Τρομακτική προφητεία για Κασσελάκη…

Του ήρθε η ιδέα να διατάξει να φέρουν τα χρυσά και αργυρά σκεύη που ο Ναβουχοδονόσωρ είχε αφαιρέσει από το ναό της Ιερουσαλήμ. Αμέσως μόλις τα σκεύη βεβηλώθηκαν από τα χείλη των ασεβών, μια δυνατή βροντή ακούστηκε, το παλάτι σείστηκε συθέμελα κι αυτές οι τρεις λέξεις, που εδώ και πάνω από είκοσι αιώνες αποτελούν τον τρόμο των βασιλέων, εμφανίστηκαν χαραγμένες στα τείχη με πύρινα γράμματα: «Μανή, Θεκέλ, Φαρές». Στη θέα τους ο τρόμος υπήρξε μεγάλος° κι ακριβώς όπως όταν η αρρώστια γίνεται σοβαρή στέλνουμε να φωνάξουμε τον γιατρό που κοροϊδεύαμε την προηγουμένη, έτσι και τότε έστειλαν να φωνάξουν ένα νεαρό άντρα που προφήτευε σε στιγμές παραληρήματος και του οποίου οι προφητείες προκαλούσαν γέλια μέχρι που άρχισαν να προκαλούν τρόμο.

Αυτός ο νεαρός ήταν ο Δανιήλ.

Είχε μεγαλώσει στην αυλή του βασιλιά και μελετούσε για να γίνει μάγος. Αμέσως μόλις διάβασε τις τρεις λέξεις τις εξήγησε άνετα, λες και η γλώσσα με την οποίαν ο Γιαχβέ μιλούσε στον Βαλτάσαρ ήταν η μητρική του.

Μανή, σήμαινε μετρήθηκε.

Θεκέλ, ζυγίστηκε.

Και Φαρές διαιρέθηκε.

«Και αυτή η γραφή, η εντεταγμένη Μανή, Θακέλ, Φαρές. Τούτο το σύγκριμα του ρήματος. Μανή, εμέτρησεν ο Θεός την βασιλείαν σου και εκπλήρωσε αυτήν° Θεκέλ, εστάθη εν ζυγώ και ευρέθη υστερούσα° Φαρές, διηρήται η βασιλεία σου και εδόθη Μήδους και Πέρσαις».

Την εξήγηση ακολούθησε μια νουθεσία του Δανιήλ προς τον Βαλτάσαρ σχετικά με την ιεροσυλία και την ασέβεια του και τελείωσε με την προφητεία του επικείμενου θανάτου του. Πράγματι, κατά τη διάρκεια της νύχτας, ο Κυαξάρης και ο Κύρος κυρίευσαν τη Βαβυλώνα και θανάτωσαν τον Βαλτάσαρ.

Κατέφυγα στον Αλέξανδρο Δουμά και στο πόνημά του «Περί ορέξεως» επειδή ο Stefanos Κασσελάκης, στην προσπάθεια του να …καταπιεί τον ΣΥΡΙΖΑ, μοιάζει να είναι ασεβής, λαίμαργος και άπληστος όπως ο Βαλτάσαρ. Ας ξεκινήσουμε με την ασέβεια. Η Ιερουσαλήμ του ΣΥΡΙΖΑ είναι η διακυβέρνηση. Όταν ένα μικρό κόμμα διαμαρτυρίας με καμμιά δεκαριά αριστερίστικες συνιστώσες έγινε για πέντε χρόνια «κυβερνώσα αριστερά». Η περίοδος της διακυβερνήσεως, έστω και με την «μουτζούρα» εθνικολαϊκιστικού κόμματος του Πάνου Καμμένου, είναι τα ιερά και τα όσια της Κουμουνδούρου. Τα χρυσά και αργυρά σκεύη της ιδιακυβερνήσεώς του ήταν η πρωθυπουργία Τσίπρα, η έξοδος από τα μνημόνια με 37 δις μαξιλάρι και η Συμφωνία των Πρεσπών. Όταν ο Κασσελάκης άρχισε, στάγδην, να αμφισβητεί και τα τρία η Κουμουνδούρου σείστηκε συθέμελα και στους τοίχους της εμφανίστηκαν οι τρεις λέξεις, που προκάλεσαν την οργή των συριζαίων και -μετά το αποτέλεσμα των εκλογών και την εξέγερση των 87 κεντρικοεπιτρόπων- φοβίζουν τον Stefanos.

Και οι τρεις λέξεις είναι Τσίπρας, Τάϊλερ και Κεντροαριστερά. Όπου στον Τσίπρα περιλαμβάνονται σειρά …αδικημάτων που ξεκινούν από την «υπονόμευση» και φθάνουν μέχρι τα «μαύρα ταμεία». Για τα «μαύρα ταμεία» και το κακό που προξενούν στον ΣΥΡΙΖΑ αξίζει να σημειώσουμε αυτό που είπε στον Κασσελάκη η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου: «Το 2012 ο Βενιζέλος όταν έγινε αρχηγός έθεσε θέμα ταμείου για τον Γιώργο Παπανδρέου. Η ενέργεια του αυτή είχε δύο αποτελέσματα. Το ΠΑΣΟΚ από το 44% έπεσε στο 4% και ο επί των οικονομικών υπεύθυνος Ροβέρτος Σπυρόπουλος κατέληξε με έμφραγμα στο νοσοκομείο». Στον Τάϊλερ περιέχονται όλα όσα καταλόγισε ο Παύλος Πολλάκη, προχθές στην Πολιτική Γραμματεία, στον Κασσελάκη, δηλαδή τα πρωινάδικα, το λάϊφ στάϊλ, το γάμο των ομοφύλων, τα σπίτια και την υπερπροβολή της σχέσης των δύο ανδρών. Συμπεριφορές, που κατά τον Πολλάκη και όχι μόνον, συνέβαλαν στο αρνητικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Στην τρίτη λέξη, την Κεντροαριστερά, συναντάμε τον μεγάλο φόβο του Stefanos, ο οποίος μεγαλώνει όσο αυξάνεται η έκταση και η ένταση των συζητήσεων για αναδιοργάνωση της Προοδευτικής Παράταξης (της πληθυντικής Κέντρο-Αριστεράς, όπως αρκετοί την αποκαλούν), προκειμένου στις ερχόμενες βουλευτικές εκλογές ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Νέα Αριστερά και Κόσμος, να κατέλθουν με κοινό ψηφοδέλτιο, κοινό πρόγραμμα και με επικεφαλής πρόσωπο ευρείας αποδοχής ώστε να αμφισβητηθεί, βασίμως, η πρωτοκαθεδρία της ΝΔ και του Μητσοτάκη.

Οι τρεις τρομακτικές -για τον άπληστο «βασιλιά» της Κουμουνδούρου- λέξεις, με αιχμές τα προαναφερόμενα, αλλά και όσα άλλα προωθεί, με αδιαμεσολάβητες επαφές και τικτότοκες αναρτήσεις ήταν το μενού των εκρηκτικών συζητήσεων στην Πολιτική Γραμματεία και στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί στην Πολιτική Γραμματεία ο Stefanos να χαρακτήρισε «ευγενικές»(!) τις διαφωνίες των επτά αντιφρονούντων (Γεροβασίλη, Ζαχαριάδης, Θεοχαρόπουλος, Καρκούλια, Νοτοπούλου, Ραγκούσης, Συμεωνίδου) όμως στην Κεντρική Επιτροπή ήταν περισσότεροι από 87 αυτοί που συμφώνησαν μαζί τους και μάλιστα ο τρόπος που εκφράστηκε η διαφωνία τους ουδόλως μπορεί να χαρακτηριστεί ως «ευγενικός». Ούτε μπορεί η συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής να χαρακτηριστεί ως «παραγωγική» αφού οι αντιφρονούντες ζήτησαν με ένταση οι διαφωνίες τους να τεθούν, αντιπαραθετικά με την εισήγηση Κασσελάκη, στη βάση και να εγκριθούν με δημοψήφισμα οι καταστατικές αλλαγές, τα αίτια της ήττας στις ευρωεκλογές, οι συζητήσεις για την Κεντροαριστερά και τον νέο φορέα που κυοφορείται. Κατά κάποιο τρόπο οι αντιφρονούντες πληρώνουν με το ίδιο νόμισμα, το …αδιαμεσολάβητο, τον Stefanos. Θέλουν οι διαφωνίες να συζητηθούν στην βάση του κόμματος και να μην περιοριστούν στα όργανα, όπου οι Kasselistas, μετά την αποχώρηση της ομάδας Τεμπονέρα και μαζί με τους συμμάχους τους (Παππάς, Πολλάκης, Τσάκρη, Δούρου, Ρήγας, Σκορίνης, Ξενογιαννακοπούλου και Σβίγγου), έχουν την πλειοψηφία.

Εφεξής, η «παρενόχληση» του Κασσελάκη από τους αντιφρονούντες θα γίνεται ολοένα και πιο συχνά και με μεγαλύτερη ένταση. Είναι, όπως μάς λένε, διατεθειμένοι ακόμη και να σηκώσουν το γάντι της εκλογής νέας ηγεσίας, εφόσον βεβαίως τους το πετάξει, τον Οκτώβριο, ο Κασσελάκης. Κάτι που μάλλον δεν είναι πιθανό αφού ο Stefanos αρχίζει και κατανοεί ότι, μετά και το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, η δύναμή του βαίνει μειούμενη και η οργανωτική κυριαρχία του στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ στηρίζεται αποκλειστικά στον Νίκο Παππά και τον Παύλο Πολλάκη και τους λεγεωνάριους που του δανείζουν για να μην επιστρέψει, ως «πατερούλης» ενός ευρύτερου κεντροαριστερού σχηματισμού ο Αλέξης Τσίπρας. Σχηματισμό στον οποίον αυτοί και πολλοί άλλοι από την «παλιά φρουρά» της Κουμουνδούρου δεν θα έχουν, όπως εκτιμούν και τους έχει διαμηνυθεί, πρωταγωνιστικό ρόλο ούτε προνομιακή θέση.

Βεβαίως, ο Τσίπρας δεν προτίθεται, τουλάχιστον σε προβλεπτό χρόνο, να επανέλθει. Κατά τη γνώμη του για να ωριμάσουν οι συνθήκες για πολιτική αλλαγή, στην οποίαν και ο ίδιος θα μπορούσε να έχει διακριτή θέση ευθύνης, θα πρέπει προηγουμένως να ολοκληρωθεί ο κύκλος της «δεξιάς μετατόπισης» στην Ευρώπη ώστε να γίνει κατανοητό από τους πολίτες ότι ο εθνικολαϊκισμός και η ξενοφοβία δεν οδηγούν στην επίλυση των προβλημάτων, όπως υπόσχονται οι ηγεσίες ακροδεξιών κομμάτων σε χώρες όπως η Γαλλία, η Ιταλία, η Γερμανία, η Ισπανία, η Ολλανδία. Στην Ελλάδα, εξυπακούεται πως οι συνθήκες πολιτικής αλλαγής προϋποθέτουν τερματισμό της ηγεμονίας της ΝΔ είτε με τη μορφή αυτοδύναμης κυβέρνησης Μητσοτάκη είτε της συνεργασίας με κάποιο άλλο ακροδεξιό ή δεξιόστροφο κόμμα είτε ακόμη και με ένα μικρό, και καθαρά προσωπικό κόμμα, όπως για παράδειγμα οι Kasselistas ή κάποιο άλλο, που θα μπορούσε στην πορεία να δημιουργηθεί. Κατά συνέπεια, μέχρι τις επόμενες βουλευτικές εκλογές, την επιστροφή Τσίπρα όσοι την ονειρεύονται ή, όπως ο Κασσελάκης, την φοβούνται, θα πρέπει να την ξεχάσουν. Εκτός κι αν υπάρξουν δραματικές εξελίξεις, που σήμερα δεν μπορούν να προβλεφθούν.

Σε αυτές πάντως δεν περιλαμβάνονται οι φθινοπωρινές πολιτικές τρικυμίες με το καταστατικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, την εκλογή ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ, τη συγκρότηση σε κόμμα της Νέας Αριστεράς και τις παράλληλες συζητήσεις συνδικαλιστικών, αυτοδιοικητικών και επιστημονικών παραγόντων για ένα νέο κόμμα της Κεντροαριστεράς που θα υπερβεί τους κομματικούς διαχωρισμούς και θα εκλέξει νέα ηγεσία με κάλπες που θα στηθούν καθ’ άπασαν την επικράτεια και μετά από ένα συνέδριο στο οποίο θα μετέχουν προσωπικότητες, συλλογικότητες και οργανώσεις του προοδευτικού κόσμου. Στην κατεύθυνση αυτή κινούνται η ομάδα Τεμπονέρα (Κοτσακάς, Τσιόκας κ.α.), στελέχη και επικεφαλείς τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων και επιστημονικών συλλόγων (Βερβεσός, Καββαθάς, Χατζηθεοδοσίου, Κουσκουλής κ.α.) πολιτικοί παράγοντες (Παντελής Οικονόμου, Λούκα Κατσέλη, Χάρης Καστανίδης κ.α.). Ανάλογες κινήσεις, πρωτίστως όμως στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και με πασοκογενή στελέχη, αναπτύσσονται και από τον Χρήστο Σπίρτζη, τον Γιώργο Βασιλειάδη και άλλους που «δεν αντέχουν πλέον» τον Κασσελάκη και θα προτιμούσαν το αργότερο έως το Φθινόπωρο να χωρίσουν οι δρόμοι τους.

Σημειώνουμε πως ο Κασσελάκης έχει ενημερωθεί από στενούς του συνεργάτες κι συμμάχους για το ηφαίστειο που ετοιμάζεται να εκραγεί και γι’ αυτό δεν πρόκειται να καταφύγει στο «βρείτε μου αντίπαλο και πάμε να μετρηθούμε». Και ο απλός λόγος είναι ότι και αντίπαλος θα υπάρχει και η σύγκρουση κορυφής θα οδηγήσει σίγουρα σε διάσπαση με πιθανότερη κατάληξη ένα μικρό, με μονοψήφιο αριθμό και λίγους βουλευτές, κόμμα του Κασσελάκη και τους υπολοίπους να επιχειρούν, μαζί με στελέχη του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Αριστεράς και του Κόσμος, να συγκροτήσουν τον νέο φορέα, για τον οποίον λέγονται και γράφονται τόσα πολλά, μετά τις εθνικές εκλογές του 2023 και τα δυσμενή για τα προοδευτικά κόμματα αποτελέσματα των πρόσφατων ευρωεκλογών. Οι αντιφρονούντες δεν θέτουν, στην παρούσα φάση, θέμα ηγεσίας όμως ο Κασσελάκης και οι συνεργάτες του φοβούνται ότι μπορεί αυτό να τεθεί εκ των πραγμάτων από το ΠΑΣΟΚ. Ναι, από το ΠΑΣΟΚ. Αν στη Χαριλάου Τρικούπη έχουμε αλλαγή ηγεσίας που μπορεί να «πετσοκόψει» πολιτικά και ιδεολογικά τον ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη και να δώσει κυβερνητική προοπτική στον αντιδεξιό χώρο, τότε θα είναι δύσκολο στον Stefanos και τους Kasselistas του να κρατήσουν ενωμένο τον ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτός είναι και ο λόγος που ο Κασσελάκης θέλει το καταστατικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ να μην γίνει μετά την εκλογή αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ. Δεν θέλει οι εξελίξεις στη Χαριλάου να επηρεάσουν και το εσωκομματικό τοπίο της Κουμουνδούρου, ιδίως εάν υπάρξει νέα ηγεσία, η οποία βλέπει με καλό μάτι την συμμαχία των δύο κομμάτων. Ο Κασσελάκης θέλει να χαράξει αυτός τον οδικό χάρτη της Κεντροαριστεράς και με όρους που εξυπηρετούν τους δικούς του σχεδιασμούς και όχι να του επιβληθούν διαδικασίες οι οποίες δεν τον θέλουν σε ρόλο πρωταγωνιστή και στρατηγικά τον θέτουν εκ ποδών της πρωθυπουργίας, που είναι και η υπέρτατη φαντασίωση που μοιράζεται με τον, καθ’ όλα συμπαθή, σύζυγό του Τάϊλερ Μακμπέθ.

Στον ΣΥΡΙΖΑ τα όργανα τώρα άρχισαν να παίζουν «σκοπούς κλέφτικους». Το κείμενο των 87, η Πολιτική Γραμματεία, η Κεντρική Επιτροπή και η αντιεισήγηση για την ήττα στις ευρωεκλογές, τις ευθύνες της ηγεσίας, την ουσιαστική κατάργηση των κομματικών οργάνων, τα μαύρα ταμεία και τα λοιπά …εδώδιμα και αποικιακά του μαγαζιού υπό την ιδιοκτησία Κασσελάκη είναι «οι πρώτοι πλάγιοι ήχοι», μάς λένε όσοι μετέχουν των παρασκηνίων και έχουν πρωταγωνιστικούς ρόλους στο προσκήνιο των ζυμώσεων και των αντιπαραθέσεων. Σε αυτούς δεν περιλαμβάνεται ο Τσίπρας, ο οποίος συμβουλεύει να πέσουν οι τόνοι και «να μην τσιμπάνε στις προκλήσεις», κατανοεί όμως και τις «εκρήξεις αξιοπρέπειας» παλαιών του συνεργατών, βουλευτών και στελεχών του ιστορικού ΣΥΡΙΖΑ. Εξάλλου, όπως και οι 87 αλλά και πολλοί άλλοι έτσι και ο ίδιος είναι πεπεισμένος, λένε συνομιλητές του, ότι ο Κασσελάκης είναι «αδιόρθωτος» και «οι συνεχείς μεταμορφισμοί ίδιον του χαρακτήρα του». Επειδή λοιπόν δεν έχει κανείς εμπιστοσύνη στον Stefanos, που συνθηματικά οι αντιφρονούντες τον λένε Νίκο (από το «με λένε Ρίζο κι όπως θέλω το γυρίζω», του γνωστού ηθοποιού), η θερμοκρασία στο ηφαίστειο του ΣΥΡΙΖΑ θα αυξάνεται διαρκώς, μέχρι κάποια στιγμή να γίνει η έκρηξη και αφενός η λάβα να κατακάψει την (εναπομείνασα) ριζοσπαστική αριστερά και αφετέρου να πραγματωθεί η Φαρές του Βαλτάσαρ, δηλαδή να διαιρεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και να δοθεί σε …Μήδους (Τσιπρικούς) και Πέρσας (Κασσελίστας).

Ο Αλέξης, προφανώς για να μην καεί και ο ίδιος, θα συνεχίσει το rebranding του. Μετά το Ωδείο Αθηνών, το Στρασβούργο και την Κωνσταντινούπολη σειρά είχε η Μασσαλία, όπου (αφού μίλησε με τον Ζακ Αταλί, οικονομολόγο-σύμβουλο του Φρανσουά Μιττεράν στο συνέδριο Le Cercle des Économistes που πραγματοποιήθηκε στην Εξ-αν-Προβάνς) παρέμεινε για να παρακολουθήσει εκ του σύνεγγυς τα αποτελέσματα των γαλλικών εκλογών και για να ζυμωθεί με τους Γάλλους συντρόφους του για την νίκη του Μετώπου της Αριστεράς και την ήττα της Λεπέν καθώς και την επόμενη μέρα στην Ευρώπη, συνδυαστικά και με τον θρίαμβο των Εργατικών στη Βρετανία. Συνδυασμός που κατά τον Τσίπρα και πολλούς άλλους στον ΣΥΡΙΖΑ, τη Νέα Αριστερά αλλά και το ΠΑΣΟΚ δείχνει και τον δρόμο στην ελληνική Κεντροαριστερά…