία, ούτε δύο, αλλά αμέτρητες φορές o καθένας έχει βρεθεί αντιμέτωπος με την παραδοχή ότι «αυτός δεν ήταν όπως φαινόταν». Σώπα καλέ!!!

Ο περι ου ο λόγος, αποκαλούμενος και δημοσιογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός κλπ κλπ, συμμετείχε σε μία σατυρική, αέναη δημοφιλή εκπομπή. Με τα χρόνια έγινε οικείος στο κοινό. Το σουλούπι του βοηθούσε. Ολίγον τί χοντρούλης, προσηνής, χαριτωμένος, είχε όλα τα χαρακτηριστικά εκείνα που τον κατέτασσαν στους προσιτούς. Στους α-ΚΙΝΔΥΝΟΥΣ. Συνέβαλε και ο ρόλος του στην εκπομπή, αυτός του πλακατζή που υπομένει την καζούρα των υπόλοιπων. Η μακρόχρονη παρουσία του σκύλου του στο τηλεοπτικό πλατό και η δημόσια εκδήλωση αγάπης προς αυτόν, τον εξανθρώπισαν ακόμα περισσότερο. Αυτός, όμως, ο αγαθιάρης, γεροντοροκάς, άνθρωπος της διπλανής πόρτας, εναλλακτικός, κουλ και ολίγον τί κουραμπιές διέπραξε ενα καθ’ ομολογίαν έγκλημα.

Διότι περί εγκλήματος πρόκειται και, μάλιστα, από τα πλέον ποταπά. Revenge porn ή αλλιώς εκδικητική πορνογραφία. Ο όρος αυτός, που οι ψυχολόγοι τον θεωρούν λανθασμένο και μάλλον ορθώς, περιγράφει τη δημοσιοποίηση πορνογραφικού υλικού, βίντεο και φωτογραφίες, δίχως τη συγκατάθεση του ατόμου που εμφανίζεται σε αυτό. Πρόκειται για μία μάστιγα, μία ιδιότυπη μορφή σεξουαλικής βίας και εκμετάλλευσης. Η συντριπτική πλειονότητα των θυμάτων είναι γυναίκες και οι θύτες είναι σχεδόν πάντα πρώην σύντροφοι. Εκτός από τη δημόσια διαπόμπευση, τον εξευτελισμό, είναι αδιανόητο, καθώς πρόκειται για υλικό που αποκτήθηκε σε μία στιγμή που θύτης και θύμα ενώθηκαν με αμοιβαία εμπιστοσύνη και αυτή διαρρηγνύεται με άγριο τρόπο.

Ένα φαινόμενο που ταλανίζει τις σύχρονες κοινωνίες και πλήττει ειδικά τους νέους και τις οικογένειες αυτών που τρέχουν να σώσουν ό,τι σώζεται, αναδεικνύεται με τον πιο αδυσώπητο τρόπο. Δεν μπορεί κανείς πλέον να το αγνοήσει, αφού άκουσον-άκουσον το διέπραξε και ένα οικείο πρόσωπο, διόλου απειλητικός τυπάκος. Ένας αναγνωρίσιμος συμπαθητικούλης στοχοποίησε αλύπητα την πρώην σύντροφό του. Και αυτή αβοήθητη, μπλεγμένη χρόνια στα γρανάζια της Δικαιοσύνης, στιγματισμένη και λαβωμένη συνέχιζε να παλεύει για το στοιχειώδες: να ανακτήσει την αξιοπρέπειά της. Και καθόλη τη διάρκεια του αγώνα της, παρακολουθούσε και τον –φτου κακά στο στόμα μου- να λέει κρυάδες και εμείς να γελάμε.

Διότι, όπως μας απέδειξε και η αυτοκτονία μίας νεαρής γυναίκας που είχε πέσει θύμα πανομοιότυπου εγκλήματος, η αδράνεια και η αφασία της κοινωνίας συμβάλλει στο κακό. Από τη μία συνεχίζει με τα γυαλιά της «Καλά δεν του φαινόταν» να περιμένει να δει τους κακούς με κέρατα, δίχως έτσι να αναπτύσσονται αντανακλαστικά που βοηθούν το θύμα άμεσα. Ευτυχώς, η δημοσιοποίηση τέτοιων θεμάτων και η άμεση αντίδραση του κόσμου και καταδίκη κόβουν το νήμα του χρόνου μίας παταρεταμένης ανοχής και δημιουργούν μία δυναμική, αναγκάζοντας τους παίκτες στο δημόσιο παιχνίδι να επανατοποθετηθούν. Ας το πράξουμε όλοι μας. Εντέλει, και οι χαριτωμενούληδες μπορεί να αποδειχθούν σεξιστές του κερατά και πολλά ακόμα αν ευσταθούν οι μέχρι στιγμής νέες καταγγελίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας.