Νεφέλη Λυγερού

Στη συνέχεια, επιχειρούμε τη δική μας προσωπική ιχνηλάτιση/αστυνομική έρευνα ως άλλοι ντεντέκτιβ για τους εν δυνάμει ατυχήσαντες συνεργάτες, γείτονες, φίλους συγγενείς και λοιπά οικείους- «αυτός συνάντησε την "τάδε" που ήταν με τον "πως τον λένε", ο οποίος έφαγε με τον "δείνα" που έβηχε ανεξέλεγκτα. Άρα; Άρα; Και αυτός θα έχει κολλήσει, αλλά δεν το λέει!»- για να καταλήξουμε στην ρητορική ερώτηση: «μ….α τί ζούμε;»

Πραγματικά, τις τελευταίες ημέρες αυτή είναι η φράση στην οποία σκοντάφτει κανείς. Ψύχραιμοι, λιγότεροι ψύχραιμοι, πανικόβλητοι, υπό καθεστώς φόβου, φύσει αισιόδοξοι, ανέμελοι και ανεύθυνοι, όλοι ανεξαιρέτως συναισθάνονται ότι βρισκόμαστε ενώπιων ιστορικών στιγμών. Μία κατάσταση πρωτόγνωρη, βγαλμένη από ταινία που λίγα χρόνια νωρίτερα θα βλέπαμε καγχάζοντας, με μπουκωμένα από ποπ κορν στόματα στις οθόνες μας. Σήμερα, όμως, παλεύουμε να δημιουργήσουμε μία κανονικότητα, υπό συνθήκες απόλυτης κρίσης. Χωρίς, μάλιστα, κανείς να είναι σε θέση να ορίσει τη διάρκεια αυτής, παρά τις διαβεβαιώσεις περί προσωρινότητας.
«Το Πάσχα ενδέχεται να το περάσουμε μακριά από τις εκκλησίες», είπε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, επιβεβαιώνοντας μία παραδοχή που ήδη έχει γίνει από την συντριπτική πλειονότητα ημών.

Ακυρώνουμε εκδρομές, εξορμήσεις στα χωριά, αποχαιρετάμε αυτό που ίσως θα αποτελούσε το πρώτο θαρραλέο μπάνιο της χρονιάς, θρηνούμε τις θεσμοθετημένες απολαύσεις μας. Φερόμαστε σαν να έπεσε μετεωρίτης, γκρεμίζοντας τις σταθερές μας, παρ’ ότι ο ιός θα ήταν πιο ακριβές να παρομοιαστεί με τσουνάμι. Ερχόταν απειλητικά προς το μέρος μας, ενώ εμείς καταγράφαμε αμήχανα την πορεία του με το κινητό μας, αφήνοντας εαυτούς στο έλεός του.

Κάτι γνωρίζουν οι κινέζοι που ανταλλάσσουν ως κατάρα κάτι που στα αυτιά ενός δυτικού μοιάζει με ευχή: «Είθε να ζήσεις σε ενδιαφέρουσες εποχές». Σε αυτές, όμως, τις ενδιαφέρουσες εποχές, μία εκ των προκλήσεων-πέρα από την πρώτιστη και ασύγκριτη αγωνία της επιβίωσης-τόσο της δικής μας, όσο και των οικείων μας- είναι η κατάρριψη των προσωπικών μας οχυρών. Η λίγο έως πολύ ακύρωση της προσεχτικά δομημένης εξωστρέφειάς μας. «Μείνετε σπίτι», επαναλαμβάνουν σαν σε συγχορδία κυβερνώντες, επιστήμονες, θεσμοί και απανταχού ειδικοί. Και αυτό πρέπει να κάνουμε! Αυτό, όμως, προϋποθέτει την άνευ περισπασμών ενδοσκοπική αντιμετώπιση της ζωής μας.

Στη Μάνη υπάρχει ένα ρητό που λέει «όσους κλείνει η πόρτα μου», εννοώντας ότι οι δικοί μας άνθρωποι βρίσκονται μέσα στο σπίτι μας και όσους δεσμούς και να καλλιεργήσει κανείς έξω από αυτό, στα δύσκολα όλα τα σημαντικά που καταμετρώνται στα δάχτυλα του ενός χεριού βρίσκονται μέσα σε λίγα τετραγωνικά.

Αυτά τα τετραγωνικά, όμως, λιγότερα για κάποιους, περισσότερα για άλλους, μπορούν να αποδειχθούν ιδιαίτερα αποπνικτικά, εφόσον οι επιλογές μας στέκονται εκεί μαντρωμένες και ασάλευτες και κάποιοι εξ’ ημών δεν μπορούμε πλέον να στρέψουμε το βλέμμα μας κάπου αλλού. Άλλοι αναμετρήθηκαν με τη δοκιμασία και αποδείχθηκαν εκκωφαντικά λειψοί, αδυνατώντας να υπακούσουν τις οδηγίες. Αγνοώντας τους κανόνες της δημόσιας υγείας και προτάσσοντας έναν εγωκεντρισμό που «μποχάει», ανέδειξαν τις παθογένειες που ταλανίζουν ανώριμες και απαίδευτες κοινωνίες, όπως τη δική μας. Υπήρξαν και οι αυτόκλητοι δικαστές. Μένοντας στο σπίτι τους και μην μπορώντας να εστιάσουν κατά τον άπλετο χρόνο τους στον δικό τους μικρόκοσμο, επέλεξαν να μετατραπούν σε τροχονόμους, χωροφύλακες.

Έκριναν πόσες φορές π,χ πρέπει να βγάλει κανείς έξω τα σκυλιά κλπ και συγκεντρώνοντας διαδικτυακές αποδείξεις που αποδείκνυαν την ανοησία των συμπολιτών τους, σίγουρα δεν αναβάθμιζαν την δική τους κοινωνική ενσυναίσθηση. Ό,τι, όμως, και να είναι αυτό που δοκιμάζει τις αντοχές του καθενός- το μόνο σίγουρο είναι ότι βιώνουμε ένα συλλογικό τραύμα που λίγο ως πολύ θα μετασχηματίσει την επικείμενη κανονικότητα που τόσο πολύ αποζητούμε. Όταν με το καλό περάσει, θα μετρηθούμε-μακάρι να είμαστε όλοι εδώ γεροί και δυνατοί- αλλά και θα αξιολογήσουμε τον ατομική και συλλογική μας συνάντηση με τα δύσκολα… Ο ίδιος ο πρωθυπουργός είπε «όσα ερείπια και να μείνουν πρέπει να είμαστε υγιείς για να τα ξαναφτιάξουμε».