Νεφέλη Λυγερού

Άνανδροι και θρασύδειλοι του κερατά. Θα μου πεις και πότε είναι θαρραλέο να αφαιρείς μία ζωή; Να στέλνεις στον άλλο κόσμο έναν άνθρωπο και να καταδικάζεις στην άβυσσο της ανυπαρξίας μία ολάκερη οικογένεια και μαζί με εκείνη, όσους αγάπησαν αυτόν που χάθηκε; Ποτέ φυσικά!

Στη συγκεκριμένη, όμως, τραγωδία –αυτή που δύσκολα μπορεί να χωνευτεί από τον ανθρώπινο νου– οι "χουλιγκανς" είναι ανθρωπάρια του χειρίστου είδους. Από την αρχή μέχρι το τέλος δεν έδειξαν να ακολουθούν ούτε καν τους ακατανόητους-ανόητους κανόνες του δρόμου που υποτίθεται ότι ευαγγελίζονται. «Κάνουμε επίθεση επειδή εμείς κάνουμε κουμάντο και η πόλη μας ανήκει. Είμαστε μάγκες και λύνουμε τις διαφορές μας», έλεγαν ηλιθιωδώς και φυσικά ανώνυμα μετά το έγκλημα οι διάφοροι οπαδοί που υιοθετούν παρόμοιες πρακτικές με τους δολοφόνους.

Στην πραγματικότητα οι συγκεκριμένοι και οι όμοιοί τους δεν είναι καν ικανοί να τα βάλουν με κάποιον ισότιμο. Μάχη σώμα με σώμα. Ένας εναντίον ενός. Πώς ήταν εκείνοι που έδιναν ραντεβού με οπαδούς άλλων ομάδων και συγκρούονταν μέχρι τελικής πτώσεως; Πριν σπεύσετε να με λοιδορήσετε φυσικά και καταδικάζω τη βία.

Εννοείται ότι οποιαδήποτε μορφή της, οπαδικής και άλλης, αποτελεί καρκίνωμα, αδιανόητη σπατάλη νιότης. Γι' αυτό και με βρίσκει απέναντι. Οι δολοφόνοι του Άλκη Καμπανού, όμως, ανήκουν σε ένα άλλο είδος, υποδεέστερο.

Δεν είναι χούλιγκαν, τυφλωμένοι από τη βία. Είναι δειλοί δολοφόνοι που εντοπίζουν και σκοτώνουν, επειδή τα ανύποπτα θύματά τους είπαν ότι υποστηρίζουν άλλη ομάδα. Φοιτητές ήταν που τριγυρνούσαν με φίλους. Νέοι που δεν έχουν ακόμα ανδρωθεί και τσαλαβουτάνε στη βουή της πόλης. Αυτούς βρήκαν οι δολοφόνοι. Τους περικύκλωσαν και ενορχηστρωμένα τους επιτέθηκαν δίχως έλεος. Με δρεπάνια και μαχαίρια σε άοπλους. Τέσσερις πάνω σε έναν που σφαδάζοντας παρακαλούσε να τον λυπηθούν και ούρλιαζε ότι πονάει. Κλάματα οργής με κατέκλυσαν, διαβάζοντας τις καταθέσεις των φίλων του Άλκη.

Εκείνων που γλίτωσαν από θαύμα. Εκείνων που περιγράφουν τα μοιραία λεπτά, ανασύροντας λεπτομέρειες που μαρτυρούν την παιδικότητα που ακόμα δεν είχε προλάβει να τους εγκαταλείψει. «Ήπιαμε ένα ενεργειακό ποτό». «Το μοιραστήκαμε στα δύο». «Μπορεί να ήταν και μία μπίρα». «Δεν πηγαίναμε συχνά στο γήπεδο κάναμε βόλτα έξω από τον σύλλογο». Κουβέντες που μυρίζουν νιότη και άγνοια κινδύνου και σου φέρνουν στο μυαλό τα λόγια της μάνας. Της κάθε μάνας, δικής του και δικής μας. «Να προσέχεις αγόρι μου και μην αργήσεις». Αυτήν υποθέτω άκουσαν εκείνη την ημέρα και οι φίλοι του Άλκη. Και ο ίδιος. Αλλά αυτός όχι μόνο άργησε. Έφυγε. Πάει και να τα αποτελέσματα.

Τα είδαμε στα πρόσωπα των γονιών του που είχαν αλλοιωθεί από τον πόνο. Τα μάτια τους είχαν κάτι απόκοσμο που δύσκολα θα τους εγκαταλείψει. Θα το κουβαλάνε μέχρι την τελευταία τους ανάσα, όπως ακριβώς και τον πόνο τον ανείπωτο της απώλειας του αγοριού τους.

Κι όλη αυτή η τραγωδία που μπορεί να υπολείπεται της δεινότητας ενός Σοφοκλή και ενός Ευριπίδη, αλλά έχει περίσσευμα πόνου, συνέβη επειδή τα ανδρείκελα, οι δειλοί δολοφόνοι, οι μάγκες του κώλου βρήκαν εύκολη λεία. Πάνω σε αυτήν ακόνισαν μαχαίρια και δρεπάνια τα άρρωστα μυαλά. Και μετά κρύβονταν και κατηγορούσαν ο ένας τον άλλον και έτρεχαν μακριά από τα χαΐρια τους.

Όπου και να πάνε, όμως, οι Ερινύες θα τους βρουν. Οι θεές που γεννήθηκαν όταν ο Κρόνος λάβωσε τον πατέρα του Ουρανό με δρεπάνι. Από τις σταλαγματιές του αίματος γεννήθηκαν οι αποκρουστικές Ερινύες, τιμωρώντας το αδικαίωτο έγκλημα. Πλέον, αυτό έχει και όνομα: Άλκης «Μη με χτυπάτε άλλο».